Συνέντευξη Αθανάσιου Καρανικόλα: "Οι Έλληνες κινηματογραφιστές δεν υστερούν σε τίποτα"

Στην Εύη Αβδελίδου

H συνομιλία μας με τον Αθανάσιο Καρανικόλα, που απέπνεε θετική ενέργεια, δυναμισμό και φροντίδα για ένα φιλμ που όσοι είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν στη φετινή Berlinale εξετίμησαν πραγματικά, έκλεισε με ελπίδα και προσμονή για το ταξίδι του “Σπιτιού” του. Αποδείχτηκε προφητική, αφού το υπέροχο "Στο σπίτι/At home" (εδώ η κριτική του MOVE IT) απέσπασε το Βραβείο της Οικουμενικής Επιτροπής στο Τμήμα Forum, χαρίζοντας στην Ελλάδα την πρώτη της διάκριση. Ο σκηνοθέτης, χαρισμάτικός και φωτεινός, μας μίλησε για την εμπειρία του στη Berlinale, η οποία μετρά χρόνια πια και διανθίζεται χρόνο με το χρόνο με τις αξιόλογες συμμετοχές του, όπως διευρύνεται και η εξέταση της θεματικής της μετανάστευσης, από φιλμ σε φιλμ, προσφέροντας και άλλες διαστάσεις που σπάνε τα στερεότυπα, αλλά και για το Ελληνικό Σινεμά και τη θέση του στον παγκόσμιο κινηματογραφικό χάρτη.

Για την εμπειρία στη Berlinale και την ανταπόκριση από το κοινό

“Ουσιαστικά είναι 4η φορά μου εδώ στη Berlinale, μετά από δύο μικρού μήκους πριν μερικά χρόνια, ένα Installation που είχα κάνει σε μία εκκλησία και τώρα πέρυσι και φέτος στο Forum. Eίναι πολύ τιμητικό, είναι τόσες πολλές ταινίες που έρχονται εδώ στο φεστιβάλ και να τις επιλέξεις να παίξουνε και οι δύο στο Forum που θεωρώ εγώ είναι από τα πιο δυνατά κομμάτια του φεστιβάλ, με νέες φωνές και νέες φόρμες κινηματογραφικές το θεωρώ πολύ μεγάλη επιτυχία.

Μέχρι στιγμής και από τους ανθρώπους του Forum και το διευθυντή του, αλλά και από αυτούς που έχουν δει την ταινία εισπράτουμε πολύ καλά σχόλια, πέρα από τις προσδοκίες μας. Περιμένουμε τώρα να δούμε και το κοινό πώς θα την αποδεχτεί, γιατί για το κοινό φτιάχνουμε τις ταινίες, όχι για τους ανθρώπους του κινηματογράφου. Ελπίζω “Το Σπίτι” να πάει και στις Νύχτες Πρεμιέρας φέτος όπως και το Echolot πέρυσι και στους κινηματογράφους αργότερα, να βρει διανομή, και για τους Έλληνες ηθοποιούς και για μένα.”

Για την απόφαση να κάνει μία διαφορετική ταινία για τη μετανάστευση και τη σχέση της με τη δική του ιστορία μετακίνησης και παραμονής στο Βερολίνο

