Sympathy for the Devil

Σύνοψη: Αναγκασμένος να οδηγήσει έναν μυστηριώδη επιβάτη υπό την απειλή όπλου, ο Ντέιβιντ βρίσκεται μπλεγμένος σε ένα μπερδεμένο, υψηλού ρίσκου παιχνίδι γάτας και ποντικιού...

Άποψη: Σε σκηνοθεσία του Yuval Adler (The operative, thw secrets we keep), αυτή η ανεξάρτητη παραγωγή είναι ένα αστυνομικό θρίλερ που κινείται με μονολόγους, μια κάπως μπερδεμένη ταυτότητα και ένα soundtrack από vintage soul κομμάτια που ταιριάζουν στη διάθεση και αποτελούν ευχάριστη συντροφιά στα ταξίδια.

Ο Joel Kinnaman συμπρωταγωνιστεί ως "Ο οδηγός", ένας συνηθισμένος άνθρωπος που, καθώς αρχίζει η ιστορία, βρίσκεται καθ' οδόν προς το νοσοκομείο όπου η σύζυγός του πρόκειται να γεννήσει το δεύτερο παιδί τους. Ο Οδηγός μπαίνει στο γκαράζ του νοσοκομείου, παρκάρει και ψάχνει στην τσάντα του, όταν ένας μυστηριώδης άνδρας -τον οποίο υποδύεται ο Cage- μπαίνει με τη βία στο πίσω κάθισμα, τον σημαδεύει με ένα όπλο και του λέει: "Οδήγησε".

Ο Cage δίνει μια διασκεδαστικά διαταραγμένη ερμηνεία. Eξαπολύει τις ατάκες του με κέφι, βασανίζοντας τον Kinnaman με τα παρανοϊκά του παραληρήματα. Με τα κατακόκκινα μαλλιά του και δεδομένου του τίτλου, ως θεατές θα περιμέναμε να αποδειχθεί ότι ο Cage είναι ο ίδιος ο Εωσφόρος που ήρθε για να θερίσει τα οφειλόμενα. Αποδεικνύεται, όμως, ότι δεν είναι αυτός που νομίζουμε. Η πλοκή διατηρεί το μυστήριο μέχρι τέλους, συμπεριλαμβανομένου του τι συμβαίνει με τον David. Η ιστορία του παραμένει ιντριγκαδόρικα ασαφής καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας.

Συνολικά, το “Sympathy for the Devil” είναι σωστό, προσεγμένο αλλά όχι το κάτι εξαιρετικό. Τα εφέ και η συνολική αξία της παραγωγής είναι εντυπωσιακά, δεδομένου του κατά πάσα πιθανότητα μέτριου προϋπολογισμού της ταινίας. Φαίνεται να πρόκειται για μια ομάδα που ξέρει πώς να κατανέμει τους πόρους της με σύνεση, κάτι που περιλαμβάνει το να αφήσει τον Nicolas Cage να κάνει τα δικά του. Όμως αυτή ακριβώς η κύρια «ατραξιόν» της ταινίας είναι που αναδεικνύει το γεγονός πως το "Sympathy for the Devil" δεν έχει και πολλά ακόμα να δώσει.

Η ένταση που θα έπρεπε να διατρέχει την ταινία μέχρι το τέλος της δεν κορυφώνεται ποτέ στην ουσία. Και παρότι η σκηνοθεσία κάνει φιλότιμη προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση, το ίδιο του το υλικό κάνει το "Sympathy for the Devil" ένα εγχείρημα κάπως ανέμπνευστο για να θεωρηθεί κάτι περισσότερο από μιάμιση ώρα εύπεπτης διασκέδασης.