Νύχτες 18: "Studio 54" - Κριτική

Σύνοψη:  Η ιστορία του διασημότερου κλαμπ όλων των εποχών, όπως την αφηγείται για πρώτη φορά ο ένας εκ των δυο ιδιοκτητών του, περιέχει γερές δόσεις sex, drugs και disco, αλλά παρουσιάζει εκτενώς και τι συμβαίνει όταν σβήνουν τα φώτα της πίστας.

ΣΧΕΤΙΚΑΝύχτες Πρεμιέρας 18: Οι καλύτερες φωτό

Άποψη: Υπάρχουν κάποιοι μυθικοί χώροι στην ιστορία της ποπ κουλτούρας του 20ου αιώνα, όπως π.χ. το Moulin Rouge του Τουλούζ Λωτρέκ ή το Factory του Άντι Γουόρχολ. Ανάμεσα στους χώρους αυτούς, το Studio 54 κατέχει μια ξεχωριστή θέση, ειδικά όταν μιλάμε για τη δεκαετία του ’70, τη χρυσή εποχή της disco και την εμφάνιση των πρώτων, ασύλληπτης φήμης superstar.

Κι για όσους δεν γνωρίζουν την πραγματική ιστορία του, είναι σαν αυτό το κλαμπ να λειτουργούσε για πολλά χρόνια. Πώς αλλιώς να εξηγηθούν τόσες και τόσες φωτογραφίες αστέρων της εποχής που μοιράζονται τα ακριβοθώρητα τραπέζια του ή τρίβονται πάνω στην πίστα; Το πρώτο «σοκ» λοιπόν που προσφέρει το νέο ντοκιμαντέρ του Ματ Τιρνάουερ («Scotty and the Secret History of Hollywood») είναι όταν συνειδητοποιείς ότι το Studio 54 έμεινε ανοιχτό μόνο για 33 μήνες.

33 μήνες ήταν αρκετοί για να δημιουργηθεί ένας μύθος κι αυτό χάρη στην επιμονή και τη φιλοδοξία των δύο ιδιοκτητών του, Steve Rubell (ο οποίος έχασε τη μάχη με το AIDS το 1989) και Ian Schrager. Ο δεύτερος είναι και αυτός που αφηγείται την ιστορία του Studio 54, από τη γνωριμία του με τον Rubell στο κολέγιο, στην ιδέα τους να φτιάξουν το καλύτερο κλαμπ στον κόσμο και τις τρελές νύχτες που πέρασαν εκεί μέχρι την πτώση της ηδονιστικής αυτοκρατορίας τους, όταν συνελήφθησαν για φοροδιαφυγή και οδηγήθηκαν στη φυλακή.

Το success story του Studio 54 είναι τόσο συναρπαστικό που ο θεατής δύσκολα θα βαρεθεί κατά την πρώτη ώρα του ντοκιμαντέρ, όπου η αφήγηση του Schrager συνδυάζεται με αρχειακό υλικό και εμείς περνάμε τις πόρτες του και μπαίνουμε σε ένα παιδότοπο για ενήλικες, εκεί που διάσημοι και άσημοι νιώθουν ότι μπορούν να είναι και να κάνουν ό,τι θέλουν. Η ψυχή του πάρτυ ήταν πάντα ο Rubell και ο τρόπος για τον οποίο μιλάει γι’ αυτόν ο Schrager κάνει σε σημεία το ντοκιμαντέρ να μοιάζει σαν ένας καθυστερημένος επικήδειος για τον φίλο με τον οποίο κατάφερε να αγγίξει ασύλληπτα ύψη επιτυχίας, υπερβολής και απληστίας.

Όταν όμως περνάμε στην παρακμή που ακολούθησε τη σύλληψή τους και βγαίνουμε από την ηδονοβλεπτική παρακολούθηση των πλούσιων και διάσημων, τότε τα πράγματα μοιάζουν να ξεφουσκώνουν. Παρόλα αυτά, το «Studio 54» αποτελεί ίσως την πιο ψύχραιμη προσέγγιση που έχει γίνει ποτέ στο σινεμά για έναν χώρο που για τέσσερις δεκαετίες δεν έχει σταματήσει να κεντρίζει το ενδιαφέρον και να ιντριγκάρει τη φαντασία, λειτουργώντας παράλληλα κι ως ένα cautionary tale για τις επιπτώσεις της απρόσμενης και απίστευτης επιτυχίας, παρότι ο Schrager δεν φαίνεται να μετανιώνει στιγμή για τις τότε αποφάσεις πράξεις του. Ήθελε όμως λίγο παραπάνω γκλίτερ…

Bαθμολογία: 5,5  /  10