“Η πρώτη μου ταινία “Elli Makra,  42277 Wupertal” αφορά επίσης μία μετανάστρια, μετά έκανα ένα ντοκυμαντέρ για τους Αφγανούς στην Πάτρα  και τώρα με “Το Σπίτι” ασχολήθηκα με μία άλλη πτυχή της μετανάστευσης. Βεβαια εδώ, η αλήθεια είναι ότι δεν ήθελα να κάνω μία ταινία για τη μετανάστευση, αλλά μία ταινία για ένα χαρακτήρα ο οποίος να αντιδρά με έναν τρόπο μη αναμενόμενο, όπως αυτή τη μεγάλη γυναίκα, η Χριστίνα Κούνεβα η οποία είχε πει στη συνεέντευξη του Θοδωράκη για τους ανθρώπους που της φερθήκανε με αυτόν τον απαίσιο τρόπο, ότι αυτοί θα υποφέρουνε περισσότερο από εκείνη. Έδειξε τόσο μεγαλοψυχία και με ενέπνευσε πάρα πολύ, ήθελα να κάνω ένα χαρακτήρα που μέσα στη δύσκολη αυτή συγκυρία για την Ελλάδα να βιώσει όλη αυτή την ασχήμια και όμως να την ανταποδώσει με άλλο τρόπο. Σε άλλες ταινίες βλέπουμε, αν μιλάμε για αμερικάνικο κινηματογράφο, τους μετανάστες να παλεύουνε και να κερδίζουνε με νομικά μέσα, να έρχεται η αστυνομία ή να τρελαίνονται, να διεκδικούν, να σκοτώνουν, και εγώ ήθελα να κάνω ένα χαρακτήρα ο οποίος να ανταποδώσει όλα αυτά με αγάπη με αυταπάρνηση με αφοσίωση, ήταν για μένα πιο ριζοσπαστικό σα λύση. Η Νάντια είναι μια γυναίκα με πάρα πολύ μεγάλη αξιοπρέπεια με πίστη στις ανθρώπινες αξίες, από τη στιγμή που τους αγαπάει, τελείωσε. Της φέρονται άσχημα μέχρι την τελευταία στιγμή, το ξέρει, αλλά αυτό είναι η αγάπη, να συγχωρείς, δίνεις δηλαδή στον άλλον το χώρο που χρειάζεται.”

Για την επιλογή να διαδραματίζεται όλη η ταινία σε ένα σπίτι

“Η επιλογή αυτού του χώρου ήταν πολύ σημαντική γιατί θα θέλαμε, ένα σπίτι το οποίο να είναι κάπως σαν φρούριο, σαν κάστρο, να έχει αυτή την έννοια της ασφάλειας, αλλά από την άλλη έχει αυτά τα φοβερά ανοίγματα στη θάλασσα, μια εντύπωση ελευθερίας. Ακόμα και σε αυτό τον πολύ καλόγουστο χώρο ,ουσιαστικά ανεβαίνουν τοίχοι ανάμεσα στους ανθρώπους. Ενώ ουσιαστικά έχει ανοίγματα, οι σχέσεις δεν είναι σαφώς καθορισμένες. Ο χώρος έχει πολύ μεγάλη σημασία σε όλες τις ταινίες μου, αν θες να μιλήσεις για ένα χαρακτήρα πρέπει να τον τοποθετήσεις σε ένα χώρο. Επίσης η έννοια της συγχώρεσης, συγχωρώ, συνυπάρχω στον ίδιο χώρο, δεν υπάρχει ούτε στα αγγλικά ούτε στα γερμανικά, το forgive είναι κάτι άλλο, το συγχωρώ έχει να κάνει με το να δίνω στον άλλον το χώρο μου”.

Για το πώς μέσα από τη χρήση του χώρου και τις ¨χορογραφίες” των ηθοποιών αναδεικνύεται το θέμα της ισορροπίας δυνάμεων ανάμεσα στους εργοδότες και τη γυναίκα

“Εχω δει ότι μετά από χρονια οι άνθρωποι που δουλεύουν για κάποιους άλλους ουσιαστικά είναι μέλη της οικογένειας και περνούν απαρατήρητοι, είναι κομμάτι της ζωής τους δεν υπάρχει ακριβώς το όριο. Η Νάντια φοράει το πουκάμισο στο αφεντικό της και του το ξεκουμπώνει, σε μία σκηνή, βέβαια η οικειότητα φτάνει μέχρι εκεί, όπως θα δει κανείς στην ταινία, γιατί όταν τα πραγματικά προβλήματα έρθουν τα όρια θα είναι πάντα παρόντα. Απλά αυτοί οι τοίχοι σηκώνονται και πέφτουν όποτε βολεύει τους ανθρώπους που έχουν τη δύναμη, γιατί, κακά τα ψέματα, όσοι εργάζονται κάτω από αυτές τις συνθήκες ζουν σε μία ψευδαίσθηση ότι μένουν σε αυτή την οικογένεια ακριβώς γιατί υπάρχει αυτή η εγγύτητα”. 

