Οι καλύτερες ταινίες του 2012

Υπήρχαν αρκετές καλές ταινίες το 2012. Αριστουργήματα ίσως να μην βρεις, αλλά δεν ήταν λίγα τα φιλμ που εξίταραν και άλλα τόσα που ικανοποίησαν σινεφίλ, αλλά και multicinema προσδοκίες. Διότι καλός κινηματογράφος δεν είναι μόνο "ένα καλό σενάριο" ή μόνο "μια φανταστική ερμηνεία" ή μόνο "ένα τρομερό εφέ". Πολλές φορές είναι και ο συνδυασμός κάποιων ή και όλων αυτών (και φυσικά και περισσότερων). Πάνω απ'όλα όμως, ο κινηματογράφος είναι προσωπική υπόθεση. Η 11άδα των συντακτών του Move It ανέδειξε καθαρά καλύτερη ταινία για το 2012, το αριστουργηματικό Shame του Στιβ ΜακΚουίν. Κάθε γνώμη δική σας, δεκτή.

ΟΙ ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ

Shame 46

Κiller Joe 37

Holy Motors 34

Looper 33

The hunt 31

Rust & Bone 31

Τhe Avengers 29

Amour 28

The girl with dragon tattoo 26

The Master 26

Οι επόμενες δέκα: Skyfall 25 / The intouchables 16 / Cabin in the woods 16 / Moonrise Kingdom 16 / The Dark Knight Rises 13 / Elena 12 / Seven Psychopaths 10 / Moonrise Kingdom 10 / Τhe descendants 10 / Ceasar must die 10

H λίστα με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς, είναι μια αυστηρά προσωπική υπόθεση. Δεν έχει να κάνει ούτε με το αν έκοψαν ή όχι εισιτήρια, ούτε με το αν δημιούργησαν ντόρο γύρω από τον τίτλο τους και αν τον δικαιολόγησαν ή όχι. Αφορά την γεύση που έμεινε στον κάθε ένα από εμάς από το κάθε φιλμ, με τα ίχνη που άφησε στο θυμικό μας και το υποσυνείδητό μας, πόσο άγγιξε την καρδιά μας, πόσο μας προκάλεσε, μας έκανε να γελάσουμε ή να προβληματιστούμε. Ή απλά να διασκεδάσουμε. Δεν είναι και λίγο το τελευταίο. Και είναι και πολύ υποτιμημένο...

1.The Hunt

2.Rust & Bone

3.The girl with the dragon tattoo

4.Killer Joe

5.Shame

6.Looper

7.Seven Psychopaths

8.Perfect Sense

9.Caesar must die

10.Total Recall

Ήταν μια δραματική χρονιά για την κοινωνία, την οικονομία αλλά και την κινηματογραφική αγορά. Η κάθετη πτώση στον τζίρο των αιθουσών, τα πολύ μετρημένα χρήματα των εταιριών διανομής και το άστοχο μάρκετινγκ είχαν ως αποτέλεσμα να ξεχωρίσουν λίγες ταινίες στο εγχώριο box office. Την ίδια στιγμή ήταν αρκετές οι καλές και μέτριες παραγωγές αλλά πολύ περισσότερες οι κακές, που σχεδόν κάλυψαν το 50% των κυκλοφοριών. Όπου έγινε ντόρος, σπάνια ήταν δικαιολογημένος κι έτσι στις επιλογές μου για καλύτερες ταινίες της χρονιάς, μαζί με φιλμ που στελεχώνουν λίστες παγκοσμίως συμπεριέλαβα και μερικά που ίσως δεν ακούστηκαν τόσο αλλά που καταδεινκνύουν το σύγχρονο κινηματογραφικό πλούτο αν κανείς χρησιμοποιήσει έστω και τον ελάχιστο χρόνο για να ξύσει την επιφάνεια.

