Δύο Καπνισμένες... Cannes: Μέλι

 ΜΕΛΙ: ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΑ Ή ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΚΟ ΑΛΛΟΘΙ;

O ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΙΤΣΟΣ και ο ΘΟΔΩΡΗΣ ΤΣΑΠΑΚΙΔΗΣ
είναι δύο πολύ καλοί φίλοι, αλλά και την ίδια στιγμή
δύο άσπονδοι κινηματογραφικοί εχθροί.
Κάτι σαν τον Batman και τον Joker, τον Πιστολά και τον Σερίφη
ή τελικά τον Δόκτορα Τζέκυλ και τον Μίστερ Χάιντ.
Αντικείμενο της διαμάχης τους, το Μέλι του Σεμίχ Καπλάνογλου.

Τζέκιλ: Σίγουρα χαίρεσαι που επιτέλους γράφουμε για κουλτούρα. Εσείς του καλλιτεχνικού, τα περιμένετε πως και πως κάτι χρυσά Λιοντάρια και Αρκούδες.

Χάιντ: Οι κουλτουριάρες γκόμενες κάνουν το καλύτερο κρεβάτι. ενώ οι γκλαμουράτες είναι να μην ιδρώσουν και φύγει το μέικ απ.

Τζ: Στηρίζω κουλτουριάρες, αλλά να βλέπονται τουλάχιστον… Εμείς οι αστοί δεν είμαστε για πολλά πολλά στην εξοχή.

Χ: Γι' αυτό πάτε να δείτε την εξοχή στο σινεμά. Σε δύο ωρίτσες έχετε απολαύσει εκδρομή τριημέρου και με λιγότερα από δέκα ευρώ.

Τζ: Αν θέλω να δω εξοχή, βλέπω ντοκιμαντέρ. Αλλά, καλά να πάθω, είχε δείξει από το τρέιλερ: για 1.40'' δεν μιλά κανείς!. Δεν τα μπορώ αυτά τα μονοπλάνα τα καρφωμένα…

Χ: Όσο πιο πολύ μιλάς τόσο λιγότερα λες, όπως στο κρεβάτι και πάλι. Κάτσε ρε κυρία Τσόκλη με τα ντοκιμαντέρ, άνοιξε τα ματάκια σου, σημασία δεν έχει αν το πλάνο είναι καρφωμένο ή όχι, αλλά τι γίνεται μέσα του.

Τζ: Ε, τι να γίνεται, κουνιούνται 5 φύλλα, ατενίζει ο μικρός τις κηρήθρες, σκουπίζει κανένα πιάτο η μάνα, αυτά. Πως δεν πετάχτηκε και καμιά (χρυσή) αρκούδα στο δάσος να έχουμε και λίγο θρίλερ…

Χ: Τι ήθελες να σου κάνει ο αξιαγάπητος μπόμπιρας, διάλεξη για τα ψυχοπροβλήματα της πόλης; ή να πάρει το όπλο και να καθαρίσει πέντε έξι για να το φχαριστηθείς; σημασία δεν έχει τι δείχνεις, αλλά πώς το δείχνεις και σ' αυτό το επίπεδο η ταινία έχει μεγάλες αρετές. Πολύ όμορφη φωτογραφία και οι άνθρωποι ιδρώνουν, πονάνε, βγαίνουν από την οθόνη, ζωντανεύουν. Μπάστα λοιπόν, γιατί θα στείλω την αρκούδα να σε φάει...

Τζ: Αξιαγάπητος ή τσογλανάκι ο μπόμπιρας? Γιατί εγώ είδα κάτι πουστίτσες που έκανε και μάλιστα στο ξαδερφάκι του…

Χ: Ενώ εσύ δεν έχεις κάνει ποτέ πουστίτσες σε φίλους, ξαδέρφια, φιλενάδες; όλοι τσογλανάκια είμαστε και όχι ξανθά χολυγουντιανά αρκουδάκια. Και αυτή είναι η ομορφιά μας, ότι κάποτε το καταλαβαίνουμε και προσπαθούμε να το επανορθώσουμε και αυτό δεν το κρύβει η ταινία

Τζ: Εντάξει, να τον στηρίξουμε τον μικρό, αν είπαμε και 5 κουβέντες παραπάνω ψωμί και αλάτι, είναι μεγάλη φάτσα. Αλλά ο Καπλάνογλου; Οκ, θέλει να μας δείξει ότι η σωτηρία της ψυχής είναι στη φύση. Ποιος θα μας σώσει από την βαρεμάρα της ταινίας όμως; Mπορείς να κάνεις καφέ, να βάλεις 2 αυγά, να ρίξεις ένα κατούρημα και δεν έχασες τίποτα.

Χ: Κάποιες ταινίες όπως και κάποιους ανθρώπους τους ερωτεύεσαι. Τότε και ένα βλέμμα να χάσεις έχει σημασία. Από την άλλη, ρίξε και ένα κατούρημα, φτιάξε και κάνα αυγό, ο καθείς με τις ανάγκες του, κακό δεν είναι.

Τζ: Είναι ταινία να της χαϊδέψεις το κεφάλι, να γνέψεις με συγκατάβαση, να ντραπείς να βρίσεις και μετά να ψάξεις κάποια άλλη για να καψουρευτείς. Ταινία – κόρη, όχι ταινία – γκόμενα.

Χ: Τώρα, μην μπλέξουμε στο μάνα, πατέρας, γιος ή θεία. Το Μέλι είναι μια ταινία για υιοθεσία.