Για την ισορροπία μέσα από τις σχέσεις ανάμεσα στις γενιές των ηρωίδων γυναικών

“Οι γυναίκες ζώντας σε άν χώρο μαζί πλησιάζουν πολύ περισσότερο η μία την άλλη, είναι πολύ πιο προσωπικές οι σχέσεις και πολύ πιο άμεσες. Λόγω του φύλου και λόγω κοινών βιωμάτων ίσως και κοινού τρόπου παρατήρησης κάποιων πραγμάτων, είναι πολύ κοντά οι σχέσεις αυτές. Επίσης, στην Ελλάδα έχω παρατηρήσει υπάρχει πολύ έντονη ιεραρχία μεταξύ και των γενιών μεταναστών”. 

Για την επιλογή της Μαρίας Καλλιμάνη στο ρόλο της Νάντιας

“Τη Μαρία την είδα στην ταινία του Γιάννη Οικονομίδη “Μαχαιροβγάλτης” πέρυσι εδώ στο Βερολινό, μου άρεσε πάρα πολύ και αποφάσισα να συνεργαστώ μαζί της, ουσιαστικά ήξερα από την αρχή όταν έγραφα το σενάριο ότι ήθελα να συνεργαστώ μαζί της και για μένα ήταν ευτύχημα ότι δέχτηκε, έχω πολύ μεγάλο σεβασμό στη δουλειά της, είναι εξαιρετική ηθοποιός, με πολύ μεγάλη φαντασία και εξαιρετικής ποιότητας χαρακτήρα. Είχε δημιουργικό μερίδιο στο πλάσιμο της Νάντιας, κάθε ρόλος είναι πάντα μία μίξη ανάμεσα στο χαρακτήρα και στον άνθρωπο ηθοποιό, τα πάντα είναι ένας συγκερασμός. Αν δεν ήταν η Μαρία θα ήταν μία άλλη Νάντια”.

Για τη συνεργασία με τις μικρές σε ηλικία ηθοποιούς

“Η Νεφέλη Κουρή είναι ένα πάρα πολύ αξιόλογο πλασμα, πολύ καλή ηθοποιός, εύπλαστη και η Ρομάννα Λόμπατς επίσης φανταστική. Η μικρή Ζωή Ασημάκη είναι η  πρώτη φορά που παίζει ο,τιδήποτε στη ζωή της και τη θεωρώ μεγάλο ταλέντο. Ήταν πάρα πολύ ευχάριστο να δουλεύει κανείς μαζί τους. Δουλεύω με αυτή τη συγκεκριμένη τεχνική που ουσιαστικά βοηθώ τους ανθρώπους να χαλαρώσουν μπροστά στο φακό, κάτι που κάναμε συνέχεια με ασκήσεις και νομίζω ότι αυτό απέδωσε”.

Για το χρόνο ολοκλήρωσης της ταινίας

“Ξεκίνησα πριν δύο χρόνια να γράφω το σενάριο, πέρασε ένας χρόνος μέχρι να εγκριθεί, να χρηματοδοτηθεί και μετά μέσα σε ένα χρόνο να γυριστεί, πολύ γρήγορο γενικά. Η μεγαλύτερη πρόκληση μέσα σε αυτά τα δύο χρόνια ήταν να κάνει κανείς μία τέτοια ταινία με παρα πολύ λίγα χρήματα.  Η ταινία ήταν πάρα πολύ ακριβή, δεν έχουμε χρησιμοποιήσει κανένα είδος φωτισμού είναι φυσικός φωτισμός, είμασταν 9 άτομα team  με όλους να έχουν αναλάβει πολλαπλές εργασίες, ήταν και ο χρόνος πολύ λίγες εδομάδες. Αλλά επειδή ξέραμε ακριβώς τι θέλαμε να κάνουμε και υπήρχε συνεργασία, ηρεμία, δεν υπήρχαν φωνές, νομίζω ότι καταφέραμε πετύχουμε σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα το αποτέλεσμα που βλέπετε. Είναι πολύ σημαντικό στο τέλος να μην έχεις κάνει εκπτώσεις στην ασθητική επειδή έχεις λίγα χρήματα ή λίγο χρόνο. Αλλά αυτό είναι ένα πρόβλημα που το αντιμετωπίζουν όλοι οι σκηνοθέτες".

