Νύχτες Πρεμιέρας 12: "Una noche" - Review

Una noche /Μια νύχτα (3/10)

Δύο έφηβοι Κουβανοί που ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή στις ΗΠΑ, αποφασίζουν να δοκιμάσουν την τύχη τους να διασχίσουν τα δεκάδες ναυτικά μίλια που χωρίζουν την Αβάνα από το Μαϊάμι, με τη βοήθεια μιας D.I.Y. σχεδίας.

Ταινίες για την αληθινή (βλέπε: μη τουριστική/καρτποσταλική) όψη της Κούβας έχουμε ξαναδεί. Στο «Una noche», ωστόσο, η πρωτοτυπία έγκειται στο γεγονός ότι είναι η πρώτη φορά που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την οπτική γωνία μιας γυναίκας και πιο συγκεκριμένα της Νεοϋορκέζας σκηνοθέτριας και σεναριογράφου Λούσι Μαλόι. Η Μαλόι στρέφει τον φακό της σε δυο αγόρια από την κουβανική πρωτεύουσα και, παρουσιάζοντάς μας διάφορα στιγμιότυπα από την στείρα καθημερινότητά τους, επιχειρεί να μας δώσει να κατανοήσουμε τους λόγους για τους οποίους βάζουν στόχο να εγκαταλείψουν οριστικά το νησί τους.

Και, κάπου εδώ, αρχίζουν τα προβλήματα.

Ο ερασιτεχνισμός των ανήλικων πρωταγωνιστών παρότι προσδίδει στην ταινία έναν προσδοκούμενο ρεαλισμό, εντούτοις κάνει κάποιες σκηνές να φαντάζουν ιδιαίτερα χοντροκομμένες. Παράλληλα, οι προσπάθειες της σκηνοθέτριας να μπολιάσει την ταινία της με χιούμορ συνήθως πέφτουν στο κενό, ενώ η voice-over αφήγηση που ακούγεται σε διάφορα σημεία, μέσω της οποίας η τρίτη της παρέας – δίδυμη αδερφή του ενός εκ των αγοριών και αντικείμενο πόθου του έτερου – σχολιάζει με ποιητική διάθεση τα δρώμενα, μοιάζει σα να ανήκει σε κάποια άλλη ταινία. Όσο λιγότερα πούμε, δε, για την εκτενή σεκάνς της σχεδίας, τόσο το καλύτερο.

Το χειρότερο απ’ όλα, ωστόσο, είναι η – τη λες και ξεδιάντροπη – εμμονή της Μαλόι με το σεξ και μάλιστα στην πιο βρώμικη εκδοχή του, η οποία διατρέχει απ’ άκρη σ’ άκρη το φιλμ. Κάπως έτσι, το «Una noche», από εκεί που θα μπορούσε να είναι μια ταινία που μιλά με ειλικρίνεια για την «ψυχή» της Κούβας («el alma de Cuba», που λέει και το γνωστό διαφημιστικό σποτ), καταλήγει να είναι μια ταινία που παρουσιάζει την Κούβα ως ένα απέραντο… μπορντέλο. Που, ακόμη κι αν ισχύει κάτι τέτοιο (που μάλλον ισχύει…), ο υγιής προβληματισμός του θεατή πάει περίπατο, καθώς η άτσαλη προσέγγιση της σκηνοθέτριας εμπνέει κυρίως ανεπιθύμητα γέλια.

Χάρης Παπαπαναγιώτου