1. The Master

2. Amour

3. Elena

4. Skyfall

5. Holy Motors

6. Ceasar Must Die

7. The Avengers

8. The Angel's Share

9. Shame

10. Cosmopolis

Killer Joe γιατί ο κάποιοι ξέχασαν τον Φρίτκιν και γιατί μας αρέσει το fried chicken. Περιπέτειες με στιλ και μυαλό (Looper, Cabin, Προμηθέας, Skyfall, Girl), το πανέξυπνο Ραλφ, o Μαντς Μίκελσεν (Hunt), ο αληθινός τρόμος (Μάρθα...) και η ντροπή του Φασμπέντερ. Να μας… συγχωρέσουν όσες αφήσαμε εκτός. Αvengers, The Grey, Headhunters, The Master, Killing them softly, Ted, Hugo, Holy Motors, Χόμπιτ: Ενα Αναπάντεχο Ταξίδι, The Dark Knight Rises.

1 Killer Joe

2 Looper

3 To Μικρό Σπίτι στο Δάσος - Cabin in the woods

4 To Κυνήγι - The hunt

5 Προμηθέας

6 Ραλφ: Η επόμενη πίστα

7 Shame

8 Skyfall

9 Μάρθα Μάρσι Μέι Μαρλίν

10 Girl with the dragon tattoo

Σε μια χρονιά γεμάτη «αριστουργήματα» τύπου... «Αγάπη» και «Άθικτοι» βγήκαν και κάποιες ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΚΑΛΕΣ ΤΑΙΝΙΕΣ. Τις καλύτερες από αυτές μπορείτε να δείτε στο παρακάτω top-10, ενώ αμέσως μετά ακολουθούν 10 ακόμη ταινίες, οι οποίες θα μπορούσαν κάλλιστα να αντικαταστήσουν εκείνες που βρίσκονται στις θέσεις 6-10, καθώς φέτος ήταν μια χρονιά όπου είδα πολλές ταινίες που με ενθουσίασαν, αλλά ελάχιστες που με έκαναν να χύσω (παύση ολίγων δευτερολέπτων) δάκρυα χαράς ή/και συγκίνησης παρακολουθώντας τες. Top-10

1.Η Ζωή του Πι (Life of Pi) >γιατί είναι με διαφορά το απόλυτο οπτικοακουστικό υπερθέαμα της χρονιάς: καθηλωτικό, συγκινητικό, αλησμόνητο.

2.Shame >γιατί ο Φασμπέντερ δεν ήταν ο μόνος που δάκρυσε με το «New York, New York» της Κάρεϊ Μάλιγκαν…

3.Οι Εκδικητές (Marvel’s The Avengers) >γιατί χάρη στο μαγικό άγγιγμα του Τζος Γουίντον ο πήχης για τις superhero movies ανέβηκε πια σε δυσθεώρητα ύψη.

4.Skyfall >γιατί ο Σαμ Μέντες έδωσε επιτέλους στον James Bond την αναγνώριση που του άξιζε τόσα χρόνια.

5.Το Κορίτσι με το Τατουάζ (The Girl with the Dragon Tattoo) >γιατί στο εξής, δίπλα στο λήμμα του τίτλου θα πρέπει να υπάρχει, δικαιωματικά, η φωτό της Ρούνι Μάρα (Νούμι who?)

6.Ο Σκοτεινός Ιππότης: Η Επιστροφή (Dark Knight Rises) >γιατί, παρά τα όποια ελαττώματά του, το τελευταίο 20λεπτό του παρακολουθείται με ένα αυξανόμενο σφίξιμο στο στομάχι.

7.Looper: Αντιμέτωποι με το Χρόνο >γιατί, καλά τα ειδικά εφέ, αλλά ακόμη και το είδος του sci-fi έχει ανάγκη από εμπνευσμένα όσο και καλογραμμένα σενάρια (ακούτε κύριοι του «Προμηθέα»;)

8.Το Μικρό Σπίτι στο Δάσος (The Cabin in the Woods) >γιατί, όπως διάβασα κάπου, το δεύτερο μισό του είναι «ένα διαρκές standing ovation».

9.Ο Έρωτας του Φεγγαριού (Moonrise Kingdom) >γιατί ένα ταξίδι στο μαγευτικά αλλόκοτο φιλμικό σύμπαν του Γουές Άντερσον μπορεί να σου κολλήσει ένα μόνιμο χαμόγελο.

10.Ραλφ: Η Επόμενη Πίστα (Wreck-it Ralph) >γιατί, όταν θέλει, η Disney μπορεί να κάνει θαύματα, ακόμη και χωρίς το «δεκανίκι» της Pixar.

