"And just like that...": Προχειροφτιαγμένο

Δεν χρειάζεται να πούμε πολλά για το φαινόμενο που αποτέλεσε το “Sex and the City” στην εποχή του. Είμαστε όμως στην αμήχανη θέση να πούμε δυο πράγματα για το νέο κεφάλαιο που ξεκίνησε πριν λίγες ημέρες με τίτλο “And Just Like That…”.

ΣΧΕΤΙΚΑ"Am I Being Unreasonable?": Το οδυνηρό και το γελοίο της ανθρώπινης ύπαρξης

Δεκαεφτά χρόνια μετά το τέλος της σειράς και έντεκα χρόνια μετά την τελευταία ταινία, και παρά το γεγονός ότι οι ταινίες δεν γνώρισαν αντίστοιχη επιτυχία, καθιστώντας εναργείς τις κοινές διαθέσεις, το ΗΒΟ, στον πυρετό των επιστροφών που το διακατέχει, ανακοίνωσε έναν καινούριο κύκλο περιορισμένων επεισοδίων. Η συνέχεια της ιστορίας βρίσκει τις Sara Jessica Parker, Kristin Davis και Cynthia Nixon στους γνωστούς ρόλους των Carrie, Charlotte και Miranda αντίστοιχα, ενώ η Samantha της Kim Catrall ξεχωρίζει δια της απουσίας της.

Οι ηρωίδες βρίσκονται σήμερα σε μια μετά-COVID-19 Νέα Υόρκη, έχουν παιδιά στην εφηβεία, κάνουν podcasts και χρησιμοποιούν σόσιαλ μίντια. Αν και έχουν περάσει πλέον σε μια άλλη φάση ζωής, αυτήν μετά τα 50, συνεχίζουν να τρώνε brunch μες στα ακριβά σύνολά τους και να μοιράζονται τις ζωές τους, με έναν τρόπο όμως εξίσου παράξενο με αυτό το reboot. Όσο ο κόσμος έχει προχωρήσει με μυριάδες τρόπους, τόσο οι πρωταγωνίστριες μοιάζει να έχουν ξυπνήσει μόλις από το 2004.

Το wokeness στέκει σαν μαύρο σύννεφο επάνω από την όποια εξέλιξη και κάθε νεωτεριστικό στοιχείο, από τους non-binary χαρακτήρες έως τον φυλετικό και σεξουαλικό εμπλουτισμό, μοιάζει επιβεβλημένα βεβιασμένο. Σαν να μπήκαν επειδή έπρεπε να μπουν, ελλείψει αυθεντικότητας, επειδή αυτό επιβάλλεται από την κοινωνικοπολιτική ατζέντα, και όχι οργανικά τοποθετημένα σε μια ενδιαφέρουσα μετάβαση των χαρακτήρων στο σήμερα.

Ίσως γιατί αυτή δεν υπάρχει. Χαρακτηρολογικά διακρίνουμε σημαντικές αδυναμίες και η αμηχανία των πρωταγωνιστριών απέναντι σε ό,τι συμβαίνει αδικεί κατάφορα τον προκάτοχό της. Όσα ελαττώματα κι αν είχε η σειρά κι οι ηρωίδες της, ήταν τουλάχιστον παρούσες στην εποχή τους. Αυτό στο σήμερα έχει χαθεί.

Έπειτα, τα τρία πρώτα επεισόδια που έχουν γίνει διαθέσιμα μέχρι στιγμής είναι ένα βιαστικό σύνολο ασύνδετων μεταξύ τους σκηνών και γεγονότων, δοσμένων μέσα από μια άνευρη, σπασμωδική και πρόχειρη σκηνοθεσία. Η φυσικότητα σημειώνει ανά σημεία μεγαλύτερες απουσίες από την τέταρτη της παρέας (η αντιμετώπιση του χαρακτήρα της οποίας είναι ένα κρίμα) και η Νέα Υόρκη ακόμα δεν έχει προσφέρει τα μέγιστα στα οποία μας έχει συνηθίσει, ντύνοντας οπτικά στην προκειμένη ένα σενάριο χωρίς προσανατολισμό.

Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα. Για όποιο reboot κι αν μιλάμε, σε όποιο είδος και χρονική στιγμή, είναι βασικό να έχουμε κάτι να πούμε. Να υπάρχουν λόγοι πέρα από τις προφανείς απολαβές και το ελαφρύ νοσταλγικό φλερτ για να δούμε την συνέχεια της ιστορίας. Στο “And Just Like That…”, ακόμα και η ανατροπή της αρχής, για την οποία έχουν ήδη ακουστεί και γραφτεί πολλά και θα μπορούσε να αποτελεί ένα καινούριο πιθανό σημείο εκκίνησης για την αφήγηση και την τροπή της, μας γεμίζει ερωτηματικά, και με το πως συνέβη και με το αν θα μπορέσει να προσφέρει κάτι σ’ αυτή την απολιθωμένη συνθήκη.

Αν αυτό συμβεί στη συνέχεια, πιθανά η προχειροφτιαγμένη προσπάθεια να έχει νόημα. Προς το παρόν, “And Just Like That…” κάτι έχει πάει σημαντικά λάθος. Γιατί η επιστροφή σε κάτι που αγαπάς είναι πολύ ωραίο πράγμα. Φτάνει να υπάρχει κάτι για σένα εκεί πέρα από την ίδια την επιθυμία να επιστρέψεις.

Η σειρά στριμάρει στο Vodafone TV