Maggie Moore(s)

Σύνοψη: Σε μια μικρή πόλη των Η.Π.Α., ένας ντετέκτιβ προσπαθεί να εξιχνιάσει τις δολοφονίες δύο γυναικών με το ίδιο ονοματεπώνυμο, οι οποίες συνέβησαν με τον ίδιο τρόπο και διαφορά λίγων ημερών μεταξύ τους.

Άποψη: Χαλαρά βασισμένο στην πραγματική ιστορία του άλυτου διπλού φόνου των Μέρι Λου Mόρις και Μέρι MακΓκίνις Μόρις τον Οκτώβριο του 2000 στο Χιούστον, το Maggie Moore(s) αυτοπροσδριορίζεται ως μαύρη κωμωδία μυστηρίου.

Στην πραγματικότητα βέβαια, ούτε αρκετά αστείο είναι, για να λειτουργήσει αποτελεσματικά ως κωμωδία, αλλά ούτε κι αρκετά απρόβλεπτο, ώστε να δικαιολογεί τον χαρακτηρισμό της "ταινίας μυστηρίου". Κι αυτό γιατί η εξωφρενική αλληλουχία των  γεγονότων που ερμηνεύουν και οδηγούν στη διπλή δολοφονία μάς παρουσιάζεται εξαρχής με πολύ σαφείς αιτιακές σχέσεις, με αποτέλεσμα το μόνο υπαρκτό μυστήριο πρακτικά να είναι εάν η τοπική αστυνομία θα βρει έγκαιρα τη λύση των δύο εγκλημάτων.

Μοναδικός εύστοχος χαρακτηρισμός το "μαύρη", καθώς πράγματι το σύμπαν της ταινίας είναι επαρκώς νιχιλιστικό, ανορθολογικό και quirky: κοινωνιοπαθείς γκάνγκστερς που χαλαρώνουν βλέποντας κινούμενα σχέδια, παράλογες αποφάσεις που οδηγούν σε ακόμη πιο παράλογη αιματοχυσία, μέχρι και απρόσμενα vintage ζώνες επιβατών στα μοντέλα των αυτοκινήτων που εμφανίζονται επί οθόνης.

Όλα ενωμένα σε ένα ιδιοσυγκρασιακά άχρονο αμάλγαμα κοενικών χαρακτήρων και ταραντινικού cult (ακόμη και το πόστερ του Maggie Moore(s) είναι ακριβώς στην ίδια κιτρινοκόκκινη παλέτα με τα αντίστοιχα των δύο Kill Bill). Αλλά και γενικότερα, η pulp αισθητική και διάρθρωση της ταινίας θυμίζει έντονα πρώιμο Ταραντίνο, ημιχωνεμένο σε ένα μέτριας έμπνευσης και συνεκτικότητας σύνολο.

Το δε love story που προσπαθεί να ανθίσει στο περιθώριο της αστυνομικής έρευνας (κατά το πρότυπο της επίσης ταραντινικής ανάπαυλας άδολης αγάπης στην ευρύτερη βιαιότητα) εισάγεται στην πλοκή μάλλον άγαρμπα. 

Παρόλα αυτά, όσο κι αν οι επιμέρους υποπλοκές κι επιρροές δεν δένουν ιδιαίτερα αρμονικά μεταξύ τους, η προσπάθεια αναβίωσης του ηθελημένου b movie είναι πάντοτε εκτιμητέα. Σε μια χρονική συγκυρία ολοένα αυξανόμενης τυποποίησης και "ασφαλούς παιχνιδιού" στο σινεμά, ταινίες σαν το Maggie Moore(s) τουλάχιστον αποπειρώνται να καταθέσουν μια συγκεκριμένη αισθητική πρόταση, με μια διακριτή κινηματογραφική γλώσσα. 

A for effort λοιπόν για ένα ανισοβαρές αλλά μερακλίδικο μιαμισάωρο.