Για το Νέο Ελληνικό Ρεύμα στον Κινηματογράφο

“Βλέπω καταπληκτικά πράγματα από την Ελλάδα και, ενώ υπάρχουν ταινίες με τις οποίες μπορεί να διαφωνώ σε άλλο επίπεδο, σημασία είναι ότι γίνονται οι ταινίες και ακούγεται η Ελλάδα. Οι άνθρωποι κάνουν ταινίες με πολλά χρήματα χωρίς ουσιαστικά μεγάλη ή και καθόλου συμπαράσταση από το κράτος. Οι χορτάτες -ας πούμε- κοινωνίες παράγουν συνήθως ανούσια τέχνη γιατί δεν υπάρχει και λόγος ύπαρξης για ουσιαστικά πράγματα, ενώ στην Ελλάδα είναι με έναν περίεργο τρόπο εύφορο το κλίμα για να μιλήσει κανείς για πάρα πολλά πράγματα και θέματα και οι νέοι σκηνοθέτες που έχουν ζήσει και στο εξωτερικό και βλέπουν σύγχρονο κινηματογράφο, κάνουν πάρα πολύ ωραία πράγματα”.

Για τους Έλληνες σκηνοθέτες με τους οποίους βλέπει συγγένειες στην αισθητική

“Με όλους τους σκηνοθέτες βλέπω συγγένειες και με το Λάνθιμο και με τη Τσαγγάρη και με τον Αργύρη Παπαδημητρόπουλο και με το Σύλλα Τζουμέρκα και με τον Έκτορα Λυγίζο. Βέβαια ο καθένας βλέπει με τελειώς διαφορετικό τρόπο τα πράγματα και έχει άλλη γλώσσα αλλά μιλάμε όλοι για κοινά θέματα: η οικογένεια, η βία, η κοινωνική κατάσταση στην Ελλάδα. Διαφέρουν οι φόρμες και ο τρόπος αλλά νομίζω ότι υπάρχουν πολλά κοινά. Εγώ διαφωνώ πολύ με τις ταμπέλες, με το να βάζουμε δύο σκηνοθέτες δίπλα δίπλα και να λέμε ότι αυτό είναι greek weird cinema και  το άλλο δεν είναι. Όλα είναι κινημαοτγράφος, δεν υπάρχει λόγος να υπάρχουν τέτοια στεγανά, δεν ξέρω ποιούς βολεύει αυτού του τύπου η καταχώρηση αλλά είναι ωραίο να αφήνουμε τα πράγματα να είναι όπως είναι”.

Για το τι θα μπορούσε να γίνει ως προς μία πιο οργανωμένη κίνηση για την ανάπτυξη του σινεμά στην Ελλάδα.

“Πρώτα πρώτα θα έπρεπε να υπαρχει Κρατική Σχολή Κινηματογράφου στην Αθήνα, είμαστε από τις πιο καθυστερημένες χώρες σ’ αυτόν τον τομέα. Υπάρχει αυτό το μικρό τμήμα στο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης, αλλά είναι μικρό, υπολειτουργεί, και απ' ο,τι ξέρω από ανθρώπους που δουλεύουν εκεί, είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση. Πρέπει να υπάρχουν κονδύλια του Υπουργείου Πολιτισμού που να βοηθούν τους νέους σκηνοθέτες αλλά το πιο βασικό πράγμα αυτή τη στιγμή είναι η μόρφωση, πρέπει να υπάρχει κρατική στήριξη, δεν μπορεί να λέμε μπράβο και συγχαρητήρια στους νέους σκηνοθέτες και να βλέπουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι έβαλαν τόσα χρήματα από τις τσέπες τους για να κάνουν αυτή την ταινία. Το να έρχεται η ταινία του 'Έκτρα Λυγίζου η οποία πήγε σε τόσα φεστιβάλ και κέρδισε τόσο βραβεία και να μην έχει χρηματοδότηση είναι αστείο. Και ο Μπρέχτ το είπε: πρώτα η μάσα και μετά η τέχνη. Αλλά νομίζω ότι ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι για τον πολιτισμό γιατί είναι το πρόσωπό μας στο εξωτερικό, μπορεί να είναι κοινότυπο τώρα αυτό που λέω αλλά οι άνθρωποι που κάνουν κινηματογράφο, ζωγραφική, φωτογραφία, οι συγγραφείς, είναι το κεφάλαιο μιας χώρας”.

Για τα φιλμ της φετινής Berlinale

Είδα μία σουηδική ταινία, το Lamento, η οποία μου άρεσε πάρα πολύ, είναι μια πολύ βαθιά ταινία με σκηνοθέτη τον Jöns Jönsson, την προτείνω ανεπιφύλακτα

Για τις κύριες επιρροές του ως δημιουργός

Πιστεύω πολύ στις ταινίες του Yasujirô Ozu (“Tokyo story”) που έκανε, όπως θα ήθελα να κάνω κι εγώ, μελοδράματα σχετικά με την οικογένεια, το σπίτι, με πολύ συγκεκριμένες φόρμες οι οποίες με γοητεύουν. Εκτιμώ επίσης ιδιαίτερα τις ταινίες του Bresson και Αntonioni.

Για τα μελλοντικά του σχέδια

Ετοιμάζω μία ταινία η οποία δεν ξέρω αν θα γυριστεί στην Ελλάδα ή αν θα γυριστεί στο εξωτερικό, Θα ήθελα να είναι διεθνής ταινία, σίγουρα θα υπάρχουν κάποιοι Έλληνες, αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμα να μιλήσω περισσότερο για το project.  Θα είναι πάλι μια ταινία για την οικογένεια, πιο σκληρή αυτή τη φορά, με το ηθικό δίλημμα που με απασχολεί παρα πολύ: Οικονομικές και ανθρώπινες σχέσεις. Zούμε σε μία καπιταλιστική κοινωνία και τα χρήματα είναι ένα πράγμα πάρα πολύ βασικό, καθορίζει τις σχέσεις μας σε πάρα πολλά επίπεδα,  αλλά το θέμα είναι πόσο το αφήνουμε να τις καθορίσει. Τώρα αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα είναι ένας οικονομικός πόλεμος  αλλά ακόμα κι έτσι πρέπει να διαπραγματευτούμε ξανά τις ανθρώπινες αξίες,  όπως είναι η φιλοτιμία, η αγάπη, η αυταπάρνηση. Διαβάζω στην Ελλάδα πολλά σχήματα που αναπτύσσονται και έχουν σκοπό την αλληλοστήριξη και αυτό με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο. Το βλέπω και στη δική μας δουλειά και στους νέους σκηνοθέτες, αλληλοστηρίζονται πάρα πολύ, δεν υπάρχει ανταγωνισμός, αλλά αλληλουποστήριξη.

