Το παλικάρι νταμάρι και το σινεμασκόπ

Δημοσίευση: 13 Φεβ. 2012, 12:46

H αλήθεια είναι ότι μια τραγική ειρωνεία την βιώνεις αν είσαι Έλληνας διαπιστευμένος στο Βερολίνο, σε φεστιβάλ κινηματογράφου, με άπαντες να δείχνουν τον απόλυτο σεβασμό σε πόλη και τέχνη και την ίδια στιγμή να καίγεται ένας από τους ιστορικότερους κινηματογράφους της Αθήνας... Πάμε παρακάτω, την θέση του MOVE IT θα την εκφράσει ο Μιχάλης Κωσταντέλλης στο σχετικό άρθρο.

Η χθεσινή ημέρα της Berlinale είχε φυσικά ιδιαίτερο ενδιαφέρον για όλους μας, καθώς προβλήθηκε (πρωϊ πρωϊ και σε σχεδόν γεμάτη αίθουσα παρακαλώ...) η ταινία του Σπύρου Σταθουλόπουλου, «Μετέωρα». H σινεμασκόπ πνευματικότητα του Έλληνα αναθρεμμένου στην Κολομβία δημιουργού άφησε ανάμικτες εντυπώσεις, αλλά αναμφίβολα αποτέλεσε μια αξιοπρόσεκτη προσπάθεια. Στην συνέντευξη τύπου υπήρξε συγκίνηση καθώς βρίσκονταν και οι γονείς του εκεί, ενώ οι δύο πρωταγωνιστές, τόσο ο Τεό Αλεξάντερ, όσο και η Ταμίλα Κουλίεβα, υπογράμμισαν τον παραλληλισμό της ταινίας με την οικονομική κρίση που διανύουμε και την κατάρρευση της ευρωπαϊκής ένωσης (το άτομο, η κοινότητα, ο μοναχός, το μοναστήρι). Για την βραδιά στο White Trash γράφει δύο λόγια η Αγγελική στο... ημερολόγιο που ακολουθεί πιο κάτω, αλλά επειδή θα υπάρξουν κι άλλες, θα τα πούμε σε μελλοντικό σημείωμα.

 

Άνοιξα τα μάτια μου οκτώ παρά δέκα. Πετάχτηκα σαν ελατήριο. Δεν είχα ακούσει κανένα από τα δύο ξυπνητήρια. Ανάθεμα! Ήθελα να είμαι στις 8 στην Potsdamer να πιω το καφεδάκι μου και να δω το Meteora. Δεν έπαιξε όμως. Έφυγα καρφί για το Berlinale Palast, το οποίο ήταν σχεδόν γεμάτο. Ξεκινάει η ταινία και στο πρώτο τέταρτο ο παππούς δίπλα μου αποκοιμήθηκε (ενώ εγώ είχα μία νευρικότητα). Δυστυχώς για την Ελληνική συμμετοχή υπήρξαν 5 άτομα από τις μπροστινές μου θέσεις, τα οποία απεχώρησαν από την αίθουσα πάνω στο μισάωρο. Για να είμαι ειλικρινής, δεν μου άρεσε. Δεν είναι το στυλ μου. Τα τοπία αξιοποιήθηκαν στο έπακρον και ήταν αρκετά ενδιαφέρουσα η εισαγωγή των σεκάνς με την βυζαντινή αγιογραφία. Πολύ όμορφο και διαφορετικό (θα το προτιμούσα αν όλη η ταινία ήταν έτσι). Από κει και πέρα θυμήθηκα την ΕΤ3 και το Κυριακή στο Χωριό καθώς και την κυριακάτικη live μετάδοση από τον ιερό ναό του Αγ. Δημητρίου. Α, και έναν αυνανισμό καλόγριας. Εικόνες να έχουμε να υπάρχουν (4/10).

Μετά αποστολή για το Captive, την ταινία που δεν ήθελα να δω. Tζιχάντ, όμηροι, Φιλιππίνες, guerilla επιθέσεις, βασισμένο σε αληθινά γεγονότα. Γι' αυτούς ακριβώς τους λόγους την απέφευγα. Καλογυρισμένη. Το κοινό στο τέλος δεν ψήθηκε να την χειροκροτήσει. Κάποιοι το έκαναν αλλά οι περισσότεροι μάλλον δίστασαν (5/10).

Δεν είχα μυαλό, έφυγα σφαίρα για το Ritz Carlton για τις πρώτες μου συνεντεύξεις. Πρώτα με τον σκηνοθέτη του Iron Sky, Timo Vuorensola τον οποίο μόλις τον είδα μου έπεσε το σαγόνι μέχρι το πάτωμα. Δύο μέτρα παλικάρι-νταμάρι (μαντέψτε ποιος από τους τρεις είναι!). Tower of power και δεν συμμαζεύεται. Cool τύπος. Όταν μιλήσαμε και για το Battlestar Galactica ήμουν έτοιμη για πάρτυ (αυτός μάλλον όχι). Έφυγα με το χαμόγελο στα χείλη και περίμενα τη συνέντευξη με τον τεράστιο Udo Kier. Μπαινόβγαινε από το δωμάτιο και μας έκανε και χαβαλέ. Τελικά όχι δεν είναι ένας κακός ανώμαλος, στριμένος άνθρωπος. Εϊναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου, που έχει να σου πει πολλά πράγματα. Άμα τον αφήσεις σε παίρνει μονότερμα αλλά το ευχαριστιέσαι. Έδειξε μεγάλο ενδιάφερον όταν άκουσε ότι είμαι από Ελλάδα. Μου ανέφερε την Άννα Φόνσου και την Μπέτυ Λιβανού ο τσοντάκιας. Απλά τον λάτρεψα.

Και μετά το ντελίριο ενθουσιασμού ήρθαν τα μαντάτα από Ελλάδα. Η υπόθεση σήκωνε ποτό και φαγητό. Κατευθείαν στο White Trash στην Rosa Luxemburg. Δεν υπάρχει πιο τέλειο μαγαζί και δεν υπάρχει πιο τέλειο ποτό από το Horse's Neck. Να περιμένετε τις συνεντεύξεις από τους άνωθεν κυρίους. Ο Kier μας είπε και για καινούριο project. Αυτά είναι.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos