23ο ΦΝΘ: "The bubble" - Κριτική

Το “The Villages” είναι η μεγαλύτερη κοινότητα συνταξιούχων της Αμερικής. Ένας ταχύτατα αναπτυσσόμενος all-inclusive τόπος κατοικιών με 70 πισίνες, 54 γήπεδα γκολφ και 96 κέντρα αναψυχής, που εκτείνεται πλέον σε τρεις πολιτείες της ηλιόλουστης Φλοριντα.

ΣΧΕΤΙΚΑ26o Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: Αύξηση-ρεκόρ σε θεατές

Δημιουργήθηκε ως μια υπόσχεση για μια περισσότερα δραστήρια και χαρούμενη καθημερινότητα απαλλαγμένη από τα άγχη, τις αγωνίες και τους φόβους της τρίτης ηλικίας. Ένα μέρος που θα μπορεί κανείς να παραμείνει ενεργός και απασχολημένος, σε αντίθεση με τις μορφές συνταξιοδότησης και οίκων ευγηρίας που γνωρίζουμε. Και βασίστηκε φυσικά στο δόγμα του αμερικανικού ιδεώδους που αφορά την ανταμοιβή. Δούλεψες σκληρά, έκανες για χρόνια το καθήκον σου και τώρα είναι η ώρα να απολαύσεις τη ζωή.

Το ντοκιμαντέρ της Valerie Blankenbyl εξερευνά πολλαπλώς την ειδυλλιακή αυτή εικόνα κοιτώντας πίσω από το εκτυφλωτικό της φως. Από τους ανθρώπους που απολαμβάνουν τα προνόμια και τις παροχές του “The Villages” και τους τρόπους και τους λόγους ανάπτυξής του μέχρι τις βαθύτατες συνέπειες αυτής και τα άτομα που τις υφίστανται, το υλικό είναι τρομερά ενδιαφέρον και πολύ πιο ουσιαστικό απ’ ότι αφήνει να φανεί.

Γιατί το “The Villages” είναι ένα φανταστικό παράδειγμα καπιταλιστικής λειτουργίας. Ξεκινά πατώντας πάνω στις επιθυμίες των ανθρώπων, στην ανάγκη τους να ξεγελάσουν τον χρόνο και τη μοναξιά τους, τρέφεται από αυτές και το κέρδος που παράγουν για να συνεχίσει την ανάπτυξή του και βέβαια πατώντας σε πολιτικές πλάτες και κερδοσκοπικούς ώμους, κάνει ό,τι του αρέσει. Από εκστατική αγορά ιδιοκτησιών και οικειοποίηση δημόσιας περιουσίας μέχρι εξάντληση του υδροφόρου ορίζοντα.

Οι πολιτικές, πολιτιστικές, οικονομικές και περιβαλλοντικές επιδράσεις αυτού του φιλήσυχου εγχειρήματος είναι απίστευτες. Ας σκεφτούμε μόνο ότι, στις πολιτείες που κυριαρχούν, τα εκλογικά αποτελέσματα προκύπτουν αποκλειστικά από τις προτιμήσεις των κατοίκων των χωριών. 150.000 εύποροι ηλικιωμένοι, οπαδοί της οπλοκατοχής, της λευκής υπεροχής, της ευκολίας και του προέδρου Τραμπ αρκούν.

Προσεγμένη παραγωγή και στάση, παίρνοντας θέση χωρίς να κατηγορεί αυτους που θυματοποιούνται αφελώς αλλά προσπαθώντας να τους καταλάβει, το “The Bubble” συνομιλεί και με τις δύο πλευρές αυτής της φούσκας και μας συστήνει μια σημαίνουσα ιστορία, που αν και δικαίως ξεκινά στις Ηνωμένες Πολιτείες (δεν θα μπορούσε κάπου αλλού), αφορά ένα παγκόσμιο φαινόμενο λειτουργίας και ένα σύνολο οικουμενικών, ανθρώπινων αναγκών, που ξεπερνούν την ευαλωτότητα της κοινωνικής ομάδας των ηλικιωμένων.

Η αναζήτηση της ευτυχίας και το δέλεαρ αυτής, η ευκαιρία να την κατακτήσεις έστω και φευγαλέα, η δυνατότητα να κοντράρεις όσο μπορείς τον πανίσχυρο φόβο θανάτου είναι αισθήματα ακατανίκητα. Ιδιαίτερα όταν σερβίρονται μέσα σε μια πανέμορφη, δροσερή και ξεγνοιαστη φούσκα. Ποιος ασχολείται με το αν και πότε θα σκάσει;

Μπορείτε να το δείτε εδώ.