Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2021: "Benedetta" - Κριτική
Βασισμένο στο βιβλίο της Judith C. Brown "Immodest Acts: The Life of a Lesbian Nun in Renaissance Italy", το σενάριο ακολουθεί την Benedetta (Virginie Efira), μια καλόγρια του 17ου αιώνα, η πίστη της οποίας δοκιμάζεται όταν στο μοναστήρι της Πέσκια της Τοσκάνης που διαμένει φτάνει η ατρόμητη Bartolomea (Daphne Patakia).
ΣΧΕΤΙΚΑBerlinale 2025 - Βασίλης Κεκάτος: "Mακάρι να υπήρχε μια μυστική συνταγή επιτυχίας, αλλά δεν..."
Η αυτόματη και απαγορευμένη έλξη ανάμεσα τους θα τραβήξει την προσοχή των μοναχών και ιδιαίτερα της ηγουμένης (στο ρόλο η στιβαρή Charlotte Rampling ), ενώ μια σειρά δυσάρεστων γεγονότων θα καθορίσουν τις εξελίξεις, την ώρα που η ευρύτερη περιοχή μαστίζεται από την ραγδαία εξάπλωση της πανούκλας.
Η περιβόητη “Benedetta” που συντάραξε πριν μερικούς μήνες το κινηματογραφικό Φεστιβάλ των Καννών είναι αντάξια του χαμού που προξένησε. Προκλητική, «βλάσφημη», περιπαικτική, ενίοτε κιτς, η επόμενη ταινία του Paul Verhoeven μετά το “Elle” είναι ένα λεσβιακό δράμα σε καθολικό φόντο που δεν φοβάται να προκαλέσει την παραμικρή ιεροσυλία.
«Το να σκανδαλίζεις είναι δικαίωμα. Το να σκανδαλίζεσαι είναι απόλαυση. Και όσοι αρνούνται να σκανδαλιστούν, δεν είναι παρά ηθικολόγοι». Η αλήθεια είναι πως αν δεν κάτι δεν αποφεύγει ο αγέραστος Verhoeven είναι να σκανδαλίσει. Η ταινία του παίζει με τα είδη και τις επιδράσεις, οι ιδέες του απορρίπτουν σθεναρά τις εκκλησιαστικές και όχι μόνο απαγορεύσεις και προσταγές ενώ τα γούστα του φλερτάρουν με το camp και τις επιρροές του. Το αποτέλεσμα ωστόσο αφήνει μεικτές εντυπώσεις.
Aν υπάρχει ενδιαφέρον στον τρόπο με τον οποίο προσεγγίζεται ο Ιησούς (πέρα από τα κομμάτια που προκαλούν αντιδράσεις) αλλά και η πίστη της ηρωίδας του, η οποία φαίνεται να δυναμώνει όσο περισσότερο την εμπαίζει και την χρησιμοποιεί, τα περισσότερα στοιχεία της ταινίας μένουν ατακτοποίητα. Οι χαρακτήρες δεν είναι ιδιαίτερα απαρτιωμένοι (ειδικά η Benedetta, τα διλήμματα της οποίας μας μπερδεύουν), η απόρριψη της ιδέας ότι τα σώματά μας δεν έχουν φτιαχτεί για απολαύσεις είναι αρκετά προφανής για να γίνεται το επίκεντρο και η δήλωση, αν υπάρχει, σχετικά με την έξαλλη παρουσία της εκκλησίας σε μια περίοδο πανδημίας μένει να πλανάται κάπως στην ατμόσφαιρα.
Να το πούμε ως εξής: αν αναζητούμε κάτι παραπάνω από ένα άναρχο, φεμινιστικό και παιχνιδιάρικο ανοιγοκλείσιμο των ματιών στην αυστηρότητα και τον πουριτανισμό των εκκλησιαστικών κύκλων και την εξουσιαστικότητα που την συνοδεύει, στο “Benedetta” δεν θα βρούμε και πολλά.
Ωστόσο, αυτό δεν συνεπάγεται ότι δεν θα περάσουμε και καλά.
Ο Verhoeven αποφεύγει να δώσει βάθος στην πλειάδα των ιδεών που μοιράζεται, αλλά τολμά να αναζητήσει το θείο μέσα στην σεξουαλικότητα και την απόλαυση και να παραμείνει και αστεία επικριτικός μέσα στην όλη διαδικασία.
ΣΧΟΛΙΑ
Εμφάνιση σχολίων