Runner-ups (άνευ κατάταξης) -Κι ο Κλήρος Έπεσε στον Σμάιλι (Tinker, Tailor, Soldier, Spy) -Ted -Επιχείρηση: Χάος (Raid: Redemption) -Σώμα με Σώμα (Rust and Bone) -Η Αίσθηση του Έρωτα (Perfect Sense) -The Amazing Spiderman -Το κυνήγι (The Hunt) -Frankenweenie -ParaNorman: Μια Μεταφυσική Ιστορία -Bansky: Η Τέχνη στο Δρόμο (Exit through the Gift Shop).

Και μια ειδική μνεία σε 3 ταινίες, οι οποίες ήρθαν κυριολεκτικά από το πουθενά, αλλά έκαναν τη διαφορά: Το Χρονικό (Chronicle) – η εναλλακτική no budget superhero movie, που έβαλε τα γυαλιά στα χολιγουντιανά mega-budget μεγαθήρια με τη φρεσκάδα, την πρωτοτυπία της και τα χειροποίητα ειδικά εφέ της. Project X – πιο fun και πολύ πιο… αχαλίνωτο σε όλα του από όσα sequels του «Hangover» γυρίστηκαν ή θα γυριστούν ποτέ. Κι από το ίδιο το «Hangover» μη σου πω… Μεσοτοιχίες (Medianeras) – η rom-com που έκανε πολύ κόσμο να (ξανα)πιστέψει ότι όντως εκεί έξω (μπορεί και να) υπάρχει το άλλο του μισό.

Οι απόγονοι και οι Μεσοτοιχίες ήταν από τις ταινίες που άφησαν το στίγμα τους, όταν λίγοι το περίμεναν. Η έκπληξη από τη Γάλλια (Οι Άθικτοι) ήταν φυσικό να κερδίσει το παιχνίδι της οικουμενικότητας ενώ οι Εκδικητές κατάφεραν κάτι πολύ δύσκολο: δράση με τα καντάρια σε συνδυασμό με στρωτό σενάριο, γρήγορη σκηνοθεσία και καλές ερμηνείες. Ο Κοέν με τον Δικτάτορα παρέδωσε την σάτιρα της χρονιάς και ο Σταλόνε επέστρεψε, με όλο το επιτελείο της σφαλιάρας να δίνει ρέστα.

