Νύχτες 13: "Η λιμουζίνα" - REVIEW

Η λιμουζίνα

Road trip... πεζού διαλογικού σινεμά

4/10

Διανοούμενοι και κουλτουριάρηδες γνωρίζονται σ'ένα καφέ στο Παρίσι της δεκαετίας του 1960 και μέσα από (αμπελο)φιλοσοφικές συζητήσεις περί ζωής και τέχνης επανανακαλύπτουν τους εαυτούς τους και αποφασίζουν να κάνουν ένα road trip προς την Έλλάδα του σήμερα, ένα ταξίδι αμφισβήτησης και αυτοπροσδιορισμού.

"Η Λιμουζίνα" του Νίκου Παναγιωτόπουλου είναι ένα έργο που, όπως λέει κι ο ίδιος ο δημιουργός του, "ακούγεται". Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα διαλογικού σινεμά, όπου το σενάριο όχι μόνο αποτελεί το βασικό θεμέλιό της, αλλά επιπλέον εμπεριέχει λεπτομέρειες που προσδίδουν μια νότα αντισυμβατικού "παραλογισμού", λεπτομέρειες που πρέπει να παρατηρήσεις, και να ακούσεις.

Εμφανώς επηρεασμένος -τουλάχιστον στο πρώτο μέρος- από το Midnight in Paris του Woody Allen, ο Παναγιωτόπουλος φτιάχνει έναν κόσμο όπου παρελθόν, παρόν και μέλλον διακλαδώνονται και βοηθούν τους χαρακτήρες, μέσα από την διαδραστική σχέση νεολαίας και γερουσίας, να συνειδητοποιήσουν απροσδόκητες πτυχές του εαυτού τους. Δυστυχώς όμως, το σενάριο δεν έχει την απαραίτηση δραματουργική ένταση που θα το έκανε να απογειωθεί και το αποτέλεσμα παραμένει πεζό, αποσπασματικά ανόητο και ενίοτε θλιβερά στερεοτυπικό και ανέπνευστο, κάνοντας το θεατή να μνημονεύει με νοσταλγία ένδοξες στιγμές του κινηματογραφικού παρελθόντος του σκηνοθέτη.

Τέλος, μπορεί ο Δημήτρης Καταλειφός και ο Δημήτρης Πιατάς να κρατάν ψηλά το υποκριτικό επίπεδο, και ο Νίκος Κουρής να προσπαθεί -κι ενίοτε το επιτυγχάνει- να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, αλλά η παρουσία της Δούκισσας Νομικού ως η εναλλακτική μεταμοντέρνα γαλλιδούλα Colette, είναι επιεικώς παιδαριώδης και κούφια.

Τάσος Κλειδωνόπουλος