Proud Mary

Σύνοψη: Η Mary (Taraji Henson) είναι μία επαγγελματίας hitman στη Βοστόνη, μέλος της οικογένειας του Benny (Danny Glover). Ο Benny όντας το boss της οικόγενειας, είχε βρεί την Mary όταν ήταν πολύ μικρή, και την εκπαίδευσε πλάι στον γιό του. Ένα από τα χτυπήματα που πρέπει να εκτελέσει η Mary έχει ως στόχο έναν Αφροαμερικανό τζογαδόρο. Καθώς φεύγει από την σκηνή του φόνου, η Mary παρατηρεί πως στο ένα δωμάτιο υπάρχει ένα μικρό αγόρι, το οποίο δεν άκουσε τίποτα επειδή φορούσε ακουστικά. Από εκείνη τη στιγμή και μετά αποφασίζει να παρακολουθεί τον μικρό Danny και όταν επεμβαίνει στη ζωή του, θα πρέπει να σκοτώσει τον αρχηγό μίας αντίπαλης ομάδας εγκληματιών. Αυτή της η πράξη θα προκαλέσει πόλεμο ανάμεσα στις οικογένειες των εγκληματιών.

Άποψη: Η ταινία σε σκηνοθεσία Babak Najafi (“London Has Fallen”) αρχίζει με μία ενδιαφέρουσα retro εισαγωγή όπου ο θεατής ακούει το “Papa Was a Rolling Stone” από τους The Temptations, ενώ ταυτόχρονα παρακολουθεί μία Taraji Henson να μεταμορφώνεται σε φονικό όπλο. Η ταινία συμπεριλαμβάνει κάποιες εξαιρετικές μουσικές επιλογές που συνοδεύουν τις σκηνές, αλλά η πρόχειρη σκηνοθεσία δεν μπορεί να συμβαδίσει με το mood που δημιουργείται. Για παράδειγμα, όταν φτάνουμε στην κορύφωση της ταινίας, παρακολουθούμε μία αιματοχυσία που συνοδεύεται από ένα πολύ καλο action sequence. Ακούμε το “Proud Mary” σε διασκευή από τους Ike & Tina Turner, αλλά οι σκηνές που παρακολουθούμε είναι σαν ένα τρέιλερ μίας πολύ καλύτερης ταινίας.

Φυσικά, η Taraji δεν ευθύνεται για αυτό, γιατί ενώ αποδεικνύει ότι μπορεί να υποστηρίξει τον ρόλο μίας assassin, τελικά είναι πάρα πολύ ανθρώπινη για να της «πηγαίνει» ένας τέτοιος ρόλος. Μεταμορφώνεται σε μία αξιοπρεπή δολοφόνο, αλλά δεν είναι εκπληκτική. Ίσως η Henson να μην προορίζεται για τέτοιου είδους βία, αν και είμαστε ευχαριστημένοι που την είδαμε σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Επίσης, ο Winston που υποδύεται τον Danny, είναι ένας μικρός με τσαγανό και τσαχπινιά, που κερδίζει την συμπάθειά μας καθ’όλη τη διάρκεια της ταινίας. Παρ’όλα αυτά δεν υπάρχει ιδιαίτερη χημεία ανάμεσα στην Taraji και στον Winston, καθώς είναι αναγκασμένοι να ανακυκλώνουν περίπου τις ίδιες ατάκες. Έτσι ενώ το μητρικό ένστικτο της Mary είναι ευδιάκριτο, δεν μπορεί να «σταθεί» ως η κινητήρια δύναμη της ταινίας. Πρέπει να σημειώσουμε όμως πως προς το τέλος της ταινίας, οι σκηνές που εκτυλίσσονται μεταξύ τους καταφέρνουν να σκίσουν αυτό το επιφανειακό πέπλο της σκηνοθεσίας και του σεναρίου, και τελικά να μας συγκινήσουν.

Άλλο ένα σημείο που πρέπει να αναφερθεί είναι η ξεκάθαρη αντιστοιχία του “Proud Mary” με το “Leon The Professional.” Παρ’όλα αυτά μόνο η δεύτερη ταινία καταφέρνει να κάνει team up έναν ενήλικα εγκληματία με ένα μικρό παιδί και να μην φαίνεται σαν κάποιο σαχλό τέχνασμα. Ας προχωρήσουμε όμως στον εξαιρετικό 71χρονο Danny Glover, στον οποίο εδώ εν δίνεται αρκετός χρόνος για να λάμψει. Όσο εμφανίζεται όμως κρατά το κορμί του ίσιο και με μία βραχνή φωνή μιλά και φέρεται καλοσυνάτα, μέχρι να τον προδώσει η Mary. Τότε μετατρέπεται σε έναν στυγνό μαφιόζο, έτοιμο να βλάψει ακόμα και ένα μικρό παιδί.

Με σιγουριά μπορούμε να πούμε πως τα 88 λεπτά της ταινίας είναι αρκετά ευχάριστα, αλλά μόνο προς το τέλος γίνεται πραγματικά ενδιαφέροντα. Μόνο όταν το σενάριο έχει εξαντλήσει τα plot twists, μπορεί ο θεατής να ευχαριστηθεί το badass-ness της Henson αλλά και μία πιο ειλικρινή παρουσίαση της σχέσης της Mary με τον Danny.