Brake

One man show για γερά νεύρα

Θυμάμαι στο «Buried» του Ροντρίγκο Κορτέζ ήθελα να κόψω τις φλέβες μου στο πρώτο μισάωρο... Αυτός ήταν ο πρώτος λόγος που απέφευγα σα το διάολο το «Brake». Δεν έχω κλειστοφοβία ρε παιδί μου, απλά βαριέμαι τα βαρετά πράγματα, τη σταθερή εικόνα, τα κλειστοφοβικά εν γένει. Θέλω χρώμα, κίνηση, δράση... Αυτά.

Επί της ουσίας τώρα. Ο Στίβεν Ντόρφ ως μυστικός πράκτορας Τζέρεμι Ρέινς βρίσκεται όμηρος στα χέρια τρομοκρατών, που τον κρατούν κρυμμένο σε ένα πόρτ μπαγκάζ προκειμένου να του αποσπάσουν πληροφορίες που θα βοηθήσουν το τρομοκρατικό τους εγχείρημα. Αν αντέξεις να φτάσεις στο δεύτερο μισό της ταινίας, πριν πατήσεις το στοπ βαρεμένος, έπαιξες bingo! Γιατί όπως λένε και οι φίλοι μας οι AC/DC It’s a long way to the top, if you wanna rock and roll….

Το δεύτερο μισό είναι όλη η ταινία, γιατί εκεί παίζονται όλα, σε αυτό το κλειστοφοβικό θρίλερ με σαφείς επιρροές από το Saw. Το τέλος, θα σε στείλει αδιάβαστο και θα σε κάνει να κατεβάζεις «καντήλια». Ο Ντόρφ πολύ δυνατός στο ρόλο του και δεδομένου του one man show περιεχομένου. Αν είσαι κλειστοφοβικός τύπος, απέφυγέ την...

Ειρήνη Κατσαρά