Somebody I used to know

Σύνοψη: Μετά από το ξαφνικό κόψιμο του ριάλιτι ζαχαροπλαστικής που διευθύνει, η Άλι επιστρέφει στην πόλη όπου μεγάλωσε για να βρει παρηγοριά κοντά στην μητέρα της. Εκεί, θα συναντήσει τον παλιό της έρωτα, Σον, με τον οποίο θα περάσει μία πολύ διασκεδαστική μέρα που θα την γυρίσει στα παλιά. Η Άλι θεωρώντας ότι μπορεί να διεκδικήσει και πάλι μία θέση στην ζωή του, παρά το δύσκολο παρελθόν τους, εμφανίζεται στην καθημερινότητα του μη γνωρίζοντας τον επικείμενο γάμο του με την Κάσιντυ, τον οποίο και αποφασίζει να δυσκολέψει αρκετά.

Άποψη: Μετά από το “The Rental” του 2020 το ζεύγος Άλισον Μπρι και Ντέιβ Φράνκο συνεχίζουν την συνεργασία τους στην μεγάλη οθόνη, με τους ίδιους πάνω-κάτω ρόλους αλλά με εντελώς διαφορετική θεματική κατεύθυνση. Από το θρίλερ απομόνωσης μεταπηδούν σε χαλαρή ρομαντική κωμωδία που φλερτάρει εντόνως με το “My Best Friend’s Wedding” και κουβαλά τα συναισθήματα αυτών των πρωταγωνιστών που πολύ αργά καταλαβαίνουν τι έχαναν τόσα χρόνια.

Αν και το “Somebody I Used to Know” κινδυνεύει να γίνει ξεπερασμένο λόγω του ότι βάζει δύο γυναίκες να κονταροχτυπηθούν για τα μάτια ενός άντρα, γρήγορα αλλάζει φιλοσοφία κάνοντας τις γυναίκες συμμάχους, χωρίς όμως να υπερβάλλει. Η Άλισον Μπρι, πάντα συμπαθητική και πολύ καλή σε ό,τι ρόλους αναλαμβάνει, συναντά την εξίσου κουλ Κίρσι Κλέμονς (“Dope”) και μοιράζονται κοινές εμπειρίες που αφορούν τον ίδιο άντρα. Οι δύο γυναίκες αποδεικνύεται ότι είναι ο πραγματικός πόλος έλξης της ταινίας, αφού η αρχική τους κόντρα και η μετέπειτα συμφιλίωση είναι ρεαλιστική και πολύ ενδιαφέρουσα.

Κατά τα άλλα, το σενάριο (γραμμένο από τον Φράνκο και την Μπρι) δεν παρουσιάζει εκπλήξεις, πρωτοτυπίες και συγκινήσεις: ακολουθεί την πεπατημένη μιας feelgood παραγωγής χωρίς σκαμπανεβάσματα και με προβλεπόμενο τέλος. Η συνάντηση της Μπρι με τον Ντάνι Πούντι που έχει να συμβεί από την εποχή του “Community” ήταν ωραία προσθήκη, όπως και οι μικροί ρόλοι των Ζόι Τσάο, Σαμ Ρίτσαρντσον και Έιντεν Μαγιερι οι οποίοι είχαν συνεργαστεί στο ενδιαφέρον “The Afterparty” με τον Ντέιβ Φράνκο, όμως η ταινία αδυνατεί να εκμεταλλευτεί τους ρόλους τους.

Τελικά το “Somebody I Used to Know” γίνεται κάπως η ιστορία ζωής αυτών που γύρω στα τριάντα νιώθουν την ανάγκη μιας επανεκκίνησης όμως βρίσκουν το λάθος μέρος για να την κάνουν. Η Άλισον Μπρι ως Άλι πέτυχε να το περάσει σε εμάς, όπως είχε πετύχει να το περάσει και στο “GLOW” όταν ο χαρακτήρας που υποδυθεί είχε κουραστεί να αποτυγχάνει στην ηθοποιία. Η διαφορά όμως είναι πως το “GLOW” είχε κάτι το εντελώς πρωτότυπο και μη συνηθισμένο που κατάφερε να μας τραβήξει το ενδιαφέρον, κάτι που δεν ισχύει για την συγκεκριμένη ταινία.

Το “Somebody I Used to Know” έχει τον συμπαθητικό χαρακτήρα που θα σε κάνει να πατήσεις το play, όμως ίσως να σε κάνει και να το μετανιώσεις. Και αυτό είναι κρίμα για ένα δίδυμο που ενώ έχει αποδείξει ότι είναι για περισσότερα, καταλήγει να χαραμίζεται.