CTYPE html PUBLIC "-//W3C//DTD HTML 4.0 Transitional//EN" "http://www.w3.org/TR/REC-html40/loose.dtd">

Άννα Γερμανίδη, μια Ελληνίδα στο Slamdance!

Published: 4 Apr 2014, 14:56
 
Στον Τάσο Κλειδωνόπουλο
 
Η φιλία μου με την Άννα Γερμανίδη κρατάει εδώ και δύο δεκαετίες. Ακόμα θυμάμαι πως όταν την πρωτογνώρισα, στην 5η τάξη του δημοτικού, μία από τις πρώτες ερωτήσεις που της έκανα και μας έφεραν πιο κοντά ήταν αν βλέπει τις “Περιπέτειες του Ηρακλή”, την αξέχαστη σειρά με τον Kevin Sorbo στον ομώνυμο ρόλο που πρόβαλε παλιά το Star. Η απάντησή της ήταν “Προφανώς”!
Μπορεί η ίδια να το αρνείται πλέον, και να προσπαθεί να ξεχάσει πολλά από τα εφηβικά μας ατοπήματα, αλλά η ιστορία δεν αλλάζει. Τα επόμενα  δεκαπέντε χρόνια η φιλία μας έβαλε γερά θεμέλια και βασίστηκε σε πληθώρα back-to-back προβολών, είτε στο Village του Αμαρουσίου (Θεός σχωρέστο!) είτε κάθε Σεπτέμβριο στις Νύχτες Πρεμιέρας όπου θα μπορούσαμε να βλέπουμε και δύο και τρεις και τέσσερις, μέχρι και πέντε ταινίες στη σειρά. 
Η Άννα, σαν τελείωσε το σχολείο, σπούδασε Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, παρακολούθησε μαθήματα κινηματογράφου στο London Film Academy και στο Tisch School of Arts του NYU και αφού δούλεψε ως παραγωγός μικρού και μεγάλου μήκους ταινιών, αλλά και ως εθελόντρια σε διάφορα πόστα στις Νύχτες Πρεμιέρας, έκανε πραγματικότητα ένα από τα μεγάλα της όνειρα. Πήγε για μεταπτυχιακό στις ΗΠΑ. Εκεί έκανε το Master της σε Television, Radio and Film στο Newhouse School of Communications του Syracuse University και όταν αποφοίτησε, σε μία απέλπιδα προσπάθεια να βρει την υποχρεωτική πρακτική που έπρεπε να κάνει ως μέρος των σπουδών της, πήγε στο Λος Άντζελες να δουλέψει σε ένα talent agency.
Όταν η πρακτική της τελείωσε, η Άννα ξεκίνησε την καριέρα της στο Slamdance Film Festival, και μέσα σε τρία χρόνια κατάφερε από intern να εξελιχθεί σε Submissions and Programming Manager και πλέον να κατακτήσει την πολύκροτη θέση του Festival Director.
 
Άννα, γιατί είναι σημαντικό το Slamdance; Γιατί αξίζει;
 
Είναι σημαντικό γιατί ανακαλύπτει νέα ταλέντα, αυτό είναι ο βασικός του στόχος και ευτυχώς έχει επιτύχει τα τελευταία χρόνια. Βρίσκει αξιόλογους σκηνοθέτες που μετά συνεχίζουν σε μεγαλύτερα φεστιβάλ και οι περισσότεροι έχουν μετά ταινίες στο Sundance, στο SXSW, στο Tribeca και μετά βρίσκουν πολύ πιο εύκολα διανομή. Το Slamdance αξίζει όμως και γιατί έχει πολύ μεγαλύτερο όνομα από ότι μέγεθος. Πέντε – έξι άτομα είμαστε όλοι όσοι ασχολούμαστε με το φεστιβάλ, παρ' όλα αυτά η φήμη του μας ξεπερνάει.
 
 
Πες μας μερικά μεγάλα ονόματα που έχει γεννήσει το Slamdance
 
Ο Christopher Nolan σίγουρα είναι ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα που έχει βγει από το Slamdance όπου εκεί είχε παρουσιάσει την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία. Ο Benh Zeitlin, πριν κάνει το Beasts of the Southern Wild, είχε δείξει στο Slamdance τις δύο πρώτες μικρού μήκους που είχε γυρίσει, όπως και η Lena Dunham, πριν δείξει το Tiny Furniture στο SXSW είχε παρουσιάσει την πρώτη μικρού μήκους της στο φεστιβάλ μας. Α ναι, και το Paranormal Activity είχε επίσης πρωτοπαιχτεί στο Slamdance!
 