Τέλος, θα ήθελα πάρα πολύ να πηγαινοέρχομαι στην Ελλάδα, έχω στα σκαριά να διδάξω στην Ελλάδα, είχα κάνει στο Γκαίτε ένα Masterclass στα πλαίσια ενός αφιερώματος που είχε κάνει η Ταινιοθήκη στη δουλειά μου και θα 'θελα να ξεκινήσω ήδη από τον Απρίλιο να κάνω Σαββατοκύριακα, να κάνω κάποια μαθήματα για ανθρώπους που ενδιαφέρονται να μάθουν αυτή την τεχνική, να αναπτύξω τη σχέση μου με την Ελλάδα. Θέλω να μοιράζω πια τον χρόνο μου μεταξύ Βερολίνου και Αθήνας και πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στην εμπειρία που είχα τώρα με τους Έλληνες ηθοποιούς και με το Ελληνικό Team. Oι Έλληνες ηθοποιοί δεν υστερούν σε τίποτα, έχουμε εξαιρετικούς ηθοποιούς ανθρώπους που διψούν να μάθουν πράγματα, παρα πολύ καλούς και σε θέματα παραγωγής, και σε ήχο και σε σκηνικά: η Αλίκη Κούβεκα που έκανε τα σκηνικά και τα κοστούμια εδώ ήτανε φανταστική, έκανε καταπληκτική δουλειά με πολύ λίγα χρήματα. Αξίζει να επενδύσουμε στους Έλληνες αυτή τη στιγμή, νομίζω ότι είναι εξαιρετική ευκαιρία να δουλέψει κανείς στην Ελλάδα.

We felt “At Home” with Athanasios Karanikolas

After visitιng the new Athanasios Karanikola's Film and felt at the same time “At Home” and far from it, we enjoyed a pleasant and interesting conversation with him, waiting for the film's tonight's premiere on Berlinale. His anticipation for the film's premiere turned out to be prophetic, as the film was honoured with the Best Forum film Prize of the Independent Juries Prizes of the Ecumenical Jury. 

Charismatic and brilliant, he talked us about his experince in Berlinale, the migration topic and how the film is an alteration of common film stereotypes concerning outsiders. He explaines the major role of space in developing cinema characters, his cooperation with Maria Kallimani and the other actors, The New Greek Cinema Wave and his future plans.

About his Berlinale experience

It's my 4^th time in Berlinale, after two previous short films and an installation, and my last and this year's participation with my films. It's such a great honour to be chosen for the forum, one of the festival's most important parts, there are so many films in this festival. At the moment, both people at the forum and the forum's Director who have seen “At Home” gives us a really positive feedback. At this innovative festival, I feel this is a success. Tonight it will be a challenge to fill Cinestar's 700 Places, I hope for the best. Our goal is the film to be distributed in Greece and in Athens International Film Festival, like last year with Echolot, for the sake of the Greek actors and for me as well.

About his decision to make a different film about migration and how it is related with his Background.

Μy first film “Elli Makra,  42277 Wupertal” is about an immigrant, after that I made a documentary about Afghan people in Patras and now “At Home” deals with another side of migration.  I did not want to make a film about migration, but about a character who responds in an unexpected way. In other related films there is justice or the police involved as far as injustice towards immigrants is concerned, and sometimes they go crazy over their fight. I wanted to make  a film about a character who responds full of love, self denial and devotement, faithful to human values. Nadia is a decent woman, who loves this family despite their rejection, but this is unconditional love.

About choosing a home as the mail location of the film.

This choice was very important, we wanted a house that reminds a castle, giving a sense of security but on the other hand, with all those openings to the sea, a sense of freedom. Even in this tasteful location huge walls are rising between people, there are not precise boundaries in relationships.  Space is very important for me in terms of developing a character, you must put him in space in order to develop him. Also, there is the notion of forgiveness implied, in greek it's the word “syn-chοrο” whose explicit meaning is offering space to the other person.

About how through using space an the actor's “choreographies” emerge issues of power balance between employers and Nadia.

I have noticed that after years, people who work for others become, in fact, members of the family and are almost invisible, they are a part of the family's life, without preceise boundaries. In a scene, Nadia buttons and unbuttons her boss' shirt, but their intimacy ends up there, because, as shown in the film, when real problems come up, boundaries will always be present. Those walls rise and fall whenever it is convenient for people who got the power, because one can't deny the fact that those who work under these circumstances have a certeain kind of power. They have the illusion that they live in this family exactly because there is such intimacy.

