Θα το βρείτε: Netflix
Σύνοψη: Εφτά χρόνια μετά την σύγκρουση ενός αστεροειδή με την Γη και αφού τα χημικά κατάλοιπα προκάλεσαν μετάλλαξη στο DNA των ψυχρόαιμων ζώων μεγαλώνοντας κατά πολύ το μέγεθός τους, οι επιζώντες ζουν σε μικρές αποικίες για προστασία.
Σε μία τέτοια αποικία, ο Τζόελ προσπαθεί να εντοπίσει την κοπέλα του, Έιμυ, μέσω ασυρμάτου.
Όταν ανακαλύπτει ότι αυτή βρίσκεται σε μία αποικία μόλις 80 μίλια μακριά του αποφασίζει να ταξιδέψει μόνος του για να την συναντήσει παρόλη την απειρία του με την επικίνδυνη πλέον φύση που έχει αναπτυχθεί.
Άποψη: Σε μετα-αποκαλυπτικό σκηνικό, ιδιαίτερα ευφάνταστο αλλά ικανοποιητικά δομημένο, το “Love and Monsters” είναι μία ταινία που θα μπορούσε πολύ εύκολα να πέσει θύμα της έξαλλης ιστορίας του όπως και να ξεφύγει αισθητικά με τραβηγμένα εφέ. Άλλωστε για τον σκηνοθέτη Μάικλ Μάθιους η συγκεκριμένη είναι μόλις η δεύτερη ταινία του μετά το “Five Fingers for Marseilles” τρία χρόνια πριν και από θέμα ύφους σίγουρα υπάρχει διαφορά. Παρόλα αυτά, η περιπετειώδης ιστορία του Τζόελ κατάφερε να γίνει ένα διασκεδαστικό ταξίδι με γέλιο και ρομαντισμό που σε καλεί να συμπονέσεις τον πρωταγωνιστή και να θαυμάσεις την νεανική του αφέλεια.
Ανάλογους χαρακτήρες έχουμε συναντήσει πολλούς. Αρχής γενομένης με το πιο κοινό “Zombieland” και τον Τζέσι Άιζενμπεργκ, το outsider καθιερώθηκε ως η υπέρτατη φιγούρα σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον με τις περισσότερες πιθανότητες να μεταμορφωθεί σε leader της αγέλης.
Στο “Love and Monsters” ο Τζόελ είναι επιφυλακτικός και αρχάριος, χαρακτηριστικά που δύσκολα θα τον κρατήσουν ζωντανό τα οποία όμως εξισορροπούνται με την έμφυτη αισιοδοξία του.
Όταν στην πορεία αυτό δεν θα είναι αρκετό, τότε το σενάριο του Μπράιαν Ντάφιλντ ( γνωστός για τα sci-fi του “Insurgent”, “The Babysitter” και το πιο πρόσφατο “Underwater”) εισάγει πολύ ωραίους, bad-ass χαρακτήρες για να τον επαναφέρουν στην πραγματικότητα.
Το ταξίδι τους πλέον γίνεται εκπαιδευτική εκδρομή με αστείες στιγμές, επικίνδυνα κόλπα και πολλά διογκωμένα ζώα τα οποία καθότι φροντισμένα από άποψη CGI δεν μοιάζουν με κακόγουστες αναπαραστάσεις των πραγματικών.
Την ταπεινότητά του, ωστόσο, και την φειδωλή έντασή του το “Love and Monsters” την κράτησε όχι μόνο στο αισθητικό κομμάτι αλλά και στο συναίσθημα που ήθελε να πετύχει κάθε φορά. Τόσο-όσο ώστε να μην υποχρεώνει σε μελό καταστάσεις ο ρομαντισμός, η κωμωδία, η φιλία και η γενναιότητα υπάρχουν ισόποσα και χρησιμοποιούνται ανάλογα για το καλύτερο τέμπο.
Ο Ντίλαν Ο’Μπράιεν από το “The Maze” κάνει καλή δουλειά και στις αδέξιες αλλά και στις ηρωικές στιγμές του και συνολικά ελάχιστα πράγματα πήγαν λάθος σε αυτήν την παραγωγή. Αν και γνώριμο το περιβάλλον, η διασκέδαση είναι εγγυημένη.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων