Flag day

Σύνοψη: Η Τζένιφερ Βόγκελ προσπαθεί να συμβιβαστεί με το παρελθόν του πατέρα της,Τζον, ο οποίος ανά εποχές εμπλεκόταν σε εγκλήματα όπως ληστείες τραπεζών όμως έμεινε τελικά γνωστός για την παραχάραξη είκοσι εκατομμυρίων δολαρίων .

Σύνοψη: Στο βιβλίο «Flim-Flam Man: The True Story of My Father's Counterfeit Life’», η Τζένιφερ Βόγκελ περιγράφει λεπτομερειακά, σαν μία πράξη λύτρωσης, τις αναμνήσεις που κουβαλάει από μία δύσκολη εποχή παιδικών και εφηβικών χρόνων, η οποία σημαδεύτηκε από την παρουσία (ή την απουσία) του πατέρα της και γνωστού παραχαράκτη στην Αμερική, Τζον Βόγκελ.

Την επιλογή του Σον Πεν για τον ρόλο θα την λέγαμε ιδανική, καθώς ο ίδιος χάνεται στην προβληματική φύση του Τζον, όμως το πλαίσιο δεν αποδεικνύεται ικανό συνοδεύσει την υποκριτική του δεινότητα.

Εάν προσπαθούσαμε να εντοπίσουμε το αδύναμο σημείο που καταδικάζει το “Flag Day” να καταρρεύσει πριν κάν ανυψωθεί, θα το βρίσκαμε στην σκηνοθεσία και υπόλογος δεν θα ήταν άλλος παρά ο ίδιος ο πρωταγωνιστής. Μετά από μία άνιση σκηνοθετική πορεία, ο Οσκαρικός Σον Πεν ξαναδοκιμάζει τις ικανότητές του πίσω από την κάμερα με απογοητευτικά αποτελέσματα, πλήρως αντίθετα από την ευχέρεια που έχει μπροστά από την κάμερα.

Προς υπεράσπισή του, ο ίδιος ενδιαφέρθηκε αρχικά μόνο για τον πρωταγωνιστικό ρόλο ενώ κυκλοφορούσαν φήμες ότι την σκηνοθεσία αναμενόταν να αναλάβει ο Μεξικανός Αλεχάντρο Ινιαρίτου. Δυστυχώς, η συγκεκριμένη (πολύ ενδιαφέρουσα) συνεργασία δεν ευδόκησε και οδήγησε τον Πεν στην σκηνοθετική καρέκλα καθώς ήθελε πολύ να δει αυτήν την ιστορία στην μεγάλη οθόνη.

Ολοκλήρωσε μάλιστα την οικογενειακή υπόθεση που πραγματεύεται το βιβλίο επιστρατεύοντας την δική του κόρη, Ντίλαν Πεν, στον ρόλο της Τζένιφερ αλλά και τον γιο του, Χόπερ Πεν, απογόνους που απέκτησε από τον γάμο του με την Ρόμπιν Ράιτ.

Το ενδιαφέρον πρόσωπο της, αρχάριας ακόμα, Ντίλαν ταιριάζει με τα σκληρά χαρακτηριστικά του Πεν, δίνοντας περισσότερη ακόμα έμφαση στις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στους δύο χαρακτήρες. Ως πατέρας ο Τζον είναι εκρηκτικός και απρόβλεπτος, παρά την προσπάθειά του να είναι δίπλα στα παιδιά του ενώ την Τζένιφερ την βλέπουμε από αντιδραστική έφηβη μέχρι υπεύθυνη ενήλικη που αναδομεί την ζωή της.

Η αλληλεπίδρασή της Τζένιφερ με την μητέρα της και τον πατέρα της, έχει πολλές εντάσεις και αυτό μοιάζει να μονοπωλεί την ταινία στις περισσότερες σκηνές: φωνές και δράματα χωρίς τελειωμό. Ο θόρυβος για να τονίσει το δράμα δεν είναι πάντα το θεμιτό μέσο, και στο “Flag Day” φάνηκε περισσότερο αφού προκαλούσαν εκνευρισμό και όχι συγκίνηση.

Συνολικά, ο Πεν προσπάθησε, πέρα από μία καλή ερμηνεία, να δείξει και έναν χαρακτήρα στην σκηνοθεσία της ταινίας (μερικά κομμάτια ήταν όντως όμορφα κινηματογραφημένα) όμως εν τέλει το “Flag Day” ήταν μη συνεκτικό, εξαιρετικά δύσκολο να το παρακολουθήσεις και να εμπλακείς στην υπόθεση. Το δε τέλος, κατέστρεψε με την αμηχανία και το “drama” του ό,τι ελάχιστα καλό είχε κάνει η ταινία μέχρι εκείνη την ώρα.