Berlinale 15: "Androids dream" - REVIEW

Πειραματικό και μοναδικό, διασκευή του "Do Androids Dream of Electric Sheep", στο οποίο βασίστηκε και το Blade Runner, αυτό το φιλμ δεν μπορεί να μπει σε κατηγορία αλλά ούτε και να προσεγγιστεί εύκολα. Με παρατακτική σύνταξη φυσικά φωτισμένων, στην πλειοψηφία τους, πλάνων τέλεια μονταρισμένων, προσέγγιση της ψυχοπάθειας με τη ματιά ενός "Ελέφαντα", και αυστηρότητα που κλείνει μέσα της ειρωνεία για το διαχωρισμό του χρόνου σε παρόν, παρελθόν και μέλλον. Εδώ όλα είναι ένα και το μέλλον δεν ξέρουμε ότι είναι ήδη εδώ.

Σε ένα Paranoid Android κόσμο, στο μέλλον, όλα θα είναι διαφορετικά κι εμείς θα επιμένουμε ότι είναι ίδια. Στο μέλλον οι τοίχοι θα είναι γυμνοί. Τα παράθυρα στους ουρανοξύστες θα είναι τέλεια διαχωρισμένα χωρίς την παραμικρή διαστολή ή συστολή. Το κομοδίνα θα είναι ακόμα καλυμμένα με το σεμέν της γιαγιάς. Ο έρωτας θα είναι γέρος και ακόμα θα χορεύει. Οι άνθρωποι θα εκπορνεύονται για χάρη των ανδροειδών. Η κατσίκες θα απαγορεύεται να έχουν γάλα.

Στο μέλλον οι δολοφόνοι θα μαζεύουν τις σφαίρες που έχουν σκορπίσει σα ζητιάνοι. Οι εκκλησίες θα φαίνονται πάντα άδειες. Θα αγοράζουμε τα όνειρά μας δαγκώνοντας ο ένας την αναπνοή του άλλου. Οι σταυροί θα φωτίζουν με Νέον τα εγκλήματα και οι ουρανοξύστες θα είναι τα αρχαιότερα μνημεία πολιτισμού.

Το αν η ταινία αυτή μοιάζει περισσότερο σε πρόβατο ή λύκο δεν είναι σαφές, καθώς η κάμερα μας αφήνει να δούμε μόνο μία θολή της εικόνα, μένοντας στην ψυχρή επιφάνεια, μέσα σε μία "Hipster" ατμόσφαιρα, κατά τις σύγχρονες κατατάξεις ανθρώπων και έργων. Στο μέλλον, όμως, ίσως οι ταμπέλες αυτοκαταστρέφονται.

5,5 / 10