Berlinale 2025: Το "Mickey 17" είναι το μεγάλο θέαμα που έχουμε ανάγκη

Σύνοψη : Ο απίθανος ήρωας, ο Μίκυ Μπαρνς, βρέθηκε στην ασυνήθιστη περίσταση να εργάζεται για έναν εργοδότη που απαιτεί την απόλυτη δέσμευση στη δουλειά… να πεθάνει, για να ζήσει.

ΣΧΕΤΙΚΑMickey 17

Άποψη: Ένας χρόνος πέρασε από τότε που θα έπρεπε να είχαμε δει την νέα ταινία του βραβευμένου με Όσκαρ και Χρυσό Φοίνικα Νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη Μπονγκ Τζουν χο, ωστόσο η Warner συνεχώς ανέβαλε την κυκλοφορία με τις φήμες να λένε ότι το μόνταραν ξανά καθώς δεν ήταν ικανοποιημένοι.

Τελικά το αποτέλεσμα δικαίωσε τον δημιουργό του, μιας και ο Τζουν Xο δεν φαίνεται πρόθυμος να γυρίσει κακή ταινία. Άλλη μια φορά κάνει ακριβώς αυτό που πρέπει, μια καλή ταινία καλλιτεχνικής ψυχής και εμπορικής απήχησης.

Τόσο με τα Παράσιτα, όσο και με τα Snowpiercer και Okja, υπηρετεί ένα φεστιβαλικό mainstream σινεμά, απίστευτα αστείο έστω και μακάβρια, αναπολογητικά διασκεδαστικό, σκηνοθετικά πολυμορφικό (στο πώς συνδέει είδη και αφηγηματικές φόρμες) και σεξουαλικά απενοχοποιημένο.

 Για αυτό και βρίσκεται στην ίδια κινηματογραφική συνομοταξία με τον επίσης βραβευμένο με Χρυσό Φοίνικα, Ρούμπεν Έστλουντ και τον βραβευμένο με Χρυσό Λέοντα Γιώργο Λάνθιμο. Ένα σινεμά που δεν φοβάται να γίνει λαϊκό και δημοφιλές, δεν διστάζει να πάρει θέση για κοινωνικά/πολιτικά ζητήματα χωρίς να κουνάει την σημαία αλλά και χωρίς να φιλοσοφεί γύρω από αυτήν. Με άμεσο και εύκολα προσβάσιμο τρόπο εμφανίζει τα μηνύματα εκεί που πρέπει.

Το Mickey 17 μπορεί σε μια πρώτη ανάγνωση να θέτει το ζήτημα της τεχνολογίας, της κλωνοποίησης, του πολλαπλού εαυτού, του τελικά τι είναι αυθεντικό και τι όχι, τι είναι πρωτότυπη δημιουργία και τι είναι τεχνητή νοημοσύνη, όμως στην καρδιά της είναι μια οικολογική και φιλοζωική υπενθύμιση ότι όσο περισσότερο ως ανθρωπότητα αφήνουμε τις μοίρες μας σε εξουσιομανείς νάρκισσους που διψούν αιμοβόρα για περισσότερο χρήμα και αποκλειστική εξουσία, τόσο θα απομακρυνόμαστε από την φύση μας και θα βλέπουμε τους πάντες ως εχθρούς μας.

Το ζήτημα επομένως δεν είναι αν ο Mickey θα επιβιώσει από άλλη μια επαναφορά στην ζωή, αλλά αν θα δει την αλήθεια που οι άλλοι δεν βλέπουν: τα τερατόμορφα ερπετοειδή είναι τα τέρατα ή κάτι άλλα που αυτοαποκαλούνται άνθρωποι;

Επικριτικός χωρίς να ξεχνά ποτέ να γίνει αστείος, σε μια ταινία που χωρά την μαύρη κωμωδία, την επιστημονική φαντασία και τις monster movies που αγαπά το ασιατικό σινεμά σε μια καθαρά δυτικότροπη αφήγηση, που σαν να έχουν ξεχάσει οι Αμερικάνοι να κάνουν τέτοιες ταινίες και μας υπενθυμίζει ο Μπονγκ Τζουν Xο τον τρόπο.

Ο Ρόμπερτ Πάτινσον είναι μια κωμική αποκάλυψη, φανερώνοντας σωστό κωμικό timing χωρίς να έχει πρότερη θητεία στο είδος. Κάποια στιγμή θα καταλάβει, όπως αργότερα συνειδητοποίησε και ο Μπραντ Πιτ, ότι μέσα του μπορεί να κρύβει έναν καταπιεσμένο καρατερίστα. Αχτύπητο κωμικό ντουέτο είναι οι πάντα εξαιρετικοί και μόνο που αναπνέουν, Μαρκ Ράφαλο και Τόνι Κολέτ, σε ρόλους που παίζουν με την καρικατούρα και το γελοίο, με τους ηθοποιούς να ξέρουν πού να κρατάνε χαλινάρια και πού να τους αφήνουν να αλωνίσουν. Ο Ράφαλο, μετά το Poor Things, επανέρχεται στον ρόλο ενός αστεία αντιπαθούς που τα θέλει όλα δικά του χωρίς στην πραγματικότητα να έχει τα κότσια να τα κάνει.

Παρότι οι αναβολές δεν έπιασαν τόπο όσον αφορά το μοντάζ, που παραμένει το μόνο πρόβλημα της ταινίας, καθώς ένα μάζεμα χρονικό το ήθελε, όπως και ένα περιορισμό στο υπεραναλυτικό voice over του πρώτου μέρους, που προδίδει την λογοτεχνική βάση του σεναρίου (βασίζεται στο βιβλίο Mickey 7 του Edward Ashton), είναι το μεγάλο θέαμα που έχουμε ανάγκη, αισιόδοξο αλλά όχι αφελές και αιθεροβάμον, χιουμοριστικό και σαρκαστικό και καθόλου σοβαροφανές, όπου πρέπει χαζό για να ελαφρύνει το κλίμα και όπου πρέπει καίριο και επικριτικό με τις απαραίτητες σέξι δόσεις του και ένα τρίο που το βλέπει το Challengers του Γκουαντανίνο και το ζηλεύει.

Tο 75ο Φεστιβάλ Βερολίνου διεξάγεται 13-23 Φεβρουαρίου 2023.

To MOVE IT βρίσκεται στη γερμανική πρωτεύουσα για 15η χρονιά και θα σας μεταφέρει όλα όσα συμβούν