Fool's paradise

Σύνοψη: Ένας μουγγός τρόφιμος μιας ψυχιατρικής κλινικής με διανοητική κατάσταση μικρού παιδιού αφήνεται ελεύθερος καθώς η πολιτεία αδυνατεί να πληρώσει την θεραπεία του.

Στον δρόμο τον ανακαλύπτει ένας παραγωγός μίας ταινίας και τον προσλαμβάνει για να ντουμπλάρει τον πρωταγωνιστή, ο οποίος αρνείται να συνεχίσει τα γυρίσματα. Ανίκανος να εκφράσει τις πραγματικές του επιτυχίες, ο ήρωάς μας θα γνωρίσει εκ των έσω το Χόλιγουντ και τις ιδιοτροπίες του.

Άποψη: Τον Τσάρλι Ντέι τον έχουμε ξανασυναντήσει στην δημιουργία σεναρίου, με πιο φημισμένη δουλειά του το “It’s Always Sunny in Philadelphia”, όμως πρώτη φορά τον βλέπουμε πίσω από την κάμερα, στην σκηνοθετική καρέκλα να σκηνοθετεί τον εαυτό του σε μία ταινία που έχει γράψει ο ίδιος.

Σε αυτήν την παραγωγή που ο Ντέι έχει την τιμητική του γίνεται μία σάτιρα του Χόλυγουντ, και ιδίως των χαρακτήρων που το απαρτίζουν, με χιούμορ τακτικά καλό, ηθοποιούς πρώτης γραμμής αλλά εμβάθυνση μηδενικής αξίας.

Συστήνοντας αρχικά τον απεγνωσμένο δημοσιοσχετίστα Λένι (Κεν Τζέονγκ), τον εκρηκτικό «παραγωγό» (Ρέι Λιότα σε έναν από τους τελευταίους του ρόλους) και method actor Τσαντ (Έιντριαν Μπρόντι), το “Fool’s Paradise” παρουσιάζει με ακραίο τρόπο προσωπικότητες κοινές στον χώρο του κινηματογράφου και συχνά διακωμωδούμενες για τον έντονο χαρακτήρα τους. Ο Ντέι έχει γράψει ωραία τους ρόλους και οι ίδιοι οι ηθοποιοί τους αποδίδουν με πολλή κωμικότητα και χωρίς αναστολές, καταφέρνοντας να τραβήξουν το ενδιαφέρον σε μία μάλλον αδιάφορη ιστορία.

Το καρέ της επιτυχίας συνεχίζεται με το υπόλοιπο καστ που περιλαμβάνει τον Τζέισον Μπέιτμαν, την Κέιτ Μπέκινσεϊλ, τον Τζέισον Σουντέικις, την Έντι Φάλκο, τον Ντιν Νόρρις και τον Τζον Μάλκοβιτς σε ρόλους έκπληξη, πολύ ξεχωριστούς που επωφελούνται από το ταλέντο τους. Φυσικά, εύλογη είναι η απορία που μας γεννάται: πώς βρέθηκαν όλοι αυτοί οι a-listers σε αυτή την μέτρια έως κακή παραγωγή;

Η αλήθεια είναι πως δεν ξέρουμε και δεν έχει σημασία αφού το “Fool’s Paradise” δεν σώζεται από τις ομολογουμένως πολύ διασκεδαστικές ερμηνείες τους. Ο Ντέι δεν κατάφερε παρόλα αυτά να κάνει διασκεδαστική την σάτιρά του αλλά ούτε και να μεταδώσει επιτυχημένα το μήνυμα που ήθελε ενδεχομένως για τα παρασκήνια του Χόλυγουντ. Με λίγα λόγια, η ταινία καταλήγει να είναι φούσκα που σκάει κατά πάνω σου, εάν τελικά αποφασίσεις να την δεις.

Ελπίζουμε ο Ντέι στην επόμενη ταινία του να βρει στον σωστό ρυθμό και να χρησιμοποιήσει το χιούμορ που γνωρίζουμε ότι έχει.