Σκανδιναβικές ταινίες με αμερικάνικα remakes

Δημοσίευση: 8 Ιαν. 2023, 14:04
Συντάκτης:

Το αμερικάνικο σινεμά αγαπά τα remakes ξενόγλωσσων επιτυχιών. Μόλις δουν οι Αμερικανοί παραγωγοί ότι μια ευρωπαϊκή ή ασιατική ταινία είχε μεγάλη εισπρακτική ή/και φεστιβαλική επιτυχία, προσπαθούν να το εκμεταλλευτούν. Σου λέει έχουμε ήδη μια έτοιμη ιδέα που έπιασε, γιατί να μπαίνουμε στον κόπο να βρούμε νέα ιδέα. Ήδη σε προηγούμενο άρθρο είδαμε τα αμερικάνικα remakes γαλλικών ταινιών, τώρα ήρθε η ώρα για σκανδιναβικές (δανέζικες, σουηδικές, νορβηγικές) ταινίες που απέκτησαν αγγλόφωνο αδερφάκι, άλλες φορές δίδυμο και ολόιδιο και άλλες φορές με μικρές ή μεγάλες αλλαγές. Συνήθως το πρωτότυπο σκανδιναβικό είναι καλύτερο αλλά υπάρχουν και μερικές εξαιρέσεις. Αυτή την εβδομάδα βγαίνει στα σινεμά το A Man Called Otto με τον Tom Hanks να υποδύεται τον ίδιο γκρινιάρη με τον πρωταγωνιστή στο σουηδικό  A Man Called Ove.

<a href="/afieromata/afieroma-anaparastasi-toy-olokaytomatos-ston-kinimatografo/69186">Aφιέρωμα: Αναπαράσταση του Ολοκαυτώματος στον κινηματογράφο</a>ΣΧΕΤΙΚΑAφιέρωμα: Αναπαράσταση του Ολοκαυτώματος στον κινηματογράφο

a woman's facea woman's face

A Woman's Face (1938) vs. A Woman's Face (1941)

Το θεατρικό έργο του Francis de Croisset, Il Etait une fois, μεταφέρθηκε στο σινεμά το 1938 από τον σουηδό σκηνοθέτη Gustaf Molander, με πρωταγωνίστρια την σπουδαία Ingrid Bergman, λίγο πριν αρχίσει η αμερικάνικη καριέρα της την δεκαετία του 1940. Μια γυναίκα με παραμορφωμένο πρόσωπο, εγκληματίας η ίδια, που χρησιμοποιείται από μια συμμορία. Η ταινία προβλήθηκε στο φεστιβάλ Βενετίας. Το 1941 ο George Cukor ανέλαβε να το μεταφέρει στην αγγλική γλώσσα, με την Joan Crawford και τον Melvyn Douglas. Η ηθοποιός απαρνήθηκε για πρώτη φορά την όμορφη εικόνα της, υποδυόμενη μια σεσημασμένη και παραμορφωμένη γυναίκα που παρόλα αυτά γνωρίζει τον έρωτα. Η ταινία απέτυχε εισπρακτικά. Αν έπρεπε να επιλέξουμε μια από τις δύο, θα διαλέγαμε την σουηδική.

smiles of a summer nightsmiles of a summer night

Smiles of a Summer Night (1955) vs. A Little Night Music (1977)

Ο μέγας σουηδός δημιουργός, Ingmar Bergman, σκηνοθετεί το 1955, το πιο ανάλαφρο και κωμικό Χαμόγελα καλοκαιρινής νυκτός, το οποίο προβλήθηκε το 1956 στο Φεστιβάλ των Καννών, όπου κέρδισε βραβείο καλύτερου ποιητικού χιούμορ. Ένα καλοκαιρινό βραδινό έχουν μαζευτεί μερικά ζευγάρια στην εξοχή, όπου ανταλάσσουν ζευγάρια. Το 1973 έγινε θεατρικό μιούζικαλ από τον Stephen Sondheim με τον τίτλο A Little Night Music, το οποίο το 1977 μεταφέρθηκε στο σινεμά από τον Harold Prince με πρωταγωνίστρια την Elizabeth Taylor. Το 1982 ο Woody Allen κάνει μια ελεύθερη διασκευή πάνω στην ταινία του αγαπημένου του Bergman, με την Σεξοκωμωδία Θερινής Νυκτός και πρωταγωνιστές τον ίδιο, την Mia Farrow στον πρώτο της ρόλο σε γουντιαλενική ταινία, τον Jose Ferrer, τον Tony Roberts και την Mary Steenburgen και  με φωτογραφία του Gordon Willis. Αν πρέπει να επιλέξουμε μία, το Smiles of a Summer Night είναι μια σπουδαία ταινία αλλά εξίσου καλή είναι και το A Midsummer Night's Sex Comedy.

