Κορωνοϊός: Πως οι αίθουσες έμαθαν να αγαπούν το streaming

Υπάρχει άραγε καλύτερος τρόπος να δεις μία ταινία παρά σε μία σκοτεινή αίθουσα και με τα ποπ κορν αγκαλιά; Ο Γκρεγκ Λάμλι, ιδιοκτήτης της ομώνυμης αλυσίδας ανεξάρτητων σινεμά στο Λος Άντζελες, ισχυρίζεται πως σίγουρα η εμπειρία της αίθουσας είναι ασύγκριτη όμως ο ίδιος σπεύδει να συμβουλεύσει όλους τους συναδέλφους του ότι ακόμα και αν ο κορονοϊός έκλεισε προσωρινά τις επιχειρήσεις τους, αυτοί πρέπει να διατηρήσουν τον κλάδο τους ενεργό.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Dave" season 1: Ναι, είναι μια περίεργη σειρά

Για τις μικρές αίθουσες, η συντήρηση της πιστής πελατείας τους είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να συνεχίσουν να λειτουργούν και έτσι δίνουν πλέον την δυνατότητα στο κοινό να απολαύσει τις ταινίες που προβάλλονται από την άνεση του σπιτιού τους μέσω ‘εικονικών  σινεμά’. Οι πελάτες μπορούν να αγοράσουν διαδικτυακά το εισιτήριο κόστους 12 δολαρίων (οκ, ας επιχειρήσουμε την αναγωγή στα δικά μας κόστη), το οποίο τους δίνει πρόσβαση μερικών ημερών στον σύνδεσμο της ταινίας. Με λίγα λόγια, η διαδικασία δεν διαφέρει κατά πολύ από το streaming ή τις ταινίες on demand, ένα είδος ψυχαγωγίας που οι οπαδοί της παλιάς σχολής αμφισβητούσαν σθεναρά όλα αυτά τα χρόνια αλλά να, που οι καιροί ήρθαν έτσι ώστε αυτή η λύση ίσως αποβεί σωτήρια για τις μικρές ανεξάρτητες αίθουσες.

«Υπάρχουν προβληματισμοί για το μήνυμα που στέλνουμε μακροπρόθεσμα» δηλώνει ο Λάμλι, και συμπληρώνει «Μήπως μετατρέπουμε τους πελάτες μας σε streamers; Τελικά, καταλήξαμε στο συμπέρασμα ότι είναι προτιμότερο να διατηρήσουμε μία καλή σχέση και με τους πελάτες μας αλλά και με τους διανομείς μας. Δεν είμαστε άτρωτοι μπροστά στις επιπτώσεις που μπορεί να φέρει αυτή η απόφασή μας μελλοντικά, αλλά προς το παρόν νιώθουμε ότι είναι σωστή επιλογή».

Την συγκεκριμένη τακτική υιοθέτησαν και άλλες αίθουσες της περιοχής όπως το “Angelica” ή το “Film Forum” και μερικές από τις ψηφιακά διαθέσιμες προτάσεις περιλαμβάνουν το “Corpus Christi” του Γιαν Κομάσα, το ντοκιμαντέρ “Once Were Brothers” του Ντάνιελ Ρόχερ και το “Saint Frances” του Άλεξ Τόμσον. Εκτός, όμως, από απλές προβολές οι ιδιοκτήτες δηλώνουν έτοιμοι να οργανώσουν και q&a συνεδρίες με ηθοποιούς και σκηνοθέτες διαθέσιμες για live streaming ενώ ενθαρρύνουν ακόμα και το κοινό να μοιράζεται διαδικτυακά την αγάπη του για το σινεμά. 

Ωστόσο, αυτό το προσωρινό μοντέλο διασκέδασης συμφέρει ακόμα και τις εταιρείες διανομής που σκόπευαν να κυκλοφορήσουν κάποια ταινία αλλά η πανδημία πρόλαβε να κυριαρχήσει στο τοπίο. Η ταινία “Bacurau” που κέρδισε το Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών αποτέλεσε μία τέτοια περίπτωση καθώς η Kino Lorber δεν πρόλαβε να την κυκλοφορήσει στα σινεμά της Αμερικής και από την άλλη δεν ήθελε να στείλει μία τόσο καλή παραγωγή στο Netflix ή στο iTunes. Το ίδιο συνέβη και με το “Slay the Dragon”, ένα ντοκιμαντέρ για την νοθεία εκλογών. Παρόλα αυτά, αμφότερες οι ταινίες έκαναν την πρεμιέρα τους εικονικά και από το σπίτι.

Το κοινό φαίνεται ότι ανταποκρίθηκε υπέρ του δέοντος, γεγονός που χαροποιεί τους ιδιοκτήτες των αιθουσών που πλέον βλέπουν τις επιχειρήσεις τους κλειστές αλλά ακόμα και τις μεγάλες εταιρείες αφού το feedback που δέχονται είναι μεγαλύτερο και περισσότερο εποικοδομητικό. Τουλάχιστον, υπάρχει και μία θετική πλευρά σε αυτό που ζούμε.