Προετοιμασίες να είμαστε μαζί άγνωστο για πόσο

Σύνοψη: Η Márta, μια 40χρονη νευροχειρουργός, ερωτεύεται. Αφήνει πίσω της τη λαμπρή καριέρα της στην Αμερική και επιστρέφει στη Βουδαπέστη για να ξεκινήσει μια νέα ζωή με τον άντρα που αγαπά.

Μάταια όμως τον περιμένει στη Γέφυρα της Ελευθερίας — αφού αυτός δεν εμφανίζεται στο ραντεβού τους. Η Μάρτα αρχίζει να τον ψάχνει απεγνωσμένα και όταν τελικά τον βρίσκει, ο έρωτας της ζωής της ισχυρίζεται ότι δεν έχουν ξανασυναντηθεί ποτέ.

Άποψη: «Νομίζω ότι σε επινόησα μέσα στο μυαλό μου». Με αυτό τον στίχο της Σίλβια Πλαθ ξεκινά η υποβολή της Ουγγαρίας στα Όσκαρ του 2021 για το βραβείο καλύτερης διεθνούς ταινίας. Μήπως ο έρωτας της Μάρτα -ή και όλων μας-είναι μια επινόηση του εγκεφάλου και της καρδιάς;

Η Lili Horvat στην δεύτερη σκηνοθετική της δουλειά σε ταινία μεγάλου μήκους, έρχεται αντιμέτωπη με την πανανθρώπινη και αιώνια έννοια του έρωτα με έναν πολύ ιδιαίτερο και κινηματογραφικά ξεχωριστό τρόπο.

Μια όμορφη, έξυπνη και μεταφυσικά ρεαλιστική ρομαντική ιστορία. Η μνήμη καθίσταται κυρίαρχο παιχνίδι της αφήγησης. Η Μάρτα έχει πρόβλημα με την μνήμη της ή ο Γιάνος, εκείνος προσποιείται ότι δεν θυμάται ή εκείνη προσποιείται ότι έχουν συμφωνήσει σε κάτι που ουδέποτε έχει συμβεί;

Μια υποψία χιτσκοκικού μυστηρίου σε ένα καθαρόαιμο ρομαντικό δράμα που αντιστρέφει την λογική του είδους. Αντί του κορίτσι συναντά αγόρι τυχαία και ξαφνικά γεννιέται ένας μεγάλος έρωτας, όπως πιο επιτυχημένα από κάθε άλλη φορά έγινε στην τριλογία του Before του Richard Linklater, έχουμε κορίτσι δεν συναντά αγόρι γιατί ο έρωτας δεν υπάρχει ή βρίσκεται στο μυαλό της ή κάτι άλλο συμβαίνει.

Συχνά η Horvat αφήνει να εννοηθούν κάποια ψήγματα μεταφυσικού ή sci-fi δράματος αλλά ευτυχώς τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει.

Η εξήγηση είναι πολύ πιο απλή και ρεαλιστική και αυτό που παρακολουθούμε είναι ένα σύγχρονο ρεαλιστικό δράμα που ταυτόχρονα μοιάζει να έχει βγει από το παρελθόν. Η ξεθωριασμένη φωτογραφία και η αύρα που αποπνέει, θυμίζει μια Βουδαπέστη περασμένης εποχής, βγαλμένη από τον πόλεμο και αυτά που άφησε πίσω του.

Γι΄αυτό και παρατηρείται μια ιδιάζουσα συγγένεια με το θρυλικό La Jetee (1962) του Chris Marker. Χωρίς να έχει την ίδια τεχνική και αφηγηματική ακολουθία, με τις φωτογραφίες που συνθέτουν ένα απόκοσμο σκηνικό, η φωτογραφία του Robert Maly δημιουργεί μια αχλή παρελθόντος, νοσταλγίας και αφύπνισης αναμνήσεων που η Μάρτα δια της θαυμάσιας και νωχελικής Natasa Stork, αναδημιουργεί ενώπιον μας.

Αδίκως δεν βρέθηκε στην τελική πεντάδα του Όσκαρ εκείνης της χρονιάς αν και είχε δύσκολο ανταγωνισμό με το βοσνιακό Quo Vadis Aida, το ρουμάνικο Collective ή φυσικά το δανέζικο Another Round που κέρδισε αλλά αξίζει -έστω με μια χρονοκαθυστέρηση- να την γνωρίσει το ελληνικό κοινό.