Νύχτες 13: "Spring breakers" - REVIEW

Spring Breakers

Instant cult classic

8/10

Δεν θα ήμουν υπερβολικός αν έλεγα ότι το Spring Breakers, άλλαξε για πάντα τον τρόπο που αισθάνομαι όταν ακούω Skrillex, ή Britney. Το Spring Breakers είναι από τα πιο διασκεδαστικά έργα που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Ταυτόχρονα, το Spring Breakers είναι από τα πιο καταθλιπτικά έργα που έχω δει τα τελευταία χρόνια. Πράγμα, βέβαια, που δεν είναι παράλογο αν αναλογιστεί κανείς έστω και λίγο το παρελθόν του σκηνοθέτη Χάρμονι Κόριν.

Είτε στο σενάριο του σοκαριστικού-για-πάντα Kids του Λάρρυ Κλαρκ, είτε στο δικό του, «ξεχασμένο»…Gummo [ονομασμένο προς τιμήν του τέταρτου αδερφού Μαρξ!]…ο Κόριν πλάθει έναν κόσμο ωμό, βίαιο και ύπουλο, που σε καθηλώνει, σε μαγνητίζει…μέσω των ακροτήτων που διαδραματίζονται και προβάλλονται με super-duper extra Technicolor χρώματα, διανθισμένες από μία πληθώρα εφηβικών –και μη- μουσικών ύμνων της περασμένης δεκαετίας, αλλά και σύγχρονων «βάναυσων» ήχων, που σου σημαδεύουν για πάντα την ψυχή. Εικόνα και ήχος είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με έναν διαστροφικά μεθυστικό τρόπο, πράγμα που μόνο ενισχύεται από την tour-de-force ερμηνεία [ζωής;!] του Φράνκο, αλλά και το απολαυστικό στραπατσάρισμα των πρώην Πρισγκιπισσών του Disney Channel.

Το Spring Breakers δίχασε το αμερικάνικο κοινό. Άτομα που γνώριζαν το έργο του σκηνοθέτη, ή έστω την παρουσία της ταινίας στο περασμένο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας, φαντάζονταν –περίπου- τι θα δουν… Η προώθηση της ταινίας όμως στο αμερικάνικο κοινό, όπου συνέπεσε –ω, τι σύμπτωσις!- με το φετινό Spring Break, ως μετεφηβικό….Hangover με φοιτητριούλες υποδυώμενες από πρώην Πριγκίπισσες της Disney και πρωταγωνιστή τον Τζέιμς Φράνκο, δημιούργησε στο ανυποψίαστο target group τους τις λανθασμένες εντυπώσεις, με αποτέλεσμα να πιάσει μεγάλη μερίδα του κοινού εξ’ απήνης.

Το Spring Breakers είναι μία απόλυτα έντονη κινηματογραφική εμπειρία, όπου όλα τα στοιχεία που την αποτελούν, βρίθουν από υπερβολή, προσοχή στην παραμικρή λεπτομέρεια, εμφανώς δουλεμένες επιλογές και…δηλητήριο! Η κριτική που ασκεί είναι ανηλεής και πολυεπίπεδη, αγγίζοντας από μπανάλ θέματα και καταστάσεις μέχρι και μερικές από τις πιο ευαίσθητες χορδές της αμερικανικής [και ντάξει, ευτυχώς, όχι μόνο] ψυχοσύνθεσης. Ο Χάρμονι Κόριν δεν φοβάται καθόλου. Περιγράφει και δείχνει μια διαστρεβλωμένα ρεαλιστική πραγματικότητα, η οποία υπάρχει, αναπνέει, και πρεσβεύει την εξαθλίωση και εκ θεμελίων σύψη του Αμερικανικού Ονείρου. Αναμφίβολα, όπως κάθε έργο, έχει τα μειονεκτήματά του, τα οποία όμως καθιστώνται αμελητέα, και δεν θα ήθελα να επεκταθώ σε αυτά εφόσον μιλάμε για κάτι τόσο τολμηρό και αντισυμβατικό. Η αλήθεια είναι ότι ανυπομονώ να το ξαναδώ, διότι είμαι σίγουρος ότι θα ανακαλύψω χίλιες άλλες λεπτομέρειες που θα το κάνουν να λάμψει εκ νέου! 

Προβάλλεται Τετάρτη 25/9, Όπερα 1, 10.30 μ.μ.

Τάσος Κλειδωνόπουλος