"Normal people" season 1: Eυφυές και ρεαλιστικό

Λέγεται συχνά ότι τα διάφορα καρέ της ζωής μας γράφονται μέσα σε αποφάσεις δευτερολέπτων, και πραγμάτων που κάνουμε χωρίς στην ουσία να γνωρίζουμε ακριβώς γιατί τα κάνουμε.  Στο “Normal People” παρακολουθούμε μερικά –πολύ προσεγμένα- τέτοια καρέ της ζωής της Marianne (Daisy Edgar Jones) και του Connell( Paul Mescal), που γνωρίζονται στο λύκειο της Ιρλανδικής επαρχίας του Sligo και αναπτύσσουν μια έντονη ερωτική σχέση, που συμπαρασύρει, περιπλέκει και διαμορφώνει τις ζωές και τους χαρακτήρες τους.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Am I Being Unreasonable?": Το οδυνηρό και το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης

Οι δύο πρωταγωνιστές, ιδιαίτερα ευφυείς και ρεαλιστές, τρομερά εσωτερικοί, υπεραναλύουν πολύ, διστάζουν ακόμα περισσότερο και υιοθετούν συχνά αντιφατικές συμπεριφορές που τους απομακρύνουν. Ενώ έχουν μια πολύ ουσιαστική σχέση και επικοινωνία, που δίνεται πολύ εύστοχα μέσα από τα βλέμματα και τις σιωπές, δεν καταφέρνουν να την χρησιμοποιήσουν υπέρ τους και χάνονται στα προφανή, στα πιο απλά. Ενώ γνωρίζουν πόσο αναντικατάστατοι είναι ο ένας για τον άλλο, συνεχώς εγκαταλείπουν ο ένας τον άλλον.

Παράλληλα, βρίσκονται σ’ εκείνα τα χρόνια της διαμόρφωσης αντιλήψεων, όπου οι άνθρωποι και οι καταστάσεις που μας πλαισιώνουν λειτουργούν επιδραστικά, σαν φίλτρα, στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε τον κόσμο γύρω μας. Παλεύοντας ο καθένας με τους δικούς του δαίμονες, εξελίσσονται σαν χαρακτήρες, κάπως αλλάζουν αλλά και παραμένουν οι ίδιοι, και αυτό το κάπως άλλοτε αρκεί και άλλοτε όχι.

Τοποθετημένη στο ψυχρό και μελαγχολικό Ιρλανδικό τοπίο, η δραματική σειρά των 12 επεισοδίων, σε συμπαραγωγή BBC  και Hulu, καταφέρνει να αποδώσει απλά αλλά πολύ προσεγμένα τις μεταβαλλόμενες δυναμικές στη ζωή των δύο πρωταγωνιστών. Η σκηνοθεσία, από τους Lenny Abrahamson (Room, Frank) και Hettie Macdonald (Fortitude, Howards End), χωρίς δραματουργικά τρικ και μελόδραμα, σχεδόν παραλειπτική, κεντά με αριστοτεχνικές σιωπές την αφηγηματική ροή και ενορχηστρώνει υποδειγματικά τα κύματα συναισθημάτων που σκάνε στην οθόνη μας. Οι δύο πρωταγωνιστές μας μεταδίδουν με την εκφραστικότητα και την χημεία τους όλη την ευαλωτότητα και τον ερωτικό ηλεκτρισμό των χαρακτήρων.

Μεγάλο συν το ότι αποτελεί μια από τις πρώτες βρετανικές σειρές που διαθέτουν intimacy coordinators, ανθρώπους που φροντίζουν για την οργάνωση γύρω από τις ερωτικές/σεξουαλικές σκηνές στην κινηματογραφική και τηλεοπτική βιομηχανία και την διευθέτηση θεμάτων όπως η εξασφάλιση συγκατάθεσης και ενημέρωσης, η προστασία των συμμετεχόντων και η προάσπιση των δικαιωμάτων τους.

Ο ρυθμός του Normal People είναι αργός, και ως τέτοιος δεν ταιριάζει σε όλους. Η μουσική επένδυση κουμπώνει πολύ εύστοχα. Η αφηγηματική ροή διατρέχει διάφορες θεματικές, όπως ο ταξικός διαχωρισμός, οι δυσλειτουργικές οικογενειακές σχέσεις, η εγκατάλειψη,  ο σεξισμός, η ενδοοικογενειακή βία, και έτσι προσφέρεται για βαθύτερες υπαρξιακές, ψυχολογικές και κοινωνικές προεκτάσεις.

Στο τέλος, όσο κλισέ κι αν παραμένει η ερωτική ιστορία σαν κεντρικό θέμα, ιδιαίτερα αυτή που ξεκινά στην εφηβεία, η σύγχρονη και πολύ εύστοχη γραφή της Rooney, η οποία παραμένει δημιουργός και της σειράς, μας μιλά για ανθρώπους που δυσκολεύονται, που μπερδεύονται, που πέφτουν σε αντιφάσεις, που δεν ξέρουν τι κάνουν και γιατί το κάνουν, που θέλουν το καλύτερο αλλά δεν το κάνουν πάντα, που είναι, νομίζουν ότι είναι ή θέλουν να είναι normal people. Και αξίζει τον κόπο.