1. Οι Απόγονοι-Descendants

2. Μεσοτοιχίες-Medianeras

3. Οι Εκδικητές

4. Άθικτοι

5. Ο Ερωτας του Φεγγαριού-Moonrise kingdom

6. Κι ο Κλήρος Επεσε στον Σμάιλι-Tinker tailor soldier spy

7. Το Κορίτσι με το Τατουάζ-Girl with dragon tattoo

8. Ο Δικτάτορας

9. Πειρατές!-Pirates band of misfits

10. Αναλώσιμοι 2

Το 2012 ήταν η χρονιά των κινηματογραφικών εκπλήξεων με την έννοια ότι κυκλοφόρησαν τεράστιες ταινίες και την ίδια στιγμή πολύκροτα και χωρίς λόγο ύπαρξης σκουπίδια.. Ως ‘καλύτερες’ αντιλαμβάνομαι εκείνες που ήταν από μόνες τους συγκλονιστικές είτε τόσο δυνατές που να με ‘αγγίξουν’ συναισθηματικά/ψυχολογικά ή να μου ‘πουν’ κάτι που δεν είχα αντιληφθεί ως τώρα, αλλά και να μου προσφέρουν άφθονο γέλιο, κάτι που πραγματικά το χρειαζόμαστε σήμερα, όσο κλισέ κι αν ακούγεται αυτό. Στην πρώτη περίπτωση, ο Στιβ ΜακΚουίν υπήρξε μέγιστο μαστόρι στο Shame, ο Φασμπέντερ εκτός από ωραίο γκομενάκι εξαιρετικός ερμηνευτής, σε μια ωδή στη μοναξιά που θα ήταν «ντροπή» να μην είναι σε αυτή τη λίστα και για μένα ήταν η ταινία της χρόνιάς. Την ίδια στιγμή το «The master» κέρδισε τις εντυπώσεις, το πρόσφατο «Holy Motors» του Λέο Καραξ που μου θύμισε τον Ντέιβιντ Λίντς στα παλιά καλύτερά του, η «Barbara» του Πετσολντ δεν κέρδισε τυχαία χρυσή άρκτο στην περυσινή Μπερλινάλε, έστω κι αν ήταν sold out και αναγκαστηκαμε να τη δουμε μήνες μετά, ενώ για το «Rust & Bone» που επίσης άργησα να δώ είχε απόλυτο δίκιο η μητέρα μου που επέμενε να μή το χάσω. Το “Carnage” του Πολάνσκι αποδείχθηκε όντως «σφαγη» για τα κινηματογραφικά τεκταινόμενα της χρονιάς με τρομερούς κινηματογραφικούς χαρακτήρες και έξυπνους-αιχμηρούς διαλόγους. Το Killer Joe του «εξορκιστή» Φρίντκιν με τον φοβερό ΜακΚόναχι δε θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη λίστα, ο «Δικτάτορας» Κοέν με το αιχμηρό του χιούμορ μας έκανε να τον προσκυνάμε για μια ακόμη φορά, για το «The Campaign» θα πώ απλά για μια ακόμη φορά ότι πιστεύουμε στον Ουίλ Φέρελ πάντα και για πάντα, ενώ στην αντίπερα όχθη το «Piranha 3DD» (μη μου ξαναστείλετε απειλητικά e-mails) είναι τόσο κακό για να είναι αληθινό, πραγματικό grindhouse διαμάντι, με τον David Hasselhoff ως σελέμπριτι λάιφγκαρντ να αποτελεί απλά το κερασάκι στην τούρτα. Κάτι τέτοιες ταινίες σε κάνουν να γελάς με την ψυχή σου στις δύσκολες ημέρες που διανύουμε..

1. Shame

2.The master

3. Holy Motors

4.Barbara

5. Rust and Bone: Σωμα με σώμα

6. Ο Θεός της Σφαγής-Carnage

7. Killer Joe

8.The Dictator

9.Piranha 3DD

10.Οι Υποψήφιοι-The campaign

Μία λίστα σου υπενθυμίζει, κατά τη διάρκεια της σύνταξής της, πως είναι ένας ζωντανός οργανισμός, με ανακατανομή κυττάρων από ώρα σε ώρα. Ανάμεσα σε σβησίματα και γραψίματα από το 3ο φιλμ και κάτω, η γεύση της κινηματογραφικής χρονιάς που πέρασε παραμένει πλούσια και χαμογελαστή. Τόσο λόγω των ίδιων των ταινιών, όσο και κυρίως των βιωμάτων που χρωμάτισαν την κάθε παρακολούθηση. Γιατί πέρα από την “ποιότητα” της ταινίας, αυτό που επιζεί είναι ο,τι εκείνη προκάλεσε ή εκείνο στο οποίο έδωσε ένα σπίτι. Αξίζουν, επιπλέον, αναφοράς: η Αδερφή μου, ο Άδικος Κόσμος, το Κυνήγι (με αρκετές επιφυλάξεις), Apollonide, Shame, Carnage, Ceasar must die και ο Εξαιρετικός κος Λαζάρ. Ευχή για τη χρονιά που έρχεται, ένα βλέμμα από το παράθυρο του Holy Motors και αγάπη όπως αυτή που μας έκανε να ζήσουμε ο Haneke...

1.Holy Motors

2.Amour

3.Moonrise Kingdom

4.The Master

5.Le Havre

6.This must be the place

7.Elena

8.Ακακίες

9.Oslo, 31 August

10.7 Ημέρες στην Αβάνα

Λοιπόν! Έχουμε και λέμε… Τα κορυφαία «κομμάτια» του '12 ήταν αυτά που ο κεντρικός χαρακτήρας (τουτέστιν, πρωταγωνιστής) είχε ποιότητα. Δεν με… κέρδισε κανένας σκηνοθέτης, ούτε η παραγωγή, μηδέ τα σενάρια. Τα πρόσωπα έκαναν τη διαφορά και εξηγούμαι… O ΜακΚόναχι στο «Killer Joe» είναι η μεγαλύτερη ανωμαλάρα κι ας μην του φαίνεται. Ο Γκόρντον-Λέβιτ έχει τόσο… πλάκα ως καρκινοπαθής στο 50/50 που εντυπωσιάζει. Ο Φασμπέντερ δεν ντράπηκε καθόλου στο Shame και φυσικά ο Κρίστιαν Μπέιλ στην επιστροφή του Σκοτεινού Ιππότη ήταν άψογος. Αυτός βέβαια είναι και την αμέριστη βοήθεια του Νόλαν (αλλά δεν είμαι σίγουρος πως είναι απαραίτητη γι' αυτόν). Βέβαια, στο νούμερο 5 το «7 ημέρες στην Αβάνα» δεν μένει σε πρόσωπα. Είναι όμως, ωραία ιδέα και καλή δουλειά…