The Virgin Spring (1960) vs. The Last House on the Left (1972)

Η Πηγή των Παρθένων είναι μια ακόμα ταινιάρα του Bergman. Ένα rape and revenge film τοποθετημένο στην μεσαιωνική Σουηδία, όπου μια μικρή κοπέλα που έχει βγει στο δάσος, πέφτει θύμα βιασμού από μια ομάδα αντρών, προκαλώντας την οργή του πατέρα της. Το σενάριο ανέλαβε η Ulla Isaksson, βασισμένη σε μια μπαλάντα του 13ου αιώνα. Στην ταινία παίζει και ο Max von Sydow. Κέρδισε Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 1961. Το 1972 αποτέλεσε την βάση για την ταινία τρόμου του Wes Craven, The Last House on the Left. Πρόκειται για το σκηνοθετικό του ντεμπούτο, λίγα χρόνια πριν το A Nightmare on Elm Street και φυσικά το Scream. Πολύ διαφορετικές μεταξύ τους, με διαφορετική κατεύθυνση και στόχο, αλλά αν πρέπει να ξεχωρίσουμε κάποια, σαφώς θα επιλέγαμε την σουηδική ταινία του Bergman.

Insomnia (1997) vs. Insomnia (2002)

Ένα νορβηγικό θρίλερ που ίσως είναι λιγότερο γνωστό από το αμερικάνικο αδεφάκι του. Ο Erik Skjoldbjaerg, στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, φτιάχνει ένα σκοτεινό θρίλερ στον Αρκτικό Κύκλο με δύο ντετέκτιβ να ερευνούν ένα έγκλημα. Ο όρος Insomnia αναφέρεται στην ανικανότητα να κοιμηθείς. Το 2002 ο αγγλοαμερικανός δημιουργός Christopher Nolan στην τρίτη του ταινία, αναλαμβάνει το remake της νορβηγικής και με πρωταγωνιστές τους Al Pacino, Robin Williams και Hillary Swank κάνει μια από τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας. Αρχικά ο Jonathan Demme ήθελε να σκηνοθετήσει το remake με πρωταγωνιστή τον Harrison Ford. Τελικά, ο Nolan κατάφερε να δημιουργήσει ένα ισάξιο ή ίσως και καλύτερο φιλμ από το αυθεντικό. Για αυτό και θα επιλέξουμε το αμερικάνικο.

After the Wedding (2006) vs. After the Wedding (2019)

Μια από τις καλύτερες ταινίες της δανέζας σκηνοθέτριας Susanne Bier, η οποία πλέον έχει περάσει και στο αγγλόγωνο σινεμά και τηλεόραση, είναι το Μετά τον Γάμο με τους Mads Mikkelsen και Sidse Babett Knusden. Η ταινία προτάθηκε για Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας (κέρδισε το γερμανικό Η ζωή των άλλων). Ο πρωταγωνιστής δουλεύει σε ένα ορφανοτροφείο αλλά λαμβάνει μια προσφορά εκατομμυρίων από έναν δανό επιχειρηματία. Τον καλεί στον γάμο της κόρης του. Όταν θα πάει θα ανακαλύψει πως η γυναίκα του επιχειρηματία και μητέρα της νύφης, ήταν πρώην ερωμένη του. Το 2019 ο Bart Freundlich σκηνοθετεί το remake με τους Julianne Moore και Michele Williams. Το remake αλλάζει τα φύλα και μια γυναίκα ανακαλύπτει τον πρώην σύντροφό της στον γάμο. Σαφώς το πρωτότυπο είναι καλύτερο.

Let the Right One In (2008) vs. Let Me In (2010)

 Ένα ρομαντικό horror του σουηδού σκηνοθέτη Tomas Alfredson, βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του 2004, που έλαβε πολύ καλές κριτικές και εκτιμήθηκε ιδιαιτέρως. Δεκαετία 1980 και ένα δωδεκάχρονο αγόρι πέφτει θύμα μπούλινγκ. Τότε θα βρει παρηγοριά σε ένα άλλο παιδί, πολύ διαφορετικό από εκείνο. Έπειτα από αυτό πέρασε στο αγγλόφωνο σινεμά με το Tinker Tailor Soldier Spy (2011) και το The Snowman (2017). Δύο μόλις χρόνια από το πρωτότυπο, ο Matt Reeves του εξαιρετικού νέου The Batman (2022) σκηνοθέτησε το remake με τον τίτλο Let Me In και τους Kodi Smit -McPhee, Chloe Grace Moretz και Richard Jenkins. Η ιστορία μεταφέρεται στο Los Alamos του Νέου Μεξικό. Μια αρκετά καλή μεταφορά του σουηδικού, αν και προτιμάμε το σουηδικό.

The Girl with the Dragon Tattoo (2009) vs. The Girl with the Dragon Tattoo (2011)

Το Κορίτσι με το Τατουάζ είναι ένα best seller βιβλίο του σουηδού συγγραφέα και δημοσιογράφου Stieg Larsson, που εκδόθηκε ένα χρόνο μετά τον πρόωρο θάνατό του το 2004. Μέλος της τριλογίας Millenium, μεταφέρθηκε στο σινεμά αρχικά από τον δανό σκηνοθέτη Niels Arden Opiev με τους Noomi Rapace και Michael Nyqvist και έπειτα από τον David Fincher με τους Rooney Mara και Daniel Craig. Την σουηδική ταινία ακολούθησαν και δύο σίκουελ back to back την ίδια χρονιά, ενώ το αμερικάνικο αρκέστηκε στο ένα. Έλαβε βέβαια θετικές κριτικές, ενώ προτάθηκε για πέντε Όσκαρ, κερδίζοντας εκείνο του καλύτερου μοντάζ. Δύσκολα διαλέγεις ένα από τα δύο, μιας και ο Fincher είναι μεγάλος μαέστρος, αλλά ίσως το σουηδικό είναι πιο ολοκληρωμένο.

Lights Out (2013) vs. Lights Out (2016)

Αυτή την φορά έχουμε κάτι ιδιαίτερο σε σχέση με τα άλλα. Πρώτον ότι μια σουηδική ταινία μικρού μήκους, αποκτά remake ως αμερικάνικη μεγάλου μήκους και δεύτερον ότι και τις δύο ταινίες τις σκηνοθετεί ο σουηδός δημιουργός David F. Sandberg, ο οποίος στην περίπτωση της μικρού μήκους είναι σκηνοθέτης, σεναριογράφος, παραγωγός, διευθυντής φωτογραφίας, μοντέρ και μουσικός επιμελητής, ενώ στο αμερικάνικο έμεινε στην σκηνοθεσία. Στην σουηδική πρωταγωνιστεί η γυναίκα του, ενώ στο αμερικάνικο η Teresa Palmer και η Maria Bello ενώ παραγωγός είναι ο James Wan, συνήθης ύποπτος σε ταινίες τρόμου, όπως και αυτή αν και πιο supernatural. Μια κοπέλα πρέπει να συγκρατήσει τους φόβους της για να προστατεύσει τον αδερφό της, όταν η μητέρα τους κυριεύεται από περίεργες δυνάμεις. Ίσως προτιμάμε το αμερικάνικο απλώς και μόνο επειδή είναι πιο ολοκληρωμένο.

Force Majeure (2014) vs. Downhill (2020)

Η Ανωτέρα Βία είναι μια μαύρη κωμωδία που μας σύστησε τον σουηδό σκηνοθέτη Ruben Ostlund, λίγο πριν πάρει δύο Χρυσούς Φοίνικες στις Κάννες με τις επόμενες δύο ταινίες του, το Τετράγωνο και το αγγλόφωνο ντεμπούτο του, Το Τρίγωνο της Θλίψης. Η Ανωτέρα Βία ήταν η τέταρτη ταινία του αλλά η πρώτη που είχε διεθνή απήχηση. Προβλήθηκε στο Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών και κέρδισε το Βραβείο της Επιτροπής. Μια κριτική και μια σάτιρα στις σχέσεις των ανθρώπων, στον θεσμό της οικογένειας, στην πατριαρχία και στα έμφυλα στερεότυπα με έναν πατέρα που όταν πέφτει μια χιονοστιβάδα προς την πλευρά της οικογένειάς του σε ένα χειμερινό θέρετρο, σηκώνεται και φεύγει για να σωθεί αντί να "σώσει" την οικογένειά του, ως θα όφειλε. Αυτό οδηγεί σε μια κρίση, δύσκολη να προσπελαστεί. Το αχρείαστο remake των Nat Faxon-Jim Rash με τους Will Ferrell και Julia Louis-Dreyfus δεν προσθέτει κάτι άλλο στην ιστορία, αντιθέτως της στερεί κάτι από την κοφτερή ματιά. Σαφώς προτιμάμε το σουηδικό.

The Guilty (2018) vs. The Guilty (2021)

Άλλη μια πρόσφατη αμερικάνικη μεταφορά. Το δανέζικο θρίλερ ο Ένοχος του Gustav Moller κατάφερε να μας καθηλώσει παρά την περιορισμένη του δράση, την κλειστοφοβική του ατμόσφαιρα και τα λίγα πρόσωπα που συμμετέχουν σε αυτήν. Στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, ο Moller δείχνει μια τρομερή ωριμότητα. Ήταν η υποψηφιότητα της Δανίας στα Όσκαρ για εκείνη την χρονιά. Ένας αστυνομικός, τηλεφωνητής στα επείγοντα απαντάει ένα σωρό τηλέφωνα. Η κλήση όμως μιας γυναίκας που ίσως έχει απαχθεί θα δώσει στην βάρδιά του μια αναπάντεχη τροπή, αποκαλύπτοντας ένα έγκλημα πολύ μεγαλύτερο από όσο φαινόταν. Κέρδισε το βραβείο κοινού στο Sundance. Τρία χρόνια μετά ο Antoine Fuqua σκηνοθετεί τον Jake Gyllenhaal και με σενάριο του Nic Pizzolatto (True Detective). Η ταινία του Netflix έχει αρκετά καλά σημεία και ειδικά μια εξαιρετική ερμηνεία από τον Gyllenhaal, αλλά η δανέζικη εκδοχή είναι πολύ καλύτερη, πιο σφιχτοδεμένη και πιο αγωνιώδης.

A Man Called Ove (2015) vs. A Man Called Otto (2022)

Η πιο πρόσφατη περίπτωση remake σουηδικής ταινίας, το ο Άνθρωπος που τον λέγανε Όβε στην ταινία του Hannes Holm που έγινε Όττο στην ταινία του Marc Foster. Ένα βιβλίο του 2012 διά χειρός Fredrik Backman, έπλασε τον χαρακτήρα ενός ηλικιωμένου γκρινιάρη μισάνθρωπου αποκομμένου από το περιβάλλον, έπειτα από τον θάνατο της γυναίκας του. Ενώ θέλει πλέον να αυτοκτονήσει, οι νέοι γείτονες δίνουν μια άλλη ματιά στην ζωή και ίσως μια άλλη προσέγγιση στον ίδιο. Το σουηδικό προτάθηκε για δύο Όσκαρ, καλύτερης ξενόγλωσσης και καλύτερου μέικαπ. Στο αμερικάνικο ο Tom Hanks αναλαμβάνει με επιτυχία τον ρόλο του κλεισμένου στον εαυτό του και βυθισμένο στις αναμνήσεις του άντρα, σε σενάριο του David Magee. Μια πολύ καλή προσπάθεια για μεταφορά μιας ταινίας που έχουμε ήδη δει και ο Hanks εξαιρετικός αλλά ίσως προτιμούσαμε το σουηδικό. Η βορειοευρωπαϊκή αποστείρωση ταιριάζει περισσότερο στο θέμα της ταινίας.

Περισσότερα σινεφιλικά αφιερώματα μπορείτε να αναζητήσετε σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον blog.

ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΝΕΑ

Damsel

Damsel

Θα το βρείτε: Netflix

Σύνοψη: Η γλυκιά κόρη ενός βασιλιά ετοιμάζεται για προξενιό με πλούσια φαμίλια για να...
18 ώρες

BOX OFFICE

Ταινία
4ημέρο
Tanweer
43250
Film Group
13175
Tanweer
12142
Tanweer
4254
Tanweer
2372
Baghead, από την Spentzos Baghead, από την Spentzos