"The midnight club": Βαθιά αποκαρδιωτικό αλλά ουσιαστικά ανθρώπινο

Όταν η Ilonka διαγιγνώσκεται με καρκίνο του θυρεοειδούς και οι θεραπείες μοιάζει να μην έχουν αποτέλεσμα, η αναζήτησή της στο διαδίκτυο του μακρινού 1994 και μια ιστορία σπάνιας «θεραπείας» ενός νεαρού κοριτσιού την οδηγεί σε ένα κέντρο ανακουφιστικής φροντίδας για νέους ανθρώπους με καταληκτικές ασθένειες.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Am I Being Unreasonable?": Το οδυνηρό και το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης

Οι επτά νέοι που βρίσκονται ήδη στο Brightcliffe έχουν διαμορφώσει την «Λέσχη του Μεσονυχτίου». Συγκεντρώνονται κάθε βράδυ με τις πιτζάμες τους στην παλιά βιβλιοθήκη της έπαυλης και αφηγούνται ο ένας στον άλλον τρομακτικές ιστορίες, με τις οποίες μοιράζονται τις βαθύτερες αγωνίες τους.

Παράλληλα, η Ilonka εξερευνά με επιμονή την ιστορία της κοπέλας που θεραπεύτηκε και την σύνδεση αυτής με το σκοτεινό παρελθόν του Brightcliffe.

“Οι ήχοι των ιστοριών είναι οι ήχοι της ζωής». Οι αφηγήσεις είναι αντανακλάσεις της ζωής. Εμπεριέχουν και ξορκίζουν τα πιο δύσκολα κομμάτια της, έχουν μια βαθιά θεραπευτική λειτουργία και είναι το μόνο που απομένει μετά το αναπόφευκτο τέλος της.

Ο Mike Flanagan το γνωρίζει πολύ καλά αυτό και τα τελευταία χρόνια μας έχει χαρίσει μερικές εξαιρετικές ιστορίες, με όχημα το πιο δύσβατο είδος τρόμου, αυτό που φωλιάζει μέσα μας.  Μετά τα “The Haunting of Hill House”, “The Haunting of Bly Manor” και “Midnight Mass”, που αποτελούν πλέον το λεγόμενο Flanaverse της πλατφόρμας του Netflix, επιστρέφει δημιουργώντας μαζί με την Leah Fong το φανερά πιο αδύναμο “The Midnight Club”.

Βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Christopher Pike και με κεντρικό θεματικό άξονα την πραγματικότητα της καταληκτικής ασθένειας και τον θεμελιώδη φόβο του θανάτου, η σειρά ακολουθεί την ζωή και το δέσιμο που μοιράζονται τα παιδιά στο Brightcliffe, ενώ το κάθε επεισόδιο επικεντρώνεται σε μια αφήγηση/ιστορία ενός διαφορετικού παιδιού.

Αυτό λειτουργεί διττά. Από την μία είναι ίσως το καλύτερο κομμάτι της σειράς, καθώς ανανεώνει την αρκετά αδύναμη κεντρική αφήγηση, χαρίζει βάθος και διαστάσεις στους χαρακτήρες, δουλεύοντας εξαιρετικά με την ομοδιηγητικότητα τα πιο εσωτερικά τους κομμάτια, ενισχύει την απεικόνιση της κοινότητας και την επουλωτική επίδραση του μοιράσματος. Έπειτα, κάποιες ιστορίες, όπως στα “See You Later” και “Road to Nowhere” είναι τουλάχιστον εντυπωσιακές.

Από την άλλη, ακριβώς επειδή δεν είναι όλες το ίδιο καλές και παίρνουν αρκετό χρόνο από το κάθε επεισόδιο, σε σημεία προκαλούν κούραση και ταλανίζουν την προσοχή μας. Παράλληλα, το μυστηριώδες παρελθόν της έπαυλης, η αίρεση Paragon και η ιδιαίτερη ιστορία θεραπείας της Julia Jane εξάπτουν το ενδιαφέρον και την αγωνία μας και αποδομούνται ολόσωστα, ωστόσο δεν καταφέρνουν να ξεχωρίσουν ή να αποβάλουν τις πιο προβλέψιμές τους πλευρές.

Συνολικά το “The Midnight Club” ακολουθεί τις συνήθεις θεματικές και την χαρακτηριστική αισθητική τρόμου του δημιουργού του, περιέχει μερικές πολύ όμορφες ιδέες γενικά, γύρω από το ζήτημα του θανάτου ειδικά, και ο τρόπος που τις δουλεύει σε σημεία μας θυμίζει την αλλοτινή, βαθιά αποκαρδιωτική μα ουσιαστικά ανθρώπινη και συγκινητική δυναμική στην οποία μας έχει συνηθίσει ο Flanagan. Απλά δεν είναι η καλύτερή του δουλειά. Κάτι που δεν μας πειράζει καθόλου, δεδομένου ότι το “The Fall of the House of Usher”, η επόμενη σειρά του που βασίζεται στην ομώνυμη ιστορία του Edgar Allan Poe, έχει ξεκινήσει ήδη γυρίσματα.