1. Killer Joe

2. 50/50

3. Shame

4. Ο Σκοτεινός Ιππότης: Η Επιστροφή

5. 7 ημέρες στην Αβάνα

1.Rust & Bone

2.The Hunt

3.Looper

4.The girl with the dragon tattoo

5.Killer Joe

6.Shame

7. Seven Psychopaths

8.Moonrise Kingdom

9. Caesar must die

10.Carnage

Ήταν η χρονιά που φεύγει για πολλούς καταστροφική όπως είχε προβλεφθεί, αλλά πάνω στις στάχτες γεννιέται το νέο. Κινηματογραφικά δεν έχω παράπονο ωστόσο. Ό, τι δεν υπάρχει στη διανομή, ό, τι χάνεται στο dvd, βρίσκεται εύκολα στο διαδίκτυο. Κι όπως τα βλέπω η επιρροή του θα είναι ολοένα και αυξανόμενη που θα επηρεάζει σύντομα και τις επιλογές της διανομής. Είναι λοιπόν τέτοιος ο κινηματογραφικός πλούτος που κι οι λίστες με τις καλύτερες λειψές μου φαίνονται όταν ιδίως υπάρχουν άλλες τόσες ταινίες που δεν έφτασαν στη χώρα μας. Στη λίστα μου πάντως συμπεριέλαβα τα καλύτερα action, badass, horror, sci-fi ταινιάκια που έπαιξαν φέτος με την ευχή να δούμε ακόμα περισσότερα του χρόνου. Καλή Χρονιά!

1. Holy Motors

2. The Avengers

3. Skyfall

4. Looper

5. The Perks of Being a Wallflower

6. The Cabin In The Woods

7. The Raid: Redemption

8. Prometheus

9. Seven Psychopaths

10. Ted

Αν υπάρχει μία κοινότυπη διαδικασία που συντροφεύει κάθε Δεκέμβρη αυτή είναι σίγουρα η διαδικασία του ετήσιου απολογισμού. Φέτος, βέβαια, η πιο εύστοχη λίστα θα ήταν εκείνη με τους «επιζήσαντες της χρονιάς» καθώς ήταν μια δύσκολη χρονιά που κανένας δε θέλει να θυμάται. Ευτυχώς υπάρχει το σινεμά (οκ και το τουίτερ αλλά αυτό είναι από άλλο ανέκδοτο). Αυτός ο ξεχωριστός κόσμος που σου επιτρέπει να ξεφύγεις από την πραγματικότητα έστω και για λίγο. Οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι ήταν μια δημιουργική χρονιά για την έβδομη τέχνη (λιγότερο ίσως από την περσινή) αλλά και δύσκολη. Από τη μία, η φούσκα που αποκαλείται παγκόσμια κρίση αλλά και τα πραγματικά δεινά του κόσμου αποτέλεσαν έμπνευση για δημιουργία, από την άλλη πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι οι οικονομικές δυνατότητες για ένα τόσο «ακριβό σπορ» (σε ό,τι αφορά την παραγωγή αλλά και τη διανομή) όπως το σινεμά ήταν περιορισμένες. Ωστόσο, για τα δεδομένα της εποχής, σημειώθηκε πληθώρα διανεμημένων ταινιών στη μνημονιοκαμένη χώρα μας (αριθμός των οποίων άγγιξε τις 223 – περίπου 70 λιγότερες σε σχέση με πέρσι). Άλλες τις αγαπήσαμε, άλλες πάλι μας έκαναν να αναρωτηθούμε ποιος μπορεί να είναι ο λόγος ύπαρξής τους. Είμαι ένας άνθρωπος που σιχαίνεται τις λίστες (αν δεν το έχεις καταλάβει μέχρι τώρα). Θεωρώ ότι κάθε ταινία έχει κάτι να μας πει ακόμα κι αν αυτό είναι μπούρδα. Κάθε σκηνοθέτης εκφράζει τον εσωτερικό του κόσμο μέσα από τη δημιουργία μιας ταινίας και μου φαίνεται αδιανόητο πολλές φορές να μπω στη διαδικασία να μετρήσω ποιος τον εξέφρασε καλύτερα ή ποιος την έχει μεγαλύτερη… τη δημιουργία. Παρόλα αυτά, δεχόμενη ότι η ταινία είναι το προϊόν και με γνώμονα τον ορισμό της σινεφιλίας που εγκωμιάζει το μη συνηθισμένο έφτιαξα τρεις λίστες που απαρτίζονται από ταινίες που θεωρώ ότι ξεχωρίζουν για διαφορετικούς λόγους η κάθε μια.

1.Αγάπη (Amour) του Μίκαελ Χάνεκε

2.Άθικτοι (Untouchables) των Ερίκ Τολεντανό και Ολιβιέ Νακάς

3.Frankenweenie του Τιμ Μπάρτον

4.Ο έρωτας του φεγγαριού (Moonrise Kingdom) του Ουές Άντερσον

5.Σώμα με σώμα (De rouille et d'os) του Ζαν Οντιάρ

6.Το κυνήγι (Tagten) του Τόμας Βίντερμπεργκ

7.Το λιμάνι της Χάβρης (Le Havre) του Άκι Καουρισμάκι

8.Shame του Στιβ ΜακΚουίν

9.Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο (Les neiges du kilimandjaro) του Ρομπέρ Γκεντιγκιάν

10. Ο σκοτεινός ιππότης: Η επιστροφή (The Dark Knight Rises) του Κρίστοφερ Νόλαν

Συνοψίζοντας, θα ήθελα να τονίσω ότι νιώθω το βάρος της αδικίας. Υπάρχουν τόσες ταινίες που θα ήθελα να συμπεριληφθούν στη λίστα μου αλλά δυστυχώς δεν μου το επιτρέπει ο αριθμός. Ταινίες όπως «Οι Εκδικητές», «Το Βαθύ Μπλε του Ερωτα», «Γράψε Λάθος», «O Εξαιρετικός Κύριος Λαζάρ», «Ο Καίσαρας Πρέπει να Πεθάνει», «Κι ο Κλήρος Επεσε στον Σμάιλι», «Μεσοτοιχίες», «Οδηγός Ιδεολογίας για Διεστραμμένους», «50/50», «Ο Χορός των Κατασκόπων», «Οι Ακακίες» και πόσες άλλες ειλικρινά δεν έχουν κανένα λόγο να μη βρίσκονται στη λίστα αλλά έβαλα εκείνες που συντάραξαν περισσότερο κατά ένα τρόπο τη δική μου κοσμοθεωρία.

