Μπαλί

Το Μπάλι είναι για πολλούς ταυτόσημο με
τον παραδεισένιο προορισμό διακοπών. Η
Μαρία Κάββουρα έχει βρεθεί εκεί αρκετές
φορές: δεν συμφωνεί ακριβώς.

O Παράδεισος μπορεί να περιμένει ...Ή μήπως όχι ; Είναι ένα δροσερό από γευμα Αυγούστου . Το ραντεβού είναι σε μι σή ώρα στο σπίτι της φίλης μου της  Μαριλένας για να πάμε για απογευματινά κοκτέϊλ με θέα τον Ινδικό Ωκεανό και το ηλιοβασίλεμα. Έχω φύγει από το ξενοδοχείο μία ώρα νωρίτερα και ελπίζω να μην έχει περισσότερη κίνηση από την προβλεπόμενη.

Οδηγώ στην νέα περιμετρική οδό Sunset γιά να παρακάμψω το μποτιλιάρισμα και αναρωτιέμαι πως μέσα σε οκτώ χρόνια μετετράπη απο χωματόδρομος με οριζώνες, διάσπαρτες μπανανιές, κοκοφοίνικες και αγελάδες που βοσκούσαν, σε λεωφόρο με βιαστικά κακοχτισμένα κτίρια και ελάχιστα πλέον κομματάκια  οριζώνων που κι αυτά θα δώσουν την θέση τους πολύ σύντομα σε μαγαζιά και βιοτεχνίες. Φτάνω στο Umalas, μία περιοχή την οποία γνωρίζεις μόνο αν είσαι ντόπιος ή έχεις φίλους που ζουν εκεί. Πανέμορφες βίλλες ξεπροβάλουν μέσα απο τους καταπράσινους οριζώνες, ενώ το μεγαλύτερο ποσοστό των κατοίκων είναι ξένοι μόνιμοι κάτοικοι ή επισκέπτες πού νοικιάζουν μία βίλλα για τις διακοπές τους και έτσι αποφεύγουν την μαζικότητα των ξενοδοχείων στις κραυγαλέα
τουριστικοποιημένες περιοχές.

Το Μπάλι είναι γιά πολλούς ταυτόσημο με τον παραδεισένιο προορισμό διακοπών. Ονειρεμένες παραλίες με λευκή άμμο, γαλαζοπράσινα νερά και γραφικό,  τροπικό χρώμα. Ένας τόπος όπου ο σύγχρονος τρόπος ζωής δεν έχει φτάσει ακόμα και οι ντόπιοι μοιάζουν να έχουν βγεί από κάποιο εξωτικό παραμύθι. Το απόλυτο όνειρο! ...Κάτι δεν πάει καλά με αυτήν την εικόνα. Το Μπάλι είναι όντως ένας από τους ωραιότερους προορισμούς, αρκεί να ξέρεις γιατί πας. Όπως σε όλα τα μέρη,υπάρχουν δύο ειδών επισκέπτες. Οι ταξιδιώτες και οι τουρίστες. Οι μεν πρώτοι θα ζήσουν το πραγματικό Μπάλι, οι δε δεύτεροι θα δούν μια
περιορισμένη, πλασματική εικόνα όπως αυτή συνήθως τους σερβίρεται, ενώ ταυτόχρονα θα ζήσουν μία μεγάλη απογοήτευση, αυτήν που συνοδεύει κάθε ανενημέρωτο τουρίστα.

Πίνοντας το ποτό μου κοιτάζω τον επιβλητικό ωκεανό. Στην παραλία της Seminyak με τα πολλά χιλιόμετρα μήκος και αρκετά μέτρα πλάτος αμμουδιάς, δεν μπορείς να κάνεις μπάνιο. 

 Στις παραλίες του Μπάλι χάνεσαι, γαληνεύεις, θαυμάζεις τον ατελείωτο ορίζοντα, αλλά δεν κάνεις μπάνιο. Όπως στα περισσότερα τροπικά νησιά, έτσι και εδώ, παλίρροιες και κοραλλιογενείς ύφαλοι καθιστούν αδύνατο το μπάνιο. Η ουσία του νησιού βρίσκεται αλλού. Βρίσκεται στον μυστικισμό των θρησκευτικών τελετών που μονοπωλούν την ζωή των ντόπιων, στην άγρια ομορφιά της καταπράσινης ενδοχώρας με τις λίμνες τα ενεργά ηφαίστεια και τα αμέτρητα ποτάμια, στο
ροζ χρώμα που παίρνουν οι οριζώνες την ώρα πουδύει ο ήλιος. Σε ένα ‘easy living’ που μόνο το ζεις...δεν περιγράφεται. Γιά τους τουρίστες των λίγων ημερών
μένει το μποτιλιάρισμα, η άναρχη δόμηση στους ‘τουριστικούς δρόμους’, οι φολκλόρ χοροί και τα μπάνια στην πισίνα...

Η εποχή της αποικιοκρατίας τελείωσε. Σήμερα ένα άλλο είδος εποίκων έχει εγκατασταθεί στο Μπάλι. Χιλιάδες ξένοι που επισκέφθηκαν το νησί, είδαν το μέλλον τους εδώ, έκαναν επιχειρήσεις, και μοιραία δημιούργησαν ένα Μπάλι δύο ταχυτήτων. Είναι ώρα για δείπνο. Στον διπλανό ναό έχουν τελετή οι Μπαλινέζοι.Η οδός Oberoi έχει ήδη κίνηση προς τα εστιατόρια. Selamat malam...