Θεσσαλονίκη 2020: "Kala azar" - Κριτική

Σύνοψη: Η τελετουργική επαγγελματική ρουτίνα ενός ζευγαριού, το οποίο αποτεφρώνει πτώματα ζώων, περισυλλέγοντάς τα είτε από τους ιδιοκτήτες τους είτε αφότου έχουν χτυπηθεί και εγκαταλειφθεί από διερχόμενα οχήματα, διαταράσσεται εξαιτίας ενός ατυχήματος που προκαλούν οι ίδιοι.

ΣΧΕΤΙΚΑΗ Ελίνα Ψύκου και τα "Αδέσποτα κορμιά" της

Γνώμη:  Δύο νέοι άνθρωποι (Πηνελόπη Τσιλίκα και Δημήτρης Λάλος), που παραμένουν ανώνυμοι κατά τη διάρκεια της ταινίας, περιφέρονται με το βαν τους, στο οποίο μένουν κιόλας, σε διάφορα γνώριμα τοπία της ελληνικής επαρχίας. Η δουλειά του είναι να παραλαμβάνουν νεκρά κατοικίδια ζώα και να επιστρέφουν τις στάχτες τους στους πενθούντες ιδιοκτήτες τους. Όλη τους η ζωή φαίνεται να περιστρέφεται γύρω από αυτή την ασχολία τους.

Παράλληλα βλέπουμε στιγμές από την καθημερινότητα των γονιών (Τάσος Ραφαιλίδης και Μισέλ Βάλεϊ) της νεαρής κοπέλας, σε ένα σπίτι γεμάτο σκυλιά και βάζα με σπιτικές αλοιφές και ενός μετανάστη που δουλεύει σε μια πτηνοτροφική μονάδα. Όλοι λοιπόν οι ήρωες του “Kala Azar”, της πρώτης μεγάλου μήκους ταινίας της Τζάνις Ραφαηλίδου, έχουν μια σχέση με τα ζώα, είτε ζωντανά είτε νεκρά. Τα ζώα ως σύντροφοι και “παιδιά” μας, τα ζώα ως νεκρή φύση στην άκρη του δρόμου και τα ζώα ως τροφή.

Το “Kala Azar”, που απέσπασε το βραβείο KNF του Κύκλου Ολλανδών Κινηματογραφικών Συντακτών στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Ρόντερνταμ τον Φεβρουάριο του 2020, έχει όλα τα γνώριμα χαρακτηριστικά μιας ταινίας προορισμένης για φεστιβαλική κατανάλωση.

Ο ιδιοσυγκρασιακός της χαρακτήρας σε συνδυασμό με το λιγομίλητο σενάριο που υπογράφει η Ραφαηλίδου και την άρτια φωτογραφία του Θοδωρή Μιχόπουλου, έχουν ως αποτέλεσμα περισσότερο τη δημιουργία μιας ατμόσφαιρας και λιγότερο την αφήγηση μια ιστορίας με αρχή, μέση και τέλος.

Οι ήρωες λειτουργούν σαν αρχέτυπα, τα κίνητρα και οι επιδιώξεις τους παραμένουν άγνωστα, ακόμα και μετά το γεγονός που ταρακουνά το ζευγάρι. Το γεγονός αυτό έρχεται μάλιστα όταν η ταινία οδεύει προς το κλείσιμό της, και ο αντίκτυπός του ούτε ξεκάθαρος είναι ούτε κατανοητός. Το μόνο που είναι ξεκάθαρο είναι ότι η Ραφαηλίδου δεν ενδιαφέρεται να κάνει μια ταινία από την οποία ο θεατής θα φύγει με ένα συγκεκριμένο μήνυμα.

Και παρότι μας χαρίζει μια αποχαιρετιστήρια σκηνή εξαιρετικής δυναμικής και οπτικής ποίησης, όταν μια μπάντα πνευστών βρίσκει ένα απροσδόκητο “κοινό”, το “Kala Azar” δεν καταφέρνει να μας χώσει βαθιά στον κόσμο του και να συγκινήσει πραγματικά.

Όλα όσα πρέπει να γνωρίζετε για το 61ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στο ειδικά διαμορφωμένο section του MOVE IT που ανανεώνεται καθημερινά.