There's someone inside your house

Σύνοψη: Στην μικρή και φιλήσυχη Νεμπράσκα, ένας μασκοφόρος δολοφόνος έχει βάλει στο στόχαστρο τους τελειόφοιτους του λυκείου Osborne και τα σκοτεινά μυστικά τους. Μια ομάδα φίλων θα προσπαθήσει να τον αντιμετωπίσει.

Άποψη: Ένα κινηματογραφικό/τηλεοπτικό είδος που γνωρίζει μεγάλη άνθιση μέσα στον πυρετό του χαμηλής ποιότητας streaming και της εύκολης πρόσβασης της πλατφόρμας είναι αυτό του τρόμου. Θρίλερ, σπλάτερ, γκορ, σλάσερ, με cult στοιχεία ή χωρίς, με νοσταλγικές αναφορές και πλαίσια ή όχι, τα «τρομακτικά» υποείδη παράγονται μαζικά και σημειώνουν υψηλά ποσοστά θέασης, χωρίς απαραίτητα να τα αξίζουν.

Μια τέτοια περίπτωση είναι και το “ There's Someone Inside Your House”. Teen slasher, ελλιπούς περιεχομένου και πλοκής, βουτηγμένο στην προβλεψιμότητα του είδους, που προσπαθεί να πει κάτι χωρίς πραγματικά να λέει τίποτα.

Ένας μαυροντυμένος δολοφόνος που φορά μάσκα  με το πρόσωπο του θύματος κάθε φορά (τόσο κακοφτιαγμένη που δεν καταλαβαίνεις ουσιαστικά την διαφορά μεταξύ των προσώπων) παίρνει στο κατόπι ένα σύνολο εφήβων θέλοντας να βγάλει στη φόρα τα cancel δυνατοτήτων μυστικά τους. Ανάμεσα στα θύματα υπάρχουν σούπερ κλασικές φιγούρες, μεταξύ των οποίων ο πρώτος γκόμενος αθληταράς του σχολείου που επιδίδεται σε καψόνια, η συντηρητική και θρήσκα πρόεδρος των μαθητών που φλερτάρει με τον ναζισμό και βέβαια, το final girl της ταινίας, η Makani Young (Syndey Park), η οποία μετακόμισε πρόσφατα από την Χαβάη στην πόλη, κουβαλώντας στις βαλίτσες της ένα μεγάλο και τραυματικό μυστικό. Όχι, η σχέση της με τον «απροσάρμοστο» τύπο με το περίεργο οικογενειακό ιστορικό Ollie Larsson (Théodore Pellerin) δεν είναι το μόνο πράγμα που δεν θέλει να μάθουν οι φίλοι της.

Σε γενικές γραμμές, οι προβλέψιμες επιλογές δεν είναι κάτι απαραίτητα κακό σε τέτοιου είδους φόρμες. Συχνά αυτή είναι και η συνταγή επιτυχίας τους. Φτάνει ωστόσο να έχουν κάτι να πουν πέρα από αυτές ή να τις εντάσσουν επιτυχώς/ιδιαίτερα/πρωτότυπα/αστεία ίσως; στα υπόλοιπα στοιχεία που διατηρούν το ενδιαφέρον. Υπάρχουν τέτοια στοιχεία εδώ;

Δυστυχώς όχι, με την προβλεψιμότητα να είναι το μικρότερο πρόβλημα της ταινίας, η οποία αδυνατεί να ξεπεράσει τον αδειανό πυρήνα της. Αν και ξεκινά με μια νύξη ενδιαφέροντος, η πλοκή παίρνει γρήγορα την κάτω βόλτα και διατηρεί την μπερδεμένη και πρόχειρη φύση της σε όλη την διάρκεια. Η αληθοφάνεια των χαρακτήρων πάει περίπατο, το σασπένς είναι μικρότερο κι από την ευφυία της σεναριακής πένας, η συνοχή είναι απούσα και το όλο αποτέλεσμα καταλήγει ουσιαστικά άτσαλο και βαρετό.

Οι ιδέες δε με τις οποίες παλεύει να καταπιαστεί ο σκηνοθέτης Patrick Brice δεν του κάθονται στιγμή. Κάπου μέσα στην προσπάθειά του να είναι εναρμονισμένος με το τώρα ή να κάνει μια δήλωση, ξέχασε να φτιάξει μια ταινία που να βλέπεται.