Tέξας

O Τόμκατ Μουρ επιστρέφει
με ένα postcard από τη πολιτεία
του μοναχικού άστρου,
το πολύ κινηματογραφικό Τέξας.
 

Στης ζωής τη διαδρομή κάπου στη μέση βρέθηκα σε μία αχανή κοιλάδα με κολασμένη ζέστη που ονομάζονταν Τέξας. Ήταν σπαρμένη με ορυζώνες, φιστικιές, δημητριακά και γεωτρήσεις πετρελαίου. Τα πάντα λούζονταν κάτω από τον ήλιο και τη νύχτα διατηρούσαν στωικά τη θερμότητά τους περιμένοντας την επόμενη πνιγηρή μέρα. Οι ακτίνες τρυπούσαν το ένα στρώμα υγρασίας για να πέσουν πάνω στο άλλο δημιουργώντας τηn εντύπωση του αντικατοπτρισμού και την αίσθηση ότι ζεις μέσα σε όνειρο. Κάθε δύση, ο ουρανός έπαιρνε φωτιά, τα σύννεφα έμοιαζαν με το μανιτάρι πυρηνικής βόμβας και η άσφαλτος γυάλιζε στην επικράτεια με τρόπο μελαγχολικό. Τα πάντα λούζονταν κάτω από τον υγρό ήλιο και τη νύχτα διατηρούσαν στωικά τη θερμότητά τους περιμένοντας την επόμενη πνιγηρή μέρα.

Ο γενικός προορισμός του ταξιδιού ήταν η θάλασσα για ψάρεμα. Φεύγοντας από το Houston κατηφορίσαμε νότια με ένα πικ-απ φορτηγό που έσερνε μια βάρκα κάνοντας στάσεις για μαύρο παγωμένο τσάι: μόνο του, με καυτερές γαρίδες ή τάρτα κεράσι. Η λιμνοθάλασσα του Sea Breeze είχε 1.5 μέτρο βάθος και ευτυχώς ήταν απαλλαγμένη πετρελαιοκηλίδων. Πλοηγήσαμε χιλιόμετρα μέσα σε ζεστό θαλασσινό νερό το οποίο θα μπορούσαμε να είχαμε περπατήσει αλλά θα έπαιρνε ώρες και τα καβούρια θα μας έτρωγαν τα πόδια. Στο τέλος δεν ψαρέψαμε, αλλά κάναμε μπάνιο ανάμεσα σε χοντρουλές λευκές μέδουσες και πηχτό φυτοπλαγκτόν. Ήταν υπέροχα. Σε απόσταση πενήντα μέτρων μπροστά μας εκτείνονταν ο απέραντος κόλπος του Μεξικού που δεν κατάφερα να δω γιατί παρεμβάλλονταν ένας ύφαλος από στρείδια και φύκια. Το κυριακάτικο απόγευμα πίσω στο Houston δεν υπήρχε κανείς στους δρόμους της πόλης: Είχαν πάει όλοι σινεμά να δουν το Inception. Έτσι πήρα ένα ταξί και πήγα και εγώ.

«Κάθε δύση, ο ουρανός έπαιρνε φωτιά,
τα σύννεφα έμοιαζαν με το μανιτάρι πυρηνικής βόμβας
 και η άσφαλτος γυάλιζε στην επικράτεια με τρόπο μελαγχολικό.
Τα πάντα λούζονταν κάτω από τον υγρό ήλιο
και τη νύχτα διατηρούσαν στωικά τη θερμότητά τους
περιμένοντας την επόμενη πνιγηρή μέρα»

Στην είσοδο του σινεμά κάτι πελώρια τζιτζίκια έκρωζαν σαν το Enterprise που προσγειώνεται πάνω σε χαλίκι. Πανικοβλήθηκα, αλλά όλοι γύρω μου περίμεναν ήσυχοι στην ουρά. Όταν έφτασε η σειρά μου, τα εισιτήρια για το Inception είχαν εξαντληθεί και έτσι είδα αυτό με τους βρικόλακες και τους λυκανθρώπους. Ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα: είδα Hollywood στην Αμερική. Είναι αλλιώς όταν απολαμβάνεις ένα εξωτικό προϊόν παρέα με εκείνους για τους οποίους αυτό πραγματικά προορίζεται…

Το Τέξας δρα σαν καταπραϋντικό διάλυμα για χρόνιες νευροπάθειες. Είναι ο παράδεισος των αγοραφοβικών σαν και μένα: ανθρώπους συναντάς σπανίως τυχαία αλλά αν τους επιθυμήσεις δεν θα τους βρεις ποτέ στο δρόμο. Θα πρέπει να τους αναζητήσεις, οδηγώντας προς τα ενδεδειγμένα μέρη (π.χ. the Mall). Τα πάντα κινούνται σε αργούς ρυθμούς και η υγρασία αμβλύνει τους ήχους σε φιλικές συχνότητες. Τα κτήρια τα χωρίζουνε τεράστιες απερίφρακτες αυλές και άδειοι δρόμοι των 10 λωρίδων. Ο χώρος δεν περιορίζει. Νιώθεις ελεύθερος να απλωθείς χωρίς κανένας να κοιτάξει. Δεν το κάνεις, γιατί η υγρασία σου έχει τσακίσει και τις τελευταίες σου δυνάμεις. Τέξας το καλοκαίρι: εκεί που μαθαίνεις τι θα πει τεχνητός κλιματισμός και δεν το ξεχνάς ποτέ. Θα ήθελα να ξαναπάω σε αυτή την περίεργη κόλαση? Εννοείται!