Berlinale 15: "Virgin mountain" - REVIEW

Το Ισλανδικό Virgin Mountain, του Dagur Kári ακροβατεί τέλεια ανάμεσα στο χιούμορ και την τραγικότητα, για να περιγράψει μία ιστορία απογαλακτισμού, κάνοντας αίσθηση στη φετινή Berlinale.

Ο Fúsi είναι ένα παιδί 45 ετών, που ακόμα τρώει coco pops και παρά τις τεράστιές του σωματικές διαστάσεις επιμένει ότι τα τηλεκατευθυνόμενα αυτοκινητάκια είναι αρκετά μεγάλα για να τον χωρέσουν. Η ζωή του κυλά στερεοτυπικά και επαναλαμβανόμενα, παίζοντας ακόμα με όρεξη με τα στρατιωτάκια του, με τη μικρή του γειτόνισσα με την οποία κρατιέται να μη χοροπηδήσει αφού νιώθει κάπου στην ίδια ηλικία μαζί της, τους αντιπαθέστατους συναδέλφους του που τον παρενοχλούν στη δουλειά του και την καταβροχθιστική μαμά του που θεωρεί δεδομένο ότι ο γιος της δε θα εγκαταλείψει ποτέ το δαντελωτό σπιτικό τους. Όταν εκείνη μαζί με τον πατριό του τον γράφουν σε μία σχολή χορού με το ζόρι, ο Fúsi γνωρίζει μία κοπέλα και αναγκάζεται να ανθίσει, έστω και αργά.

Με το Ισλανδικό τοπίο να μπαίνει διακριτικά αλλά εύστοχα στην ιστορία και την υπέροχη ερμηνεία του πρωταγωνιστή Gunnar Jónsson γινόμαστε συνένοχοι σε μία μινιατούρα προσωπικής επανάστασης, πολύ εύθραυστη, παρά το υπερμέγεθες κέλυφός της, για να την αγγίξει κάποιος. H σκηνοθεσία και η φωτογραφία συντροφεύουν τον πρωταγωνιστή διακριτικά και οικονομικά ενώ η αφήγηση έχει εξαιρετική ροή και παρά τους αργούς ρυθμούς της ταινίας ρέει αβίαστα.

Όταν ο στόχος σου είσαι εσύ ο ίδιος, ένα παρθένο βουνό, δεν ξέρεις αν πρέπει να κοιτάξεις στον καθρέφτη ή να αρχίσεις να περπατάς. Και ο ήρωας στο τέλος χαμογελά συνωμοτικά, αφού όπως κι αν προχωρήσει σημασία έχει να κρατήσει το ενήλικο παιδί που μπορεί να χαθεί στη διαδρομή.

8  /  10