Νύχτες 13: "Les yeux sans visage" - REVIEW

Μάτια χωρίς πρόσωπο

Φρικιαστικό ποίημα τρόμου

10/10

Ναι, ο Billy Idol έγραψε το ‘Eyes without a face’ επηρεασμένος από στη συγκεκριμένη ταινία του Φρανζί, ενώ ο Αλμοδόβαρ έφτιαξε το ‘The place I live in’ για να της αποτίσει φόρο τιμής, χρησιμοποιώντας το έργο του Φρανζί ως σκελετο της δικής του ταινίας. Το ίδιο είχε κάνει καμια σαρανταπενταριά χρόνια πρίν και ο μαίτρ του Ιαπωνικού σινεμά Χιρόσι Τεσιγκαχάρα με το ‘Tanin No Kao (Stranger’s face).

Ο Φρανζί δεν δείχνει κανέναν οίκτο για τα θύματά του. Είναι αμείλικτος, όπως και ο γιατρός ήρωάς του. Μας παρουσιάζει τις φρικιαστικές ‘εγχειρίσεις’ του γιατρού του στην τεράστια έπαυλη-κολαστήριο όπου ζεί, με απόλυτη ακρίβεια και λεπτομέρεια. Εν τέλει, ο γιατρός θα βρεθεί στη θέση των θυμάτων του. Θύτες αυτή τη φορά τα ‘ζωντανά’ που κρατούσε φυλακισμένα και χρησιμοποιούσε ως πειραματόζωα για τα φρικτά του πειράματα. Φυσικά, θα μου πείτε ότι το 1960 που κυκλοφόρησε η ιταλο/γαλλική ασπρόμαυρη ταινία τρόμου του Φρανζί, βασισμένη στο μυθιστόρημα του Jean Redon, ο τρόμος ήταν πιο hardcore, πιο ζωφερός για το κοινό. Και προφανώς ο κινηματογράφος πιο λυρικός με τον Φρανζί να μας παρουσιάζει με γλαφυρότατο τρόπο το δικό του φρικιαστικό ποίημα.

Ο Γάλλος σκηνοθέτης είναι μοναδικός στον τρόπο που χρησιμοποιεί τη φωτοσκίαση και ακροβατεί μεταξύ παράνοιας και φρίκης χρησιμοποιώντας το λευκό και το μαύρο αλλά και τα επιβλητικά close ups στους ήρωες που συνθέτουν την ιστορία του (και, κυρίως, στα θύματα). Τα πάντα, από το καθρέπτισμα των δέντρων στο αυτοκίνητο του γιατρού –δίνει μια πιο ‘spooky’ πιο στοιχειωμένη εσάνς- μέχρι τα ρούχα των πρωταγωνιστών –καμπαρντίνα, ίσως το το ρούχο με τη μεγαλύτερη κινηματογραφική σημειολογία – είναι προσεκτικά επιλεγμένα από το Γάλλο σκηνοθέτη. Το αποτέλεσμα, μια αριστουργηματική ταινία τρόμου, που έμεινε στην ιστορία και επηρέασε πολλούς σκηνοθέτες έκτοτε.

Υ.Γ.: Η πρωταγωνίστρια και κόρη του διεστραμμένου επιστήμονα, Εντίτ Σκομπ - ‘Christine’, είναι εκείνη που είδαμε και ως σοφερίνα της λιμουζίνας στο περυσινό καταπληκτικό “Holy Motors” του Λεο Καραξ, με τον τελευταίο να αναφέρεται στην ταινία του Φρανζί ούκ ολίγες φορές (η χρήση της 'μάσκας' είναι πολύ σαφής, ενώ ο ήρωάς του ουσιαστικά δεν έχει 'πρόσωπο').

Ειρήνη Κατσαρά