Συγχώρεση σα σπάνιο χιόνι
Ευαίσθητα αλλά όχι μελοδραματικά, μινιμαλιστικά αλλά όχι φτωχά, με όμορφα ακατέργαστη φωτογραφία, τα «Χιόνια στο Κιλιμάντζαρο» εξαγνίζουν ανθρώπους με συσσωρευμένη κόπωση, οι οποίοι δεν ξεκουράζονται από επιλογή.
Μία ληστεία γίνεται η αφορμή για επαναδιαπραγμάτευση των σχέσεων των φιγούρων πατέρα και γιού, μέσα από διαδοχικές ανάλογες αλυσίδες (ο ληστής με τα αδέρφια του, ο κεντρικός ήρωας με τα παιδιά του, ο κεντρικός ήρωας με το ληστή). Τελικός κρίκος η διερεύνηση της σχέσης του εργαζόμενου με τον πατέρα-Κράτος. Ένα κράτος που μη προστατεύοντας και μη θέτοντας υγιή όρια, προσφέρει απλώς μια αλάνα συγκρούσεων χωρίς στόχο για τα παιδιά του. Και ίσως δεν αρκεί συνεχώς ένα ποτήρι metaxa από την ήρεμη δύναμη της γυναίκας, για να αλλάξει το χρώμα της γενικής αίσθησης από εκείνο της εκδίκησης σε εκείνο της συγχώρεσης.
Φυσικές ερμηνείες, έξυπνο μουσικό ντύσιμο, νοσταλγική διάθεση και αναπόφευκτο happy end. Ένα φιλμ που αποπνέει ήρεμη ατμόσφαιρα, ώστε να γίνει καμβάς προβληματισμού πάνω σε θέματα αντιστρόφως ανάλογα βαριά, πετυχαίνοντας έτσι μια ισορροπημένη επίγευση.
Εύη Αβδελίδου
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων