Firebrand

Σύνοψη: Η Katherine Parr αναλαμβάνει βασιλικά καθήκοντα αναπληρώνοντας τον σύζυγό της, Ερρίκο τον Η’ της Αγγλίας, όσο εκείνος ηγείται εκστρατείας στη Γαλλία.

Μετά από μια συνάντηση με μια παλιά της φίλη, την Anne Askew, η οποία κηρύττει στον λαό υπέρ του Προτεσταντισμού, θα αρχίσει να μπαίνει σε μια διαδικασία αμφισβήτησης πεποιθήσεων που είχε ως δεδομένες. Η σύγκρουση ακόμη και με το Στέμμα διαφαίνεται στον ορίζοντα...

Άποψη: Η επιγραφή στο ξεκίνημα του φιλμ που μπορείτε να δείτε στο Novacinema, προετοιμάζει για αυτό που θα ξεδιπλωθεί επί της οθόνης τα επόμενα λεπτά, ως κάτι που δεν αποτελεί ακριβή ιστορική καταγραφή αλλά μια αναθεωρητική ματιά γύρω από υπαρκτά πρόσωπα, με μια μείξη αληθινών γεγονότων κι επινοήσεων που υπάρχουν για να ενισχύσουν τις προβληματικές που βρίσκονται από πίσω.

Κρίμα που τα νοήματα, παρά τις καλές τους προθέσεις, παραείναι απλοϊκά και καταλήγουν να σέρνουν και την πλοκή σε δρόμους που δεν είναι πολύ πειστικοί δεδομένου του χρονικού πλαισίου, ενώ ενίοτε αυτοαναιρούνται με διάφορους τρόπους (πόσο συνεπές είναι να μιλάει κανείς εμμέσως για φεμινιστική χειραφέτηση, και να χρησιμοποιεί ως όχημα για αυτόν τον σκοπό τη συγγραφή προσευχών, που σίγουρα είναι μια από τις λεπτομέρειες στον πραγματικό βίο της Katherine Parr που δεν συνηγορούν τόσο προς μια τέτοια κατεύθυνση;).

Στο σενάριο έχει γίνει «μισή» δουλειά όσον αφορά τη σκιαγράφηση των προσώπων. Πιο συγκεκριμένα, μοιάζει να αλλάζουν τα γνωρίσματα των δραματοποιημένων εκδοχών των πραγματικών ατόμων ανά σημεία απλά για να εξυπηρετήσουν μια στροφή της ιστορίας προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Κάπως έτσι, η Katherine Parr πότε είναι δυναμική και γεμάτη αμφισβήτηση και πότε φοβισμένη και αβέβαιη, ο Ερρίκος Η’ του Jude Law πότε απειλητικός σε βαθμό τρομακτικό και πότε απρόσμενα ευάλωτος και ούτω καθεξής.

Και ο λιτός προϋπολογισμός δεν βοηθά στο να προκύψει αυτή η γνώριμη επική αίσθηση ενός δράματος εποχής, παρότι ο Karim Aïnouz κάνει φιλότιμες προσπάθειες για να προκύψει ένα οπτικά καλαίσθητο και πρωτότυπο σύνολο, με την πολύτιμη βοήθεια της εξαιρετικά έμπειρης (και άκρως υποτιμημένης) Hélène Louvart στη διεύθυνση φωτογραφίας.

Κάπως απογοητευτικό είναι επίσης το ότι, σ’ ένα φιλμ με τέτοιο πρωταγωνιστικό ντουέτο, την καλύτερη ερμηνεία του καστ δεν δίνει ούτε η Alicia Vikander, που δείχνει μεν για μια ακόμη φορά την άνεσή της σ’ ένα συγκεκριμένο κινηματογραφικό είδος αλλά δεν αγγίζει κάτι υπερβατικό, ούτε και ο Jude Law, που δυστυχώς φλερτάρει ακόμη και με το καρτουνίστικο αδικώντας το ίδιο του το εύρος, αλλά ο βετεράνος καρατερίστας Simon Russell Beale που με λεπτότητα «αιχμαλωτίζει» τις συχνότητες ενός αθόρυβου δολοπλόκου.

Σε σχέση με την υπέροχη «Αόρατη Ζωή της Ευρυδίκης Γκουσμάο» που προηγήθηκε, αυτό το επόμενο βήμα από τον Aïnouz μοιάζει να τον κινεί προς τα πίσω σε καλλιτεχνικό επίπεδο. Ίσως να φταίει και το ότι δεν του δίνεται ένα κείμενο αρκετά δυνατό για να συνεργαστεί μαζί του και να βγάλει «λαγούς» από το καπέλο του, από τη δική του πλευρά όμως δεν κάνει και πολλά για να ξεφύγει από τα αρκετά στενά περιθώρια του υλικού στο οποίο βασίζεται.