Parental guidance

Κοινότυπο, κλισέ, βαρετό

...Την ίδια στιγμή, συμπτωματικά ο ίδιος (μαζί με τη γυναίκα του Ντάιαν) θα κληθεί να παίξει ένα στοίχημα σε φάση oldschool-vs γενιά του 21ου αιώνα, αφού η κόρη του Άλις που αποφασίζει να φύγει ταξιδάκι αναψυχής με τον άντρα της, θα του αναθέσουν το ‘baby sitting’ των τριών εκκεντρικών παιδιών τους, πακέτο με τα ‘χούγια’ που το καθένα εξ’ αυτών κουβαλά. Ο Άρτι ζητά από τα παιδιά να τον φωνάζουν με το όνομά του και όχι παππού και καταλήγει να λέγεται... Φάρτι. Σιγά σιγά τα ‘καταπιεσμένα’ και come-il-faut παιδιά μέσα από το αρχικό χάος και τα όποια Geeky προβλήματα δημιουργούνται, καταφέρνουν να αναπτύξουν μια σχέση επιστοσύνης με τους παπούδες τους, με αποτέλεσμα η (περισότερο καρικατούρα) και υπερπροστατευτική μαμά Άλις –που θεωρούσε τους γονείς της πολύ ‘λίγους’- να μείνει εν τέλει με το στόμα ανοικτό αφού οι old school τακτικές των –γεμάτων botox να σημειωσουμε εδώ- παππούδων, απέδωσαν.

Προβλέψιμο, γλυκανάλατο, σατιρικό μεν βαρετό δε family comedy ταινιάκι, σαν αυτά δεκαετίας ’80 που βλέπαμε στην τηλεόραση δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία τους -το 1990- και για τα οποία δε θυμαμαι καν τίτλους)..Το κλασικό αμερικάνικο στερεότυπο των αυστηρών ψυχαναγκαστικών γονέων που στέλνουν τα καταπιεσμένα τους παιδιά διακοπές/στους παππούδες/στην εξοχή/στην κατασκήνωση, για να βρούν εν τέλει το απόλυτο...χάος (με την καλή έννοια) όταν επιστρέψουν. Στιγμές γέλιου υπάρχουν, αλλά μετά από λίγη ώρα ακόμα κι αυτό στερεύει, ενώ την κατάσταση δε σώζει ούτε ο Μπίλι Κρίσταλ και στο τέλος εσύ έχεις χάσει μιάμιση ώρα από τη ζωή σου χωρίς λόγο.. Κανένα..

Eιρήνη Κατσαρά