Πες μας μερικά λόγια για το Φεστιβάλ, πώς ξεκίνησε, κλπ
 
Ξεκίνησε πολύ απλά. Επειδή τέσσερις σκηνοθέτες δεν μπορούσαν να βάλουν τις ταινίες τους στο Sundance και είπαν να κάνουν το δικό τους φεστιβάλ. Η πρώτη χρονιά ήταν το 1995. Το Slamdance λειτούργησε ως ένα άλλο outlet για ταινίες που δεν είχαν γίνει δεκτές στο Sundance, που καταλαμβάνει όλο το Park City κάθε Ιανουάριο. Αυτό που ήταν και συνεχίζει να είναι, είναι το πιο indie κινηματογραφικό φεστιβάλ. Και το Sundance έτσι ξεκίνησε αλλά όταν ένα φεστιβάλ συνεχίζει να μεγαλώνει, χάνει την αρχική του ταυτότητα. Το Slamdance ακόμα και τώρα, γίνεται με πολύ ανεξάρτητο τρόπο. Οι αίθουσες που προβάλλονται οι ταινίες του φεστιβάλ δεν είναι αίθουσες κινηματογράφου αλλά αίθουσες συνεδριάσεων ενός ξενοδοχείου, του Treasure Mountain Inn. Φέρνουμε θέσεις, κάνουμε την αίθουσα αμφιθεατρική, κλπ. Το φεστιβάλ προβάλλεται μόνο σε δύο άιθουσες, χωρητικότητας 130 και 75 ατόμων  αντίστοιχα.
 
Ποιες είναι οι ομοιότητες και ποιες οι διαφορές μεταξύ του Sundance και του Slamdance;
 
Κοίτα, είναι και τα δύο φεστιβάλ. Είναι και τα δύο στην ίδια πόλη, την ίδια χρονική στιγμή, ακόμα και στο ίδιο μέρος. Το Treasure Mountain Inn είναι στη Main Street όπου είναι και όλα τα σινεμά που χρησιμοποιεί το Sundance. Το Sundace όμως έχει καταλάβει όλη την πόλη, ενώ το Slamdance είναι μια πολύ πιο οικογενειακή υπόθεση. Όλα είναι στο ξενοδοχείο, οι άιθουσες, τα γραφεία μας, τα πάντα. Το Sundace, όταν ξεκίνησε, φρόντισε να διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό τους νόμους με τους οποίους λειτουργεί ολόκληρη η πόλη, με αποτέλεσμα να μην μπορεί κάποιο άλλο φεστιβάλ να αναπτυχθεί τόσο. Αυτό όμως, εξάλλου, δεν ήταν ποτέ στους στόχους του Slamdance. Θέλουμε να μεγαλώσουμε και να έχουμε πιο πολλά λεφτά για να κάνουμε αυτά που ήδη κάνουμε, αλλά δεν θέλουμε να χάσουμε την ταυτότητά μας. Γιαυτό και το Sundance δεν είναι τόσο indie πλέον. Θέλω να μπορώ να ξέρω με το μικρό τους όνομα όλους τους σκηνοθέτες που λαμβάνουν μέρος στο φεστιβάλ. Ή, στο τέλος του, όλοι να γνωρίζονται μεταξύ τους. Γιατί αυτό είναι και το πιο fun τις υπόθεσης. Γι αυτό λοιπόν θα έλεγα ότι πέρα από το ότι και τα δύο αυτά φεστιβάλ ανακαλύπτουν καινούρια ταλέντα, θα έλεγα πως το Slamdance έχει περισσότερες διαφορές παρά ομοιότητες με το Sundance. 
 
 
Έχοντας δουλέψει και στις Νύχτες Πρεμιέρας, πώς θα συνέκρινες τις εμπειρίες σου και στα δύο φεστιβάλ;
 
Είναι πολύ διαφορετικά. Στο μυαλό μου τα φεστιβάλ χωρίζονται σε δύο κατηγορίες. Σε αυτά που κάνουν περισσότερο curating ταινιών που έχουν ήδη διακριθεί σε άλλα φεστιβάλ και σε αυτά που έχουν εξ ολοκλήρου καινούριο υλικό. Οι Νύχτες Πρεμιέρας είναι κάτι ενδιάμεσο, ένα φεστιβάλ που μπορεί να προσκαλέσει κάποιους σκηνοθέτες και να έχει και παγκόσμιες πρεμιέρες καινούριων ταινιών αλλά έχει και πολύ υλικό από άλλα φεστιβάλ, ή από ταινίες που μετά θα πάρουν διανομή. Το Slamdance ανήκει στη δεύτερη κατηγορία, έχει μόνο ταινίες από submissions νέων σκηνοθετών.
 
Τι έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια στους αμερικάνους ανεξάρτητους κινηματογραφιστές;
 
Οι ανεξάρτητοι ήταν πάντα ανεξάρτητοι, πάντα ζοριζόντουσαν να βρουν λεφτά. Πάντα ήταν “Do It Yourself”, και ειδικά στο Slamdance ήταν πάντα έτσι. Αυτό που έχει αλλάξει περισσότερο, και έχει να κάνει με τη γενικότερη κρίση στον κινηματογράφο,  είναι ότι ακόμα λιγότερες ταινίες θα βρουν διανομή. Ο στόχος, λοιπόν, των ανεξάρτητων κινηματογραφιστών είναι το VOD (video on demand). Πολύ δύσκολα θα βρουν κινηματογραφική διανομή, αλλά είναι πολύ καλή φάση το VOD, εφόσον όλοι πλέον βλέπουν ταινίες online. Είναι κάτι που το κυνηγάνε πλέον, ενώ παλιότερα ήταν κάτι που δεν θα το σκεφτόντουσαν καν.
 
Έχουν στείλει Έλληνες σκηνοθέτες τις ταινίες τους στο Slamdance;
 
Έχουν στείλει κάποιες μικρού μήκους από ό,τι έχω δει. Δε νομίζω όμως να είχαμε πολλές μεγάλου μήκους. Πέρσι είχαμε διαλέξει, για παράδειγμα, το Fynbos, που ήταν από Έλληνα σκηνοθέτη και παραγωγό. Έχει γυριστεί στη Νότια Αφρική, πολύ καλή ταινία, εξαιρετική παραγωγή και φωτογραφία, η οποία φωτογραφία βραβεύτηκε και στο Slamdance. Μία ταινία του Χάρη Πατραμάνη και της Ελένης Ασβέστα, είναι από την Ελλάδα αλλά έχουν ζήσει πολλά χρόνια στο εξωτερικό και τώρα μένουν στο ΛΑ.
 
 
Ποια η γνώμη σου για το ελληνικό σινεμά;
 
Έχει potential, το ξέρουμε όλοι αυτό. Και τα τελευταία χρόνια, παρά την κρίση, περισσότερες ταινίες έχουν διαπρέψει στο εξωτερικό, παρά παλιότερα. Κάθε χρόνο έχουμε σε φεστιβάλ του εξωτερικού τουλάχιστον τρεις ταινίες, πράγματα που δεν συνέβαιναν παλιότερα. Στο εξωτερικό ξέρουν το ελληνικό σινεμά και το περιμένουν. Εμένα αυτό με καθησυχάζει, αναγνωρίζεται ότι υπάρχουν κάποιες καινούριες φωνές. Απλά το θέμα είναι να συνεχίζονται να γίνονται τέτοιες ταινίες.
 
Ποια είναι τα μελλοντικά σχέδια του Φεστιβάλ;
 
Διατηρούμε την ίδια λογική, τους ίδιους στόχους και απλά προσπαθούμε να ακουστούμε παραπάνω. Να πάψει ο κόσμος να μας μπερδεύει με το Sundance! Ειδικά όταν παίρνω τηλέφωνο τους σκηνοθέτες προσπαθώ να αρθρώσω πολύ καλά και να τονίσω το “Slam” αλλά και πάλι, αυτοί πάντα ακούνε “Sun”...
 
Ως Διευθύντρια, πλέον, του Φεστιβάλ, ποιος είναι ο πρωταρχικός σου στόχος;
 
Να μην χάσει το Slamdance το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό του, που δεν είναι άλλο από την ακεραιότητά του, πράγμα το οποίο εκτιμώ αφάνταστα και με κάνει να το αγαπώ βαθειά. Ναι, πέρα από αυτό, ο μοναδικός μου στόχος είναι να μην καταρρεύσει! 
 
 
 
Πρώτη δημοσίευση: 4 Apr 2014, 14:56
Ενημέρωση: 4 Apr 2014, 14:56

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos