16o ΦΝΘ: "Η τέχνη της κρίσης: η περίπτωση του θεάτρου" - REVIEW

Στα πλαίσια του φετινού Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ της Θεσσαλονίκης, προβλήθηκε το "Η τέχνη της κρίσης – η περίπτωση του θεάτρου" της Κατερίνας Πατρώνη, με την Ίλια Παπασπύρου, η οποία είχε την αρχική ιδέα, έκανε την έρευνα, έγραψε το σενάριο και ανέλαβε την παραγωγή, να μιλά για το φιλμ σε συνέντευξη τύπου.

Στην ταινία εμφανίζονται καλλιτέχνες οι οποίοι, αντιμέτωποι με την κρίση, επινοούν τρόπους για να καθρεφτίσουν την πραγματικότητα γύρω τους. Μιλώντας για το ντοκιμαντέρ, η κ. Παπασπύρου ανέφερε: «Η ιδέα ξεκίνησε το 2011 και αφορούσε σε ένα μεγαλύτερο πρότζεκτ για την τέχνη της κρίσης στην Ελλάδα σήμερα, σε τομείς όπως το σινεμά, η ζωγραφική και η μουσική. Ωστόσο, λόγω έλλειψης χρηματοδότησης και αφού έκλεισε η ΕΡΤ, κατέληξε να περιοριστεί στο θέατρο.

Στο ντοκιμαντέρ εμφανίζονται ομάδες που κάνουν θέατρο σε πλατείες, σε υπόγεια, σε διαμερίσματα, στο πουθενά. Οι άνθρωποι του θεάτρου δεν έκαναν πίσω στην κρίση, καθώς ήταν συνηθισμένοι στα λίγα χρήματα. Ως γνωστόν, οι ηθοποιοί είναι υποχρεωμένοι κάθε χρονιά να ψάχνουν δουλειά από την αρχή.

Όλες αυτές οι ομάδες που εμφανίζονται στην ταινία έκαναν την κρίση ιστορία και την ιστορία θέατρο. Βλέπω να γεννιούνται γύρω μας πράγματα, δεν ξέρω όμως αν θα βρουν τρόπο να εξελιχθούν, καθώς δεν υπάρχει βοήθεια από την Πολιτεία. Οι καλλιτέχνες είναι μόνοι τους, δεν έχουν κανένα στήριγμα. Γίνονται σημαντικά πράγματα στον τομέα της σύγχρονης τέχνης στην Ελλάδα, αλλά δεν βγαίνουν προς τα έξω. Όλοι στο εξωτερικό νομίζουν ότι το μόνο που έχουμε να παρουσιάσουμε είναι αρχαίο θέατρο και μνημεία».

Η Κατερίνα Πατρώνη λέει για την ταινία:

«Η κρίση για έναν καλλιτέχνη είναι μία δοκιμασία διπλή, γιατί πρέπει και να το ζήσει αναγκαστικά αλλά και με κάποιο τρόπο να το μεταφέρει στο έργο του. Τα λόγια αυτά του σκηνοθέτη Στάθη Λιβαθηνού περιγράφουν τον καμβά πάνω στον οποίο υφαίνεται το ντοκιμαντέρ. Η κάμερα γλιστράει μέσα στην πόλη, φωτίζονται γωνιές, στιγμές, προσπάθειες, αγωνίες, εκπλήξεις, ξαφνιάσματα, απογοητεύσεις, ανοίγει πόρτες μπαίνει σε πρόβες, σε συζητήσεις, σε προετοιμασίες. Πάνω σε αυτό τον καμβά υφαίνονται αποσπάσματα από αφηγήσεις, που εναλλάσσονται με παραστάσεις και πρόβες, ανθρώπων που δεν παραιτούνται από τα όνειρά τους, που ψάχνουν να βρουν διέξοδο να εκφραστούν «μέσα από αυτό το ανυπόφορο που ζουν, που νοιώθουν».