Withnail & I

Τον Μπρους Ρόμπινσον μπορεί να μην τον έχετε ακουστά - η αλήθεια είναι πως έχει να κάνει ταινία από το 1992 - αλλά φέτος επανακάμπτει με το πολυαναμενόμενο The Rum Diary. Το σκηνοθετικό του, ωστόσο, ντεμπούτο, Ο Φίλος μου κι εγώ, όπως τιτλοφορήθηκε στη χώρα μας, συγκαταλέγεται για πολλούς στην πρώτη δεκάδα των καλύτερων ταινιών του βρετανικού σινεμά. Πρόκειται για την ιστορία δύο άνεργων ηθοποιών που αποφασίζουν να ξεφύγουν από την αδιέξοδη και γεμάτη καταχρήσεις ζωή στο Λονδίνο, μήπως και ανακάμψουν καλλιτεχνικά και προσωπικά στην συντηρητική αγγλική εξοχή. Το έτος είναι 1969, στο τέλος του ρομαντισμού των 60s. Το φιλμ χρησιμοποιεί αυτό το χρονικό πλαίσιο της απομυθοποίησης του ροκ τρόπου ζωής για να στήσει μια μελέτη χαρακτήρων, που σίγουρα βγάζει γέλιο, αλλά δεν είναι κωμωδία, όπως έχει γραφτεί κατά κόρον. Περισσότερο, λοιπόν, μοιάζει με δραματική σάτιρα για το τέλος μιας εποχής και κυνικό σχόλιο για το χώρο της υποκριτικής και των χιλιάδων drop out λειτουργών της. Γι’ αυτό και το ενδιαφέρον εστιάζεται στο εξαιρετικό σενάριο, που διανθίζεται από killer διαλόγους και αρκετές θεατρικές αναφορές. Σα να ήθελε ο σκηνοθέτης να χλευάσει το συνάφι του, μιας και ο ίδιος υπήρξε ηθοποιός. Αυτό που προκύπτει είναι μια σχεδόν σουρεαλιστική ταινία με εκπληκτικές ερμηνείες από Γκραντ, ΜακΓκάν και τον σεξπηρικό Γκρίφιθς. Αν η κινηματογραφική βιομηχανία δεν είχε τόσο βαθιά το κεφάλι στο έδαφος, όσκαρ θα κέρδιζαν ταινίες σαν κι αυτή.