Gummo

Toυ Μιχάλη Κωνσταντέλλη

Ήταν η πρώτη σκηνοθεσία του επαγγελματία προβοκατέρ Χάρμονι Κορίν δυο χρόνια μετά το Kids/1995 του Λάρι Κλαρκ για το οποίο έγραψε το σενάριο.

Ο Κορίν διατηρεί και σήμερα τη φήμη ενός cult σκηνοθέτη με το φετινό Spring Breakers να έχει ήδη λάβει θετική κριτική ανταπόκριση κι αν κάτι υπάρχει που τον διαφοροποιεί από πολλούς άλλους σκηνοθέτες της γενιάς του, είναι ακριβώς ο ωμός και ρεαλιστικός χαρακτήρας των ταινιών του που υπερβαίνει τις mainstream κινηματογραφικές συμβάσεις.

Έτσι και στο Gummo, μια ιστορία με χαλαρή αφηγηματική δομή που κατοικείται από διάφορους φαινομενικά ασύνδετους χαρακτήρες, τους περίεργους κατοίκους της κωμόπολης Xenia του Οχάιο, το στυλ συχνά επισκιάζει τις νοηματικές ερμηνείες, συγκεντρώνοντας την προσοχή στις δυνατές εικόνες του πρόωρα χαμένου φωτογράφου Ζαν Υβ Εσκοφιέ, που προηγουμένως είχε δουλέψει με αρτίστες όπως ο Λεός Καράξ και ο Ντέιβιντ Λιντς και στο ανορθόδοξο μοντάζ του υποψήφιου για βραβείο όσκαρ - για το Moneyball - Κρίστοφερ Τέλεφσεν.

Πρόκειται για φιλμ σίγουρα ιδιοσυγκρατικό, το οποίο δε χώνεψαν οι κριτικοί, ίσως επειδή φωνάζει ένα μεγάλο fuck off, στις προσδοκίες τους, παρουσιάζοντας ένα απολύτως ορίτζιναλ καλλιτεχνικό κατασκεύασμα, μηδενιστικό αλλά τίμιο, βίαιο αλλά αληθινό. Αριστουργηματικό trash, προκλητικό exploitation, ειλικρινές πορτραίτο μιας “χαμένης” Αμερικής, όπως και να το δει κανείς, ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του, παράξενα όμορφο και σύγχρονο όσες λίγες ταινίες που έχετε δει.