Kριτική: Snowtown

Η ταινία παρουσιάζει την ιστορία με τις δολοφονίες που συνέβησαν στο Snowtown της Αυστραλίας γνωστές ως "τα πτώματα σε βαρέλια" (bodies in the barrels). Σας προιδεάζω ότι βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και δεν είναι κάποιο τερατούργημα από το μυαλό ενός σεναριογράφου. Αλλά είναι το τερατούργημα μίας ομάδας κατά συρροήν δολοφόνων.

Αρρώστεια η ατμόσφαιρα της ταινίας, πολύ μίζερη και σιχαμένη. Ειδικότερα όταν πιάνεις θέμα παιδοφιλίας και ομοφυλοφιλίας από τη σκοπιά φανατικών και (μίας ιδέας) νεοναζί ατόμων, καταλαβαίνεις ότι η κατάσταση θα παρεκτραπεί. Και ενώ θα έπρεπε να συμφωνείς με την κατάληξη που έχουν οι παιδόφιλοι, δεν μπορείς να το δεχτείς. Σε ενοχλεί και σε απωθεί. Αρρωστημένα μυαλά vs αρρωστημένα μυαλά.

Και κάπου εδώ λες κάτσε ρε φίλε. Γιατί στο Lady Vengeance το δέχομαι κι εδώ μου γυρίζουν τ' άντερα; Γιατί εκτός του ότι εμφανίζεται ένα τρίτο χέρι που έρχεται να δώσει την υποτιθέμενη τιμωρία (αλλά ουσιαστικά είναι μίσος) παίζει ρόλο και πώς στο παρουσιάζει ο σκηνοθέτης.

Ο Justin Kurzel εδώ, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, δείχνει έτσι απλά και ωμά ότι αυτό που εσύ θεωρείς αποτρόπαιη πράξη κάποιος άλλος το έχει για τα δημητριακά που τρώει στο πρωινό του. Και αφού έχει βαρύνει το κλίμα της ταινίας και σε σοκάρει, όχι με το να κλείσεις τα μάτια σου αλλά να σου δίνει ψυχολογική βία πάρε-να-χεις, ξαφνικά αρχίζει λίγο και πλατειάζει. Θεωρώ ότι έπρεπε να είχε τελειώσει ένα δεκάλεπτο νωρίτερα. Αλλά ντεμπούτο είναι αυτό, να δείξει και αυτός ότι το έχει.

Μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι πρόκειται για αληθινή ιστορία, είχα βάλει σκοπό να την κράξω...δεν χρειάζονται τέτοιες ταινίες. Είναι ενοχλητική αλλά είναι food for thought.

Αγγελική Ρούσκα