I Don't Feel at Home in This World Anymore

I Don't Feel at Home in This World Anymore - κριτική ταινίας

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η Ρουθ (Μέλανι Λίνσκι) είναι μια μοναχική νεαρή γυναίκα. Επιστρέφοντας μια μέρα από τη δουλειά της ως νοσοκόμα, η Ρουθ βρίσκει το σπίτι της διαρρηγμένο.

Το laptop, τα ασημικά που κληρονόμησε από τη γιαγιά της και τα αντικαταθλιπτικά της φάρμακα λείπουν.

Με τις αρχές να αδιαφορούν για την υπόθεσή της, η Ρουθ παίρνει την κατάσταση στα χέρια της και προσπαθεί να εντοπίσει τους διαρρήκτες με τη βοήθεια ενός περίεργου γείτονά της (Ελάιτζα Γουντ).

Γνώμη: Πόση αδικία και κακομεταχείριση μπορεί ν’ αντέξει ένας άνθρωπος μέχρι να σπάσει; Πώς μπορεί κανείς να νιώθει σαν στο σπίτι του σε έναν κόσμο που κινείται στο φάσμα μεταξύ αδιαφορίας και μοχθηρίας; Αυτά τα ερωτήματα φαίνεται ότι θέλει να θίξει το σκηνοθετικό ντεμπούτο του ηθοποιού Μέικον Μπλερ (“Blue Ruin”, “Green Room”), το οποίο πήρε το Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στο Φεστιβάλ του Sundance πίσω στο 2017 και έκτοτε βρίσκεται θαμμένο κάτω από τόνους περιεχομένου στο Netflix.

Επιστρατεύοντας όλες τις γνωστές συμβάσεις του αμερικανικού indie σινεμά, το σενάριο που επίσης υπογράφει ο Μπλερ εστιάζει στη Ρουθ, μια φιγούρα γνώριμη και βαθιά ανθρώπινη: η Ρουθ δεν είναι ακριβώς αυτό που θα αποκαλούσε κανείς antihero, καθώς δεν διαθέτει το γερό στομάχι ή το combo κυνισμού και σαρκασμού που συνήθως συναντάμε σε τέτοιους ρόλους. Είναι μια εσωστρεφής γυναίκα που πάσχει από κατάθλιψη, βλέπει τον κόσμο γύρω της σαν ένα κατά κύριο λόγο απειλητικό μέρος και βρίσκει παρηγοριά σε fantasy βιβλία, χωρίς να είναι μια θηλυκή nerd. Όμως, μετά τη διάρρηξη του σπιτιού της, κάτι φαίνεται να σπάει μέσα της. Και μετά απ’ όσα ακολουθήσουν, η Ρουθ δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια.

Sleazy μικροκακοποιοί, εκκεντρικοί ηλικιωμένοι, αστυνομικοί στα πρόθυρα νευρικής κρίσης, ένας γείτονας που ασχολείται με ιαπωνικές πολεμικές τέχνες και μια trophy wife σε απόγνωση παρελαύνουν στη μιάμιση ώρα που διαρκεί το ταξίδι της Ρουθ. Το μαύρο χιούμορ εναλλάσσεται με αιματηρή δράση, η οποία κορυφώνεται στο τρίτο μέρος της ταινίας, όμως το “I Don’t Feel at Home in This World Anymore” δεν καταφέρνει ούτε να εκπλήξει ούτε να προσφέρει κάποια αναζωογονητική προσέγγιση που να δικαιολογεί και τη βράβευσή του με το μεγαλύτερο βραβείο ενός από τα επιδραστικότερα κινηματογραφική φεστιβάλ του κόσμου.

Αυτό που μένει από την ταινία είναι ο χαρακτήρας της Ρουθ, ερμηνευόμενος με αφοπλιστική άνεση από τη Μέλανι Λίνσκι, την οποία θα θυμάστε από τα “Ουράνια Πλάσματα”, το ανατριχιαστικά υπέροχο φιλμ του 1994, δια χειρός Πίτερ Τζάκσον (“Lord of the Rings”), στο οποίο συμπρωταγωνίστησε με την άγνωστη τότε Κέιτ Γουίνσλετ. Η Λίνσκι δίνει εδώ άλλη έννοια στο κορίτσι της διπλανής πόρτας, καθώς είναι πραγματικά μια φιγούρα που όλοι μας έχουμε συναντήσει και ίσως αγνοήσει.

Ο νιχιλισμός και η απελπισία της δεν είναι στοιχεία που την προσδίδουν coolness, είναι τα αποτελέσματα της προσπάθειάς της να ζήσει μέσα σ’ έναν κόσμο που φαντάζει εχθρικός, ειδικά για όσους υποφέρουν από κατάθλιψη ή απλά δεν έχουν το γερό στομάχι που απαιτείται για να στέκουν αδιάφοροι μπροστά στην αδικία, την αγένεια και την σκατοψυχιά που είναι παντού γύρω μας. Μπροστά της, όλοι οι περιφερειακοί χαρακτήρες, συμπεριλαμβανομένου και αυτού που ερμηνεύει ο κατά τ’ άλλα αξιολάτρευτος Ελάιτζα Γουντ, στέκουν καρτουνίστικοι, έως και αμήχανοι.

“Αμήχανο” είναι εν τέλει και συνολικά αυτό το κινηματογραφικό ντεμπούτο, το οποίο αφήνει όμως την υπόσχεση ότι ο Μέικον Μπλερ, ο οποίος έχει αυτή τη στιγμή δύο projects στη φάση του pre-production, μπορεί να δώσει κάτι πραγματικά πρωτότυπο και ξεχωριστό στο μέλλον.

Πρώτη δημοσίευση: 5 Απριλίου 2021, 13:31
Ενημέρωση: 5 Απριλίου 2021, 19:34
Συντάκτης: 
Τίτλος:
I Don't Feel at Home in This World Anymore
Είδος: 
Σκηνοθεσία: 
Χώρα: 
Έτος: 
Διάρκεια: 
93
Εταιρία διανομής: 
Πλατφόρμα Streaming: 

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

imaginary, από την Spentzos imaginary, από την Spentzos