Πανόραμα 13: "Holy mountain" - REVIEW

Ηolly montain

Εικαστικά μεγαλοφυές

8,5 / 10

H μαζική φαντασίωση του Σωτήρα, που απαλλάσσει το ανθρώπινο γένος από τις ευθύνες του και επωμίζεται την υδρόγειο στους ώμους του, εξετάζεται σε αυτή την εικαστική πανδαισία του Alejandro Jodorowsky, ακόμα ένα φιλμ ανθολογίας που κάνει βουτιά στην ψυχεδέλεια.

Οι εικόνες του Jodorovsky έχουν τη δική τους, προσωπική ηθική. Όπως και το ανθρώπινο πλάσμα, την πορεία του οποίου συνοδεύει το φιλμ αυτό. Ο ήρωας μας δίνει το δώρο του να τον παρακολουθήσουμε και να συναισθανθούμε την κατάστασή του πριν εξανθρωπιστεί,με επακόλουθο να παλινδρομήσουμε σε μία βρεφική κατάσταση, όπου το παράλογο είναι γιορτή και η βία είναι απλώς άλλη μία πιθανή εκδοχή όσων βιώνουμε. Ο,τι διαδραματίζεται στο φιλμ ίσως να βιάζεται με την παρείσφρηση του λόγου. Αυτό τόσο στο επίπεδο κινηματογραφικής αφήγησης, όσο και κατά τον αναστοχασμό μετά το τέλος της ταινίας.

Το Holy Mountain είναι μία ταινία που παρακολουθείται (και) με το αυτί. Οι πρωταρχικές κραυγές που ο άνθρωπος αρθρώνει έχουν ένα προσωπικό, μοναδικό νόημα. Το πρώτο του φώνημα είναι η αρχή για έναν “εξανθρωπισμό”, αλλά η θέση του παρατηρητή διατηρείται. Ο πρωτόγονος άνθρωπος (αν και συνένοχος του πολιτισμού), δεν μπορεί παρά να παρατηρεί τη φρίκη του πολέμου, να καταδιώκεται από τις Μαγδαληνές του. Να μαθαίνει τη γραφή, και από εκεί και πέρα να κάνει ένα μάταιο κύκλο στον πολιτισμό.

Εικαστικά μεγαλοφυές, με δυνατές στα όρια του μη ανεκτού σκηνες, το φιλμ ξεδιπλώνει τα εικονικά σημαίνοντα (όπως το δίπολο κότας/αυγού, τα κατεστραμμένα χέρια, ο ευνουχισμός) του πιο πρώιμου Fando y Liz, που τελικά βρίσκουν αφηγηματικό σχήμα στο Santa Sangre. Το μυαλό του δημιουργού είναι ένα καλειδοσκόπιο που τα κομμάτια του τα ένωσε σοφά ένας τυφλός. Ο ήρωας είναι ένας Οδυσσέας, που οι λωτοί του είναι ακόμα λουλούδια, και κάνει το ταξίδι του μεγαλώματος ανάποδα, κάνοντας και το θεατή να ακολουθεί ένα αντίστοιχο φιλμικό μεγάλωμα.

Κρατά από το χέρι το επίσης πολυαγαπημένο Holy Motors (τι κι αν γυρίστηκε 40 χρόνια μετά, ο χρόνος είναι σχετικός). Πότε το ένα μικραίνει ακόμα περισσότερο και επιστρέφει στο ρόλο του πιθήκου, και πότε το άλλο, και τα δυο μαζί τραγουδούν την ιστορία ενός Δημιουργού, μακριά από τα λατρευτικά στεγανά, που έχει το καθήκον να παίρνει την ευθύνη να μεγαλώνει τον εαυτό του.

Εύη Αβδελίδου