Rose island

Η νέα Ιταλική ντραμεντί του Netflix, καταπιάνεται με μία από τις απίστευτες αλλά αληθινές ιστορίες που μας έχει χαρίσει η δεκαετία του 60. Ο Giorgio Rosa, ένας ευρηματικός αν και μάλλον παρεξηγημένος μηχανικός από τη Μπολόνια, χτίζει ένα νησί λίγο έξω από τα θαλάσσια σύνορα της Ιταλίας, το οποίο επιδιώκει να ανακηρύξει ως ανεξάρτητο κράτος, τη λεγόμενη «Δημοκρατία του Rose Island”.

Ο πρωταγωνιστής, πλαισιωμένος από έναν ελαφρώς ρατσιστή αλλά ευχάριστα γραφικό φίλο και ένα μάλλον ανέμπνευστο ρομάντζο, παρουσιάζεται σε γενικές γραμμές σαν μία από εκείνες τις μάλλον χαριτωμένες ευφυίες που συχνά τους διαφεύγουν πρακτικές λεπτομέρειες της ζωής.

Οι πιο απολαυστικές στιγμές της ταινίας όμως, έρχονται με την αντίδραση της ιταλικής πολιτικής σκηνής στο εγχείρημα του Giorgio.

Πράγματι η ιταλική κυβέρνηση, με μία έλλειψη οργάνωσης και πειθαρχίας που μοιάζει απολαυστικά οικεία στον Έλληνα θεατή, έξαλλη με το θράσος του εκκεντρικού μηχανικού και φοβούμενη τις τυχόν συνέπειες ενός δεδικασμένου, επιχειρεί να καταπνίξει με κάθε τρόπο αυτό το νησί των πάρτυ και της αναρχίας.

Διότι το νησί- το οποίο μοιάζει με κάτι σαν εξέδρα άντλησης πετρελαίου- παρουσιάζεται ως σύμβολο της επαναστατικής εκείνης ελευθερίας και αμφισβήτησης του κατεστημένου που χαρακτήριζε την ταραγμένη πολιτικά δεκαετία του 60.

Ωστόσο η ταινία, παρά τις ωραίες μουσικές επιλογές, δυσκολεύεται να πιάσει τον παλμό και το πνεύμα της εποχής, τόσο στην αισθητική όσο και στην ουσία της. Δυστυχώς, πέρα από τα αχαλίνωτα πάρτυ και την χαρτοπαικτική λέσχη που φιλοξενούνται στο νησί, δεν δίνεται κανένα άλλο κίνητρο, τίποτα βαθύτερο και πιο ουσιώδες, για να υποστηρίξει το συμβολισμό που υποτίθεται ότι κουβαλά όλο το συναισθηματικό βάρος της ταινίας.

Τελικά ο υποτονικός χιουμοριστικός τόνος των σκηνών της ταινίας και η ομολογουμένως ενδιαφέρουσα ιστορία της, κρατούν επαρκώς το ενδιαφέρων του θεατή. Στο σύνολο της όμως η ταινία, αποτελεί μία κουρασμένη ίσως και ανιαρή ματιά σε μία ιστορία που δίνει την αίσθηση ότι είχε περισσότερα να προσφέρει.