"One perfect shot": Υποφωτίζει μια αβανταδόρικη ιδέα

Σύνοψη: H βραβευμένη σκηνοθέτρια Ava DuVernay (Selma, When they see us) φιλοξενεί έξι συνολικά συναδέλφους της, έναν σε κάθε επεισόδιο, προκειμένου να αφηγηθούν την πορεία που ακολούθησαν προς το -κατά τη γνώμη τους- καλύτερο πλάνο όλης της φιλμογραφίας τους, αποκωδικοποιώντας τα «μυστικά» του.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Fallout" season 1: Οι φαν θα το αποθεώσουν

Άποψη: Με δεδομένο το ότι ζούμε γενικά στην εποχή του meta σε κάθε πιθανό επίπεδο, η 7η τέχνη δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση, όσον αφορά τους όρους με τους οποίους πλέον προσεγγίζεται.Ολόκληρες νέες σειρές βασίζονται εξ ολοκλήρου σε παρελθόντα (μνημειώδη) κινηματογραφικά events (The offer), ενώ ταυτόχρονα παρατηρείται και μια τάση εξέτασης του σινεμά υπό το πρίσμα μιας μεταγλώσσας αναλύσεων από ειδικούς (βλέπε το φιντσερικό Voir στο Netflix).

Στην συγκεκριμένη τάση περιλαμβάνεται και το One Perfect Shot του HBO, ποντάροντας στο γεγονός πως το να ακούς δημιουργούς να αποκαλύπτουν λεπτομερώς τη διαδικασία με την οποία κατασκεύασαν την «τέλεια» σεκάνς, αντικειμενικά δεν μπορεί να πάει άσχημα.Τα dessus, άλλωστε, είναι πάντοτε ελκυστικά (όχι μόνο στα του κινηματογράφου), καλλιεργώντας την αίσθηση πως πλέον μοιράζεσαι με τον εκάστοτε auteur κάποια έξτρα, exclusive info που οι υπόλοιποι αγνοούν.

Παρόλα αυτά, η εκτέλεση του One Perfect Shot παρουσιάζει ορισμένες αδυναμίες.Βασισμένη στον διάσημο τουιτερικό λογαριασμό που πόσταρε μεμονωμένα frames ταινιών, η τηλεοπτική εξέλιξη του παραπάνω concept το εμπλουτίζει με συνέντευξη των σκηνοθετών (τόσο κατά μόνας όσο και παρέα με τους συνεργάτες που ενεπλάκησαν στις σεκάνς που έχουν επιλέξει για ανάλυση) και, στο τέλος του επεισοδίου, με CGI πλοήγησή τους μέσα στα settings που οι ίδιοι δημιούργησαν, για αναλυτικότερη «χαρτογράφησή» τους.

Η τελευταία, όμως, καλύπτει δυσανάλογα μικρό χρόνο του προγράμματος, αφήνοντας την αίσθηση πως η λεκτική εξιστόρηση του σκηνοθετικού modus operandi πίσω από τα επιλεγμένα πλάνα (παράλληλα με την τεμαχισμένη χρονικά προβολή τμημάτων τους) υπερτερεί μιας απρόσκοπτης ροής τους. Με αποτέλεσμα τελικά ο θεατής να προσλαμβάνει την κεντρική ιδέα του show (τα «perfect shots» που υπόσχεται ο τίτλος) αποσπασματικά κι ο λόγος να υπερέχει της εικόνας, που θεωρητικά είναι το ζητούμενο.

Οι καλεσμένοι, επίσης, ως επί το πλείστον δεν αναλύουν σεκάνς «κλασικών» ταινιών (με μόνη εξαίρεση το Heat του Michael Mann).Δηλαδή, ενώ προσφέρουν σίγουρα μια πολύτιμη εκ των έσω οπτική σε θέματα όπως η σημασία της εκπροσώπησης συγκεκριμένων ομάδων στο σινεμά, δεν έχουν να επιδείξουν ιδιαίτερα επιδραστικές δικές τους κινηματογραφικές στιγμές (με δεύτερη εξαίρεση τον Aaron Sorkin).

Οι σινεφίλ, βέβαια, εμπλουτίζουν τις γνώσεις τους με εργοβιογραφικά trivia για δημιουργούς, καθώς και με εμπειρικές μαρτυρίες για το πώς το κάθε επιμέρους πόστο σε μια ταινία υπηρετεί δημιουργικά το όραμα του σκηνοθέτη.Με λίγα λόγια, οι καλές στιγμές της εκπομπής είναι αποσυνδεδεμένες από τον υποτιθέμενο θεματικό της άξονα, οπότε βλέπεται μεν ευχάριστα (κάθε επεισόδιο διαρκεί περίπου 20 λεπτά) αλλά υποφωτίζει μια αβανταδόρικη ιδέα.