The other lamb

Σύνοψη: Tο “The other lamb” αφηγείται την ιστορία ενός cult αποτελούμενου μόνο από γυναίκες, σε απροσδιόριστο τόπο, κάποια στιγμή στο σήμερα και του μοναδικού άντρα-μεσσία τους, που λατρεύουν σα θεό. Οι γυναίκες και οι κόρες τους ζούνε μαζί και από πολύ νωρίς προετοιμάζονται να τον υπηρετούν και να κοιμούνται μαζί του όταν έρθει η ώρα τους. Όλα αυτά σε μια φαινομενική ατμόσφαιρα βουκολικής ευτυχίας. Αν δεν είναι ήδη ξεκάθαρο, η υπόθεση έχει σκοτεινότερες αποχρώσεις που οδηγούν σταδιακά σε όλο και πιο διαταραγμένες καταστάσεις.

Άποψη: Η αλήθεια είναι πως δεν πρόκειται για την πιο διακριτική αλληγορία ελέγχου και καταπίεσης της γυναίκας – και του ανθρώπου εν γένει- από το συντηρητικό, πατριαρχικό καθεστώς του πολιτισμού, αλλά είναι μια από τις πιο καλοειπωμένες.

Το πρώτο πράγμα που χτυπάει άσχημα είναι πως όλα τα μέλη τέτοιων οργανώσεων παρουσιάζουν περιορισμένα προσωπικά χαρακτηριστικά μέχρι που σιγά σιγά μεταμορφώνονται στον ίδιο brainwashed άνθρωπο.

Έτσι και εδώ, οι γυναίκες καταλήγουν στο cult όταν, μη όντας σε θέση να διατηρήσουν τον απαιτούμενο βαθμό κανονικότητας που απαιτεί η “πραγματική ζωή”, αποβάλλονται απ’ την κοινωνία. Σπασμένες και μόνες είναι οι τέλειοι υποψήφιοι για συναισθηματική κακοποίηση.

Αυτό που ξεχωρίζει στην ταινία είναι η συγκέντρωση με την οποία εστιάζει στην μικρή κοινότητα. Με ελάχιστους χαρακτήρες και χωρίς sideplots, παίρνει τον χρόνο της για να αναπτύξει και να εμβαθύνει στις δυναμικές των σχέσεων.

Η σκηνοθεσία είναι καταπληκτική, η φωτογραφία επίσης. Ακίνητα πλάνα φυσικής ομορφιάς διακόπτονται από γκροτέσκα πορτρέτα νεκρών ζώων, προσευχές λέγονται ψιθυριστά κάτω απ’ το φως των αστεριών, η ατμόσφαιρα που χτίζεται είναι μαγευτική.

Ωστόσο, όλα αυτά τα ωραία, δεν δικαιολογούν ακριβώς την απελπιστικά αργή εξέλιξη. Τα αργόσυρτα, λυρικά πλάνα προσφέρουν βαρύτητα στο κείμενο, αλλά ο μονότονος ρυθμός καταλήγει κάπως κουραστικός προς το τέλος. Υπάρχει ελάχιστος τρόμος (horror), κυρίως ψυχολογικού χαρακτήρα. Γενικά, αποτελεί ακόμη μια ταινία σύγχρονου horror με κοινωνικές προεκτάσεις και υπαρξιακές ανησυχίες, μόνο που η θεματική και κινηματογραφική ομοιογένεια που παρουσιάζουν μεταξύ τους, της στερεί πόντους πρωτοτυπίας.

Mηνάς Φραντζέσκος