St. Agatha

Σύνοψη: Το «St. Agatha» διαδραματίζεται στη δεκαετία του 1950 στη μικρή πόλη της Georgia. Μια έγκυος απατεώνισσα, η Agatha, είναι σε φυγή και αναζητά καταφύγιο σε ένα μοναστήρι κρυμμένο μέσα σε ένα απομονωμένο δάσος. Αν και το μοναστήρι αυτό, αρχικά, μοιάζει ως το τέλειο μέρος για να αποκτήσει κανείς ένα παιδί, γρήγορα μετατρέπεται σε ένα σκοτεινό κρησφύγετο όπου η σιωπή επιβάλλεται.

Η Αγκάθα πρέπει τώρα να βρει τη δύναμη που χρειάζεται για να ξεφύγει και να σώσει το μωρό της προτού κλειστεί πίσω από αυτούς τους τοίχους για πάντα.

Άποψη: Το «St. Agatha» του Darren Lynn Bousman (Saw II-III-IV) αποτελεί μια πρώτης τάξεως ταινία τρόμου β’ διαλογής. Αδύναμο σενάριο, κλισέ καταστάσεις, μπόλικο αίμα (είπαμε ο άνθρωπος έχει γυρίσει τρείς ταινίες Saw) και φθηνός τρόμος γεμίζουν τις οθόνες μας για 1 ώρα και 45 λεπτά.

Η ταινία κυριολεκτικά ξεκινά με jump scare, ήδη από τα πρώτα 10 δευτερόλεπτά της, δηλώνοντας έτσι, χωρίς φόβο και πάθος, ποια είναι η ταυτότητα της και τι έχει έρθει να κάνει. Εκτός όμως από τα διάφορα πράγματα που θα πεταχτούν ανά καιρούς μπροστά τα μάτια του θεατή, το «St. Agatha» βρίθει gore εικόνων που ικανοποιούν και το πιο «αιμοδιψή» κοινό. Αν αυτό είναι αρκετό για την διασκέδαση σας, τότε όλα μια χαρά. Αν πάλι όχι, τότε ξεκινούν τα προβλήματα.

Το σενάριο είναι τόσο απλό και «παιδικό» που το υποτιθέμενο plot twist του φινάλε, μπορεί εύκολα να προβλεφθεί στα πρώτα 15 λεπτά της ταινίας, ενώ οι διάλογοι στην πλειοψηφία τους είναι τουλάχιστον κακογραμμένοι. Επιπλέον, ακριβώς επειδή η ταινία είναι τόσο προβλέψιμη, ολόκληρο το μεσαίο τμήμα της ιστορίας γίνεται απλώς βαρετό και μοιάζει με «αγγαρεία» που πρέπει να ολοκληρωθεί μέχρι να φτάσουμε στο φινάλε. Ευτυχώς η τρίτη πράξη του έργου έρχεται και διορθώνει λίγο τα πράγματα καθώς είναι γεμάτη δράση και αίμα, προδίδοντας όμως τον μέχρι τότε χαρακτήρα της ταινίας. Ενώ το «St. Agatha» ξεκινά ως ένα ατμοσφαιρικό horror φιλμ, στο τέλος μοιάζει περισσότερο με πίστα από action video game, όπου ο ήρωας πρέπει να αποφύγει τους άμυαλους NPC’s και να δραπετεύσει χωρίς να τον ακούσουν.

Σκηνοθετικά ο Bousman δεν αποφεύγει κανένα από τα κλισέ του είδους, ενώ ιδιαίτερα διασκεδαστικά είναι και τα θολά (γιατί πως αλλιώς θα δηλώσεις τα χρονικά άλματα;) flashbacks που μοιάζουν με αποσπάσματα από σχολικές θεατρικές παραστάσεις. Βέβαια το πιο ενοχλητικό κομμάτι της ταινίας είναι το soundtrack της, το οποίο παίζει ασταμάτητα και αποτελείται από ενοχλητικούς ήχους και «τρομακτικές» φωνές και μελωδίες. Βέβαια, αξίζει να σημειωθεί ότι έχει γίνει μια αρκετά καλή δουλειά στην κινηματογράφηση της ταινίας και στον τρόπο με τον οποίο αξιοποιείται το φως, ενώ απολαυστική είναι και η ερμηνεία της villain της ιστορίας, Carolyn Hennesy, που δείχνει να απολαμβάνει τον ρόλο της στο έπακρο. Δυστυχώς κάτι τέτοιο δεν μπορεί να ειπωθεί και για την πρωταγωνίστρια μας, Sabrina Kern, που μοιάζει κάπως να βαριέται (μαζί με εμάς).

Το «St. Agatha» δεν αποτελεί κάποια φρέσκια ιδέα στον κόσμο του horror κινηματογράφου, ούτε προσφέρει κάποια μοναδική εμπειρία στους θεατές του. Αποτελεί όμως την ιδανική επιλογή για μια «παρεΐστικη» θέαση, όπου η διασκέδαση είναι ο στόχος και το γέλιο είναι ο τρόπος.  

Γιώργος Τόγιας