About power balance between females belonging to different generations.

When women co-exist they approach much more each another, their relationships are much more personal and more intimate, maybe because of their common gender and experiences. I also have noticed an intense ierarchy between immigrant generations.

About choosing Maria Kallimani to portray Nadia   

I really liked Maria in “Macherovgaltis” by Yiannis Economides, in last year's Berlinale, and from the very beginning of writing the script I knew I wanted to work with her, I'm really happy she accepted my proposition. I really respect her work, the quality of her character and her imagination as an actress. We co-created Nadia, for every role is a mix of both the character and the actor, everything is a combination. If it wasn't for Maria, Nadia whold be a different character.

About working with young actresses.

Nefeli Kouri is an exquisite creature, a very good actress, really flexible and Romanna Lobach is also fantastic. For young Zoi Asimaki it is the first time that she ever acted and I consider her a great talent. It was such a pleasure working with them. I work with this specific technique which allows actors to relax in front of the camera, I use it all the time with them and I believe it is efficient.

About completing the film

I started writing the script two years ago, a year passed until its financing was approved, and after it took us a year to film it, it was all very fast. The biggest challenge was to make such an expensive film with little money. We had only natural lighting, we were a 9 person team with everyone with multiple roles, and such a little time. But we were precise in our work and very coopertive, so we managed not to settle as far as aesthetics is concerned. But every filmaker, no matter how money or time in his disposition, they are never enough.

About Greek Cinema's New Wave

Ιt's important that greek filmakers make films, and Greek cinema becomes more popular. They make expensive films with little or no supports by the State. This is because greek society is in this difficult situations. Other accomplished societies usually create senseless art. In Greece in a strange way there is a favourable climate to talk about a lot of things and young filmakers who have lived in abroad and watch contemporary cinema make an excellent work.

About Greek fimakers with whom he shares aesthetics.

There is common ground with every director: Lanthimos, Tsangari, Papadimitropoulos, Tzoumerkas, Ligizos. Of course everyone sees things in a different way and has his unique language, but we talk about the same issues: family, violence, social situations. Forms may differ but I think we have a lot in common. I 'm really against labels, considering a filmmaker making  greek weird cinema and another not. Everything is cinema, I don't know who feels comfortable with this kind of classification. It's better to leave things the way they are.  

About how to organize supporting Greek Cinema.

First of all there should be a National School of Cinema in Athens, I storngly believe in educating young filmakers. The Ministry of Culture should also support Greek filmmakers. We can't on the one hand congratulate young filmakers and on the other let them finance their films on their own. Brecht said that Eating comes before art, but I think people who create art are a country's capital.

About this year's Berlinale films

I watched a swedish film, Lamento, which I really liked, it's a very deep film by Jöns Jönsson, I highly recommend it.

About his main influences as a creator

I really believe in Ozu's films, he made dramas, the way I want to make, with really specific forms, that fascinate me, as well as Bresson and Αntonioni do.

About his future plans

I'm preparing a film which I don't know if it will be shot in Greece or not, it's early to say more about the project. It is going to be another film about family, harsher this time, with the ethical dilemma which attracts me the most: Human or Financial relationships. Now in Greece we live in a financial war and we have to redefine our values that are descending. I learn that greek filmakers support one another instead of competing and I'm very glad. Also, I would really want to visit Greece more often. I plan to teach in Greece, I had made a Masterclass about my method of acting, in cooperation with Goethe Institute and I have plans to start it again on weekends in April.

I want to be as much as in Berlin as in Athens, I think this is due to my recent experience with greek actors, people who are thirsty of learning new things, very good in terms of production, sound etc, for example Aliki Kouveka who was responsible for scene decoration and costumes made an excellent job. Greeks are worthy to invest, nowadays, there is an excellent opportunity for someone to work in Greece.

Evi Avdelidou