Ο Διπλανός Μου - Σεπτέμβριος 10

AΓΡΙΕΥΤΗΚΑΜΕ

Την ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΖΑΒΕΛΛΑ
άνετα την χαρακτηρίζει κανείς σινεφίλ.
Που την χάνεις, που την βρίσκεις, μέσα στις
σκοτεινές αίθουσες. Το θέμα είναι ότι ακούει και τους γύρω της.
 Δεν θα’θελες να είσαι ο διπλανός της.

Γκάνγκστερ του Αυγούστου. Γυρίζαμε από θερινό σε θερινό. Ένα βράδυ είμαστε πέντε! Με πόδια ανεβασμένα στις καρέκλες, βραστές μπύρες να εναλλάσσονται με παγωμένες, ένα μωρό να έχει σκάσει από τη ζέστη και να κοιμάται στο καρότσι. Δεν ακούστηκε. Ησυχία.

Μέχρι που γύρισαν όλοι. Ξεσαλωμένοι από τις διακοπές, κατάμαυροι, ανήσυχοι, με το μυαλό να τρέχει ακόμα στο μπαράκι του νησιού και το ποπ- κορν να φαίνεται άνοστο μπροστά στην ανάμνηση της λαδομπούκας στη χωριάτικη. Τα πάντα πυροδοτούν κουβέντες που δεν μπορούν να περιμένουν ως το διάλειμμα, που ήθελαν ποτό και καταπιέζονται σήμερα στο σινεμά. Στο «Ραντεβού στο Παρίσι». Αδυναμία επανένταξης, κύριε δικαστά. Εκείνοι αγρίεψαν στα νησιά εμείς αγριευτήκαμε στην πόλη. Αν μας παρατηρήσεις θα μας πάρεις πρέφα με τη μία. Έχουμε λουφάξει στις καρέκλες μας, αμίλητοι και ξασπρισμένοι, αναδύουμε μια γκονταρίλα. Μια μπουνιουελίλα. Ξεμείναμε σε μια πόλη άδεια, με μπλοκμπάστερ τα «χρόνια της αθωότητας». Με κόπο βγάζουμε ένα εξασθενημένο «σσσσς» το οποίο σβήνει συνεχώς μέσα σε ένα ξεκαρδιστικό γυναικείο γέλιο.

Οι πισινές μου, δεν έχουν βάλει γλώσσα μέσα. Εδώ και ώρα. Σε κάποια στιγμή, γυρίζω σχεδόν τρομαγμένη μετά από αυτό που άκουσα. «Η Χέμπορν μοιάζει με την Τσιντικίδου. Δεν μοιάζει;». «Πώπω! Ναι ρε!» απάντησε η άλλη ξεφλουδίζοντας το μαύρισμα από τις σκασμένες της γάμπες. Εκεί που Γαλλίδα φίλη της Χέμπορν λέει την ατάκα «Διαζύγιο; Αστειεύεσαι. Με πλούσιο σύζυγο και με τα ρούχα της νέας κολεξιόν μπορείς να ’χεις όσους φίλους θέλεις» πετάχτηκε μία από τις δύο πισινές μου και κάτι σχολίασε στην άλλη, του στυλ «Εσύ να τα ακούς αυτά». «Ε ναι! Να τα ακούς!» ήθελα να της ουρλιάξω μέσα στη μούρη. «Αλλά τώρα σκάσε. Βούλωσέ το και εσύ και η φαντασμένη φίλη σου για να δούμε την ταινία και πάρε και ένα χοτ ντογκ να μπουκώσεις». Αξεπέραστη βλακεία. Είσαι τόσο επικίνδυνη που πρέπει να σε εξαλείψουν από προσώπου γης