Επιστημονική φαντασία του 1916 με ζωντανή μουσική

Η αίθουσα είναι γεμάτη, ο πιανίστας κάτω από την οθόνη ζεσταίνει τα δάχτυλά του. Επί 77 λεπτά πρέπει να συνοδεύει ακατάπαυστα την προβολή της ταινίας με τίτλο ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.

Βρισκόμαστε στο 1916, στα μέσα του Α’ Παγκοσμίου πολέμου, ενός πολέμου των πλούσιων κρατών που ήθελαν να επεκτείνουν τα εδάφη τους. Οι τράπεζες συμβάλλουν τα μέγιστα με συμβούλους στυγνούς οι οποίοι με δόλιους τρόπους πείθουν τα πλήθη, εκμεταλλευόμενοι ακόμα και τα φυσικά φαινόμενα.

Στα 1910 ο κομήτης του Χάλευ είχε περάσει πολύ κοντά από τη γη, εγγράφοντας το αποτύπωμά του στον ουράνιο θόλο. Διάφορα άρθρα στον τύπο της εποχής, προσπάθησαν να δώσουν εξηγήσεις για το φαινόμενο παρομοιάζοντάς το ακόμα και με το άστρο της Βηθλεέμ, η την φλεγόμενη σπάθη, την τιμωρία του Θεού για τη ματαιοδοξία του κόσμου. Οι περιπλανώμενοι ιεροκήρυκες περιφέρονταν μεταφέροντας την ελπίδα.

Πάνω στην ελπίδα αυτή είναι βασισμένο και το σενάριο του Otto Rung που με τη σκηνοθετική ματιά του August Blom βγαίνει στις αίθουσες σαν ταινία με τίτλο «Verdens Undergang» στη δανική γλώσσα, «Τhe end of the world» ή και «Flamming Sword»  στην αγγλική και στην ελληνική «Το τέλος του κόσμου».

Υπαρξιακοί και θρησκευτικοί συμβολισμοί προβάλλουν με τα λόγια που διαβάζουμε στους μεσότιτλους (περνάνε και ελληνικοί υπότιτλοι) μα αυτό που κυριαρχεί στη στάση των ανθρώπων, ακόμα και την ύστατη στιγμή της επερχόμενης καταστροφής, είναι η ματαιοδοξία.

Ο πλούσιος ιδιοκτήτης επαρχιακού ορυχείου, που έχει την πλεκτάνη σα δεύτερη φύση του, φέρνει τα πάνω κάτω στο χρηματιστήριο (make a killing on the stock market) εκμεταλλευόμενος τις γνωριμίες του και παραπλανώντας τους αφελείς. Επιλέγει τους οπαδούς του, καταφεύγει στην κρύπτη του και πριν τη φιέστα για τον εξορκισμό του κακού, τους υπόσχεται τη διακυβέρνηση του Νέου κόσμου, αυτού που θα μείνει μετά την καταστροφή.

Ο Δανός σκηνοθέτης, που την χρυσή περίοδο (1910-1920) του δανικού βωβού κινηματογράφου σκηνοθέτησε 78 ταινίες, μεταφέρει στην οθόνη τις συναισθηματικές συγκρούσεις ανάμεσα στους εμπλεκόμενους, χρησιμοποιώντας γενικά στατικό παίξιμο, με παράλληλες δράσεις και εφέ για την αποτύπωση της καταστροφής με βροχή από σπινθήρες και προπετάσματα καπνού, πάνω σε μια πόλη μινιατούρα και ένα περιβάλλον  υπερχείλισης των υδάτων, εφέ που είναι αρκετά αποτελεσματικά για τα μέσα της εποχής.

Εκατό χρόνια μετά κι ενώ έχουν κυκλοφορήσει πολλές ταινίες επιστημονικής φαντασίας με θέμα το τέλος του κόσμου, με απίθανα σκηνοθετικά και ηχητικά εφέ προσπαθούμε σαν ομάδα να δώσουμε επί σκηνής ένα ηχητικό υπόστρωμα που συνάδει με τον θεατή και δίνει φωνή στους θεατρινισμούς των ηθοποιών του βωβού κινηματογράφου.

Τις πρωτότυπες μουσικές συνθέσεις υπογράφουν ο Νίκος Παναγιωτάκης (ηλ. κιθάρα και εφέ) και ο Φίλιππος Λαμπαδάριος (ηλ. κοντραμπάσο), ενώ τα ηχητικά εφέ ο Δημήτρης Καραγεώργος (live electronics).

Κυριακή 9 Απριλίου 2017. Ώρα: 21.30. Κινηματογράφος ΤΡΙΑΝΟΝ. Γενική είσοδος 8€