Μου ήταν αδύνατο να αφήσω απ’ έξω το “Amour” του Χάνεκε που μας μίλησε για την αγάπη με τρόπο που κανένας άλλος μέχρι σήμερα δεν το είχε κάνει. Η αγάπη είναι ταυτόχρονα βάσανο, ελευθερία, μπορεί να σε πονέσει, να σε πνίξει (!) αλλά και να προσφέρει αγαλλίαση στην ψυχή σου. Είδαμε τον ορισμό της αγάπης. Βγήκαμε από την αίθουσα με ένα βάρος στο στήθος που κράτησε για εβδομάδες αλλά και με την κρυφή επιθυμία να τη ζήσουμε. Νομίζω ότι είναι και το αριστούργημα της χρονιάς. Δεν μπόρεσα να αφήσω εκτός τους Άθικτους γιατί επιτέλους είδαμε μια αυθεντική κωμωδία (ο ένας εκ των πυλώνων της τραγωδίας) και όχι φαρσοκωμωδία. Μας θύμισαν πως ο ρατσισμός πηγάζει από μέσα μας και πως όταν δε νιώθεις ίχνος ρατσισμού για τον άλλον τότε δεν τον αντιμετωπίζεις με λύπηση γιατί πολύ απλά δε νιώθεις ότι υστερεί σε κάτι. Δε θα μπορούσα να παραλείψω το Frankenweenie γιατί είναι η πρώτη ταινία του Τιμ Μπάρτον μετά από χρόνια που κατάφερε να κοντράρει στα μάτια μου τον «Ψαλιδοχέρη». Είδαμε για μια φοράτην κοινωνία να αγκαλιάζει επιτέλους το διαφορετικό και να ξεπερνά τους φόβους της για το άγνωστο. Θα ήταν αδιανόητο να μείνει εκτός το “Moonrise Kingdom” γιατίπαρακολουθώντας το ταξιδέψαμε σε έναν άλλο κόσμο (Η σονάτα του σεληνόφωτος του Μπετόβεν θα μπορούσε να έχει αυτό το σενάριο). Είναι ένα έργο τέχνης που αναδεικνύει το παράλληλο φανταστικό σύμπαν που συνυπάρχει σε αρμονία με το πραγματικό μέσα στο μυαλό δύο ερωτευμένων παιδιών διακρίνοντας την πραγματικότητα μέσα από τα δικά τους μάτια. Χώρια που έχει με διαφορά το καλύτερο σάουντρακ της χρονιάς. Θα ήταν φυσικά παράλογο να μην συμπεριλάβω το «Σώμα με σώμα» γιατί μας έδειξε πως οι άνθρωποι δεν παραιτούνται από τη ζωή και μπορούν να καταφέρουν τα  πάντα αρκεί κάποιος να πιστέψει σε αυτούς. Όποιος πιστεύει ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει και πως η ζωή τελειώνει με ένα ατύχημα ας δει αυτή την ταινία. Η σκηνή που η Κοτιγιάρ επισκέπτεται το ενυδρείο μετά το ατύχημα είναι μία από τις πιο συγκινητικές της χρονιάς. «Το κυνήγι» δε θα μπορούσε να λείπει με τίποτα καθότι έθιξε ένα από τα πλέον φλέγοντα ζητήματα που ταλανίζουν τη σύγχρονη κοινωνία – αυτό της  παιδοφιλίας - χωρίς όμως να λαμβάνει χώρα κάποιο περιστατικό. Μπορεί να λέμε ότι δε ζούμε πλέον στο Μεσαίωνα κι ότι η κοινωνία έχει εκσυγχρονιστεί αλλά δυστυχώς πάντα είναι πρόθυμη να κάψει μία  μάγισσα στην πυρρά κι ας μην έχει αποδειχτεί καν ότι είναι μάγισσα. Δε θα ήταν δική μου λίστα αν έλειπε «Το λιμάνι της Χάβρης» γιατί ο Καουρισμάκι εδώ χωρά το γέλιο και το δάκρυ στο ίδιο μείγμα και σατιρίζει την πραγματικότητα με μοναδικό τρόπο. Αντιμετωπίζει τη λαθρομετανάστευση με ουμανισμό και είναι το καλύτερο φάρμακο για μία κοινωνία όπως η δική μας που σήμερα νοσεί και μέρα με τη μέρα εκφασίζεται. Το “Shame” θα μπορούσα να το εντάσσω σε κάθε λίστας της ζωής μου από τη μέρα που το  είδα γιατί είναι ο ορισμός της σινεφιλίας και ταυτόχρονα μία από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει ποτέ.  Πόση ντροπή μπορεί να νιώθει κάποιος για τα συναισθήματά του και για τον τρόπο ζωής του, για όσα του αρέσουν αλλά και για τις ιδιαιτερότητές του, ακόμα και για τις μανίες του επειδή παρεκκλίνει από το  φερόμενο ως φυσιολογικό; Θα ήταν ντροπή για μένα να μη βάλω στη λίστα «Τα χιόνια του Κιλιμάντζαρο» αφού σχεδόν κάθε σκηνή της ταινίας μεταφέρει στο κοινό και μια μεγάλη ιδέα. Μια μικρή ιστορία που  χωρά μέσα της στοιχεία πολιτικά, κοινωνικά, φιλοσοφικά και συναισθηματικά με βασική έννοια εκείνη της συλλογικότητας. Τέλος, δε θα μπορούσα να αφήσω εκτός της επιστροφή του σκοτεινού ιππότη γιατί είναι το ασύλληπτο φινάλε μιας επικής τριλογίας με ένα Μπάτμαν πιο ανθρώπινο και πιο ευάλωτο από ποτέ.