Luckiest girl alive

Σύνοψη: Η τέλεια ζωή μιας συγγραφέα στη Νέα Υόρκη αρχίζει να καταρρέει όταν ένα ντοκιμαντέρ για αληθινά εγκλήματα την αναγκάζει να αντιμετωπίσει μια φρικτή ιστορία από το παρελθόν της.

Άποψη:  Το μυθιστόρημα της Jessica Knoll μεταφέρεται στην οθόνη με τη συγγραφέα να υπογράφει το σενάριο και τον Mike Barker του “Outlander” να αναλαμβάνει τη σκηνοθεσία. Η Tiffani Fanelli τα έχει όλα υπό έλεγχο τόσο στην επαγγελματική, όσο και στην προσωπική της ζωή. Ίσως, μάλιστα, όλα είναι υπερβολικά τακτοποιημένα. Όλη αυτή η καταναγκαστική τελειότητα μας «ψυλλιάζει» από την αρχή, παρότι καταφέρνει να κρύψει καλά τα σοκαριστικά γεγονότα που έχουν διαμορφώσει τον χαρακτήρα της Tiffani.

Η ταινία διαπραγματεύεται ένα θέμα σκληρό και -δυστυχώς- πάντα επίκαιρο. Ο βιασμός αλλά και το αποτύπωμά του που με έναν διαστρεβλωμένο τρόπο κάνει τα θύματα να φαίνονται σαν φταίχτες είναι κάτι που γνωρίζουμε και, όμως, δεν παύει ποτέ να μας σοκάρει βαθιά. Η αναδρομή στο παρελθόν της Tiffani που γίνεται εδώ με σταδιακά flash backs δείχνει με εύστοχο τρόπο τη διαχρονική αγωνία των εφήβων τα «ταιριάξουν», αλλά και το πόσο εύκολα μπορεί η κατάσταση να ξεφύγει.

Η Mila Kunis υποδύεται την ενήλικη Tiffani, μια γυναίκα που φαίνεται εγωπαθής, εμμονική με το κοινωνικό στάτους, αλλά και πολύ, πολύ μπερδεμένη. Και μάλλον σε αυτήν της την προσπάθεια να υποδυθεί την “καλή κακιά” αποστασιοποιείται και η ίδια, “χάνοντας” κάπως σε συναίσθημα και βάθος. Από την άλλη, η Chiara Aurelia αποδίδει με μεγάλη αποτελεσματικότητα τα περίπλοκα συναισθήματα της έφηβης Tiffani, από την αρχική επιθυμία της να νιώσει πως ανήκει στο νέο της σχολείο, μέχρι τον πόνο και τα περίπλοκα γεγονότα που θα κληθεί να διαχειριστεί στη συνέχεια.

Ωστόσο, τα σημαντικά μηνύματα της ταινίας -η σεξουαλική παρενόχληση, το κοινωνικό στίγμα, το bullying και οι επιπτώσεις του- υποβαθμίζονται από τις «αμερικανιές».

Τα όσα η Tiffani έχει καταφέρει παρά το τραύμα που κουβαλάει δείχνουν πολύ στυλιζαρισμένα, οι διάλογοι δεν ξεφεύγουν από τα κλισέ και τα κίνητρα των χαρακτήρων δεν εξηγούνται ποτέ επαρκώς -για την ακρίβεια, δείχνουν περισσότερο σαν random αντιδράσεις, παρά σαν μια κορύφωση των καταστάσεων που οδηγούν τους ήρωες στις επιλογές τους.

Συνολικά, είναι μια ταινία που βλέπεται με αγωνία και περιέργεια για το πού θα καταλήξει, μόνο για να συνειδητοποιήσουμε πως όλα καταλήγουν στο αναμενόμενο τέλος και με κάπως αναμενόμενο τρόπο. Και αυτό ίσως δεν θα μας πείραζε, αν η ταινία δεν διαπραγματευόταν θέματα που ζητούν επιτακτικά λύσεις, διεξόδους και χώρο να ειπωθούν, πλέον, με περισσότερη τόλμη και ρεαλισμό.