1995-2015: Πόσες φορές έχεις δει την "Eνταση";

Ας το παραδεχτούμε χωρίς ίχνος ντροπής. Πόσοι από εσάς δεν έχετε δακρύσει στο φινάλε του αριστουργήματος του Μάικλ Μαν; Tη στιγμή που ξεκινά το "God Moving Over The Face Of The Water" του Moby,  ο Νιλ ΜακΚόλεϊ σηκώνει το χέρι και ο Βίνσεντ Χάνα το κρατά με «άδειο» βλέμμα.
Το "Heat" συμπληρώνει στις 15/12, είκοσι χρόνια μετά την πρώτη προβολή του στις ΗΠΑ, αφορμή για ακόμα ένα αφιέρωμα στην τελευταία μεγάλη «ανδρική» ταινία. Ξέραμε πως κάποιος έπρεπε να πεθάνει. Η "Ενταση" δεν έχει καλούς και κακούς (εκτός από τον καργιόλη τον Γουέϊνγκρο) είναι απλά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Δύο άνδρες, μοναχικοί από επιλογή, δρουν με το ένστικτο και την πείρα τους. Ο Ντε Νίρο είναι έτοιμος να παρατήσει τα πάντα σε 30 δεύτερα, όταν η καταλάβει την «ένταση» να τον πλησιάζει, ο Πατσίνο χαραμίζει τη ζωή του, κυνηγώντας τύπους σαν αυτόν. «Δεν ξέρω να κάνω και τίποτε άλλο», «Ούτε κι εγώ», λένε ο ένας στον άλλο στην κλασική σκηνή του πρώτου τετ α τετ των μεγαλύτερων ηθοποιών των τελευταίων 50 χρόνων.

Ουδέποτε μια αστυνομική περιπέτεια, με κλέφτες και αστυνόμους, συνδύασε τέτοια δράση –με αποκλειστικά εξωτερικά γυρίσματα χωρίς εφέ ήχου- και ολοκληρωμένους χαρακτήρες. Τουλάχιστον 20 ήρωες και ηρωίδες, όλοι με λόγο ύπαρξης. Ο Μαν τους συμπονά όλους. Πλην του Γουέϊνγκρο. Μην τα ξαναλέμε… Σύγχρονο γουέστερν, νουάρ, όπως και να το ξαναπείς, τίποτα δεν αλλάζει. Μια ιστορία για τα όρια μεταξύ καλού και κακού, γεμάτη μελαγχολία, περίσσευμα στιλ, ποίηση (ναι ρε, ποίηση), σφαίρες και θάνατο.
Στο μικρό μας αφιέρωμα, επιλέξαμε σκηνές, ατάκες, και μερικά στοιχεία που ίσως δεν ξέρατε.

ΠΡΟΣΩΠΟ ΜΕ ΠΡΟΣΩΠO

«LOOK AT ME»
O ΜακΚόλεϊ επιστρέφει για να εκδικηθεί τον Γουέϊνγκρο, κίνηση που ουσιαστικά οδηγεί στο θάνατό του. Ποτέ δεν έχεις ξαναδεί τόσο τσατισμένο τον Ντε Νίρο.

ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΙΝΕ!
Ο Μαν στις πρόβες έδινε σε όλους αληθινές σφαίρες, ώστε να έχουν μια εμπειρία όταν στο γύρισμα έρχιναν με άσφαιρα.

Ο ΜΑΝ ΕΞΗΓΕΙ
Σε αυτό το πολύ ενδιαφέρον φετινό video, ο σκηνοθέτης εξηγεί γιατί επέλεξε στην σκηνή του εστιατορίου, να μην δείξει κανένα γενικό πλάνο, αλλά αποκλειστικά κοντινά